HARTstikke goed!

Voorafgaand aan een controle bij de cardioloog, werd er een echo gemaakt van mijn hart. Een echografie.
Ik had nog maar een keer eerder een echo gehad en dat was toen ik in verwachting was van onze jongste zoon.
Dát onderzoek toen, heeft mijn vertrouwen in de techniek trouwens wel enigszins geschaad. Mij werd toen namelijk verteld dat ons jongste kind (99% zeker) een meisje was.
Wij waren dan ook verbijsterd toen HIJ werd geboren. In 1986 was dat.
Maar dit terzijde.
Nu dus een echo van mijn hart.
Ik lag daar met een hartslag van over de 200. 'Bent u zenuwachtig, mevrouw?'
Ja, dat was ik. Maar tegelijkertijd was ik ook gefascineerd door het hele gebeuren. En ik had geluk. Normaal gesproken mag iemand die zo'n onderzoek doet, niets zeggen tegen de patiënt.
Maar degene die de echo's maakt, was ziek.
'Dus ik doe het maar even zelf, anders hoopt het zo op. En ik bén cardioloog, dus ik mag tijdens het onderzoek meteen vertellen wat ik zie. Vindt u dat prettig?'
Ja, dat vond ik zeker prettig. Alles beter dan maar liggen afwachten en kijken naar onbegrijpelijke beelden.
Het was een uitgebreid onderzoek en ik vond het zeer interessant.
'Dan gooi ik er nu wat blauw in, dan kunt u het nog beter zien. Kijk, dat is dan de linkerboezem. En dan ga ik nu nog even naar de onderkant. Dan moet ik kijken vanaf de buik. Even ietsje draaien. Ik sta nu op de punt van uw hart'.
Ik lag daar en realiseerde me hoe bijzonder dat allemaal is. Dat dat kan. Dat je je eigen hart ziet kloppen. Dat ooit en dat is nog niet zo lang geleden, de techniek werd bedacht. Ongelooflijk eigenlijk.
Enfin, om te zeggen dat ik er van genoot zou erg overdreven zijn. Maar bijzonder was het wel.

Na afloop moest ik nog een hartfilmpje en een onderzoek door mijn eigen cardioloog en toen was het klaar. Niks ernstigs aan de hand.
We hadden het nog even over mijn te hoge bloeddruk en ze wees me  op het gebruik van zout.
'Hebt u wel eens de zoutmeter van de Nierstichting bekeken?'
Dat had ik niet. Nu wel. Leuk en goed om die test te doen. Klik