Voor het laatst over 'De bontjas van mijn moeder'

Dit wordt de derde keer dat ik er iets over schrijf, over de bontjas van mijn moeder. De eerste keer over mijn herinneringen aan die jas en dus aan mijn moeder en waarom ik de jas  niet weg kon doen. Klik

De tweede keer, vijf jaar later, schreef ik over het besluit dat ik toen eindelijk had genomen. Ik ging er iets van laten maken bij atelier Zacht, in Heusden. Klik

Op het moment dat ik daar binnen kwam, bij Els de Meijer, had ik nog geen idee. Kussens, een plaid , een tas, een krukje laten bekleden?

Maar gaandeweg het bezoek,  werd het duidelijk. Het zou een plaid moeten worden. 

Vorige week kreeg ik bericht dat de plaid klaar was. Dat was overigens van tevoren al besproken hoor, het zou lang duren,  want Els heeft het druk. 

Zij gebruikt alleen oud, al bestaand bont en toen ik er was,  hoorde ik dat ik bepaald niet de enige was. Afscheid nemen van de bontjas van je moeder is lastig blijkbaar. 

Ik dacht al dat er weer een tripje naar Heusden zou moeten komen. Voor mijn gevoel was dat zo kort geleden dat ik er eigenlijk geen zin in had. Maar opsturen kon ook, zei Els. En zo geschiedde. Gistermorgen was de plaid er. 

Het was nogal een rib uit mijn lijf, dus ik werd er een beetje zenuwachtig van. 'Maak jij maar open', zei ik tegen mijn man. Wat hij deed. En daar was de plaid. 

Ik ben er hartstikke blij mee. Hij is zacht en warm, zoals ik had gedacht. De voering aan de achterkant is precies goed van kleur. 

Els had gezegd dat het geheel wel tamelijk stug zou zijn, maar dat dat nog wel wat zou verbeteren in de loop van de tijd. Ik vind hem helemaal niet stug. Soepel genoeg in elk geval voor mij. 

Onze kleinkinderen zullen het waarschijnlijk ook wel lekker vinden om er op of onder te liggen, zo af en toe. 100% gerecycled bont... 't Is wat.