Drie keer is scheepsrecht

Ik vind het zelf ook wel raar hoor, maar ik maakte voor de derde keer in korte tijd een vaartje met de watertaxi. 

Ik had al heel lang geleden kaartjes gekocht bij Social Deals. Niet wetend dat het uitstapje voor de vrijwilligers van het museum ook met de watertaxi zou zijn. 

Die eerste keer vond ik het zo leuk dat ik nog een keer ging met mijn kleinzoon. Toen had ik de kaartjes niet mee. En ik dacht: geeft niet, er komt nog wel een kind logeren. 

Maar ja ook weer vergeten of ander besognes en nu was het ineens de laatste dag. Zonde om te laten verlopen dus we gingen gewoon nog een keer.

Het begon meteen al grappig zoals je ziet. Bovendien was er een andere schipper, die dus ook weer andere verhalen vertelde. 

En ja mijn dag is meteen al weer goed als ik een foto kan maken die in twee van mijn verzamelingen past. Namelijk in de verzameling met lantaarns en in die met fietsen. 

De schipper wees ons op dit huis met de blauwe deuren en vroeg of iemand het beroep zou kunnen raden van de vrouw die hier woont.

Ik ben altijd slecht in zulke dingen, dus ik raadde het niet. Niemand trouwens, maar als je het eenmaal ziet, weet je het voor altijd. Weten jullie het? 

Zo niet, een heel eind naar beneden scrollen, daar staat het antwoord. 

Verder hadden we natuurlijk weer een prachtig uitzicht op de Hoofdtoren. Dat is altijd mooi en nu ook. 

Ik kijk er vaak naar. 

Ik weet iets over het doel van de toren, ik weet van de lichtekooi en het wapen en de kleur van de stenen, maar ik had nog nooit gezien dat die dingen helemaal bovenop, die poppetjes, verschillend van kleur zijn. 

Namelijk wit, rood en groen. En dat die rode en groene bakboord en stuurboord aangeven . 

Dat zijn van die dingen... daar smul ik van. 

Nog eentje:

Er is ergens op een oud pakhuis een gevelsteen en daar op afgebeeld een slee. 

Nou was het vroeger veel kouder natuurlijk. Maar die slee heeft toch een andere betekenis. 

Op wielen van een kar moest namelijk belasting worden betaald. Tja en vervoerd moest er natuurlijk wel  worden.  

Een slee heeft geen wielen en was dus goedkoop. De glijders onder de slee werden steeds ingevet met olie of poets om het soepeltjes te laten verlopen. Daar had je smeerjongens voor. Smeerlap, Smeerpoets... je snapt het.

De bewoonster is violiste. Kijk maar naar de daklijsten.