Palen aan de Zeeuwse kust

Vaak  heb ik me afgevraagd waarom ik nou toch juist zo van de Zeeuws-Vlaamse kust hou. 

Ik bedoel, hier gaan we naar Egmond en dat is fijn, echt waar. Soms zijn we in Callantsoog of een ander Noord-Hollands strand geweest. Scheveningen, waar onze kleinzoons wonen, ook fijn. In de rest van de wereld waren we aan verschillende stranden. Europese stranden, Engelse. Zelfs aan de Zuid-Chinese zee. 

Dus het is gek dat ik toch echt en zonder enige twijfel de voorkeur geeft aan de kust tussen Breskens en het Zwin. 

Dat moet dan toch bijna wel aan die palen liggen. Of aan de onovertroffen zonsondergangen. 

Die palen... ze horen er zo bij. 

Ik vind ze mooi. Van dichtbij, van ver. Weer of geen weer. Hoog water, laag water. Maakt niet uit. 

Altijd levend ook, met vogels, wieren, mossen, mosseltjes, krukels...

Soms is er ineens een hele rij weg. Zie je alleen de hoogste palen nog. Dan is er zand gestort op het strand. Suppletie heet dat.  Heel raar dat er dan op een bepaalde plek niks staat, maar je weet dat zee en wind hun gang gaan en na een tijdje zijn de palen weer zichtbaar. 

Palen in de strijd tegen  het water. Daarom worden die palen ook wel zeeridders of zeestrijders genoemd.  

Het is een strijd van alle tijden. 

De eerste palen verschenen al in de 16e eeuw, in Westkapelle. Ik las op een bord dat Keizer Karel V, er speciaal naar is komen kijken. 

De palen zijn Europees eiken en kunnen wel tussen de vijftien en vijfentwintig jaar dienst vervullen. 

De provincie Zeeland bestempelde de palen als Cultureel Erfgoed. En dat is mooi, want zo zullen ze blijven bestaan. 

Tenslotte, de laatste jaren geniet ik ook van onze kleindochters aan dit strand.  Echte klimmers en klauteraars. Ook zij hebben plezier van die palen. 

De volgende foto is scheef. Maar ik vind hem toch geweldig omdat je in het hoekje helpende handen ziet.