Suriname

Weten jullie wat dit is?
Ik wist het niet, het is bauxiet. En het komt uit Suriname.
Nou, dat was ongeveer het enige dat ik wist over dat land. Wat ik op de lagere school leerde. In Suriname wordt bauxiet gewonnen en daar wordt aluminium van gemaakt.
Verder hoorde ik toen over de rivieren de Corantijn en de Marowijne.
Dat vond ik mooi klinken, beter dan Maas en Rijn en daarom heb ik die namen altijd onthouden. Paramaribo, wingewest, kolonie.  Dat was het wel. Verder wist ik niets van Suriname. En tot mijn schande heeft die onwetendheid heel lang geduurd.

Nu is er een fantastische tentoonstelling in de Nieuwe Kerk in Amsterdam. En als je die tentoonstelling bezoekt, dan weet je ineens heel veel.

Het is een zeer complete tentoonstelling. Het gaat over de natuur,  over hoe de mensen woonden en werkten vanaf de prehistorie tot nu. Het gaat  over kunst, over huizen. Het gaat over de flora en de fauna.Over sieraden en kleding en vooral gaat het over mensen. De verschillende bevolkingsgroepen. Inheemsen, Joden, Marrons, Chinezen, Javanen, Europeanen. Over slavernij ook.

Indrukwekkend en je moet er echt de tijd voor nemen. Niet een tentoonstelling waar je even rondkijkt en weer vertrekt.
Ik had hem bijna gemist, tijdgebrek, andere prioriteiten.
Maar wat ben ik blij dat de tentoonstelling was verlengd,  tot 1 maart. Want écht: indrukwekkend.
Dit masker is trouwens Precolumbiaans. Gevonden in 2000 en waarschijnlijk bedoeld voor ceremoniële gelegenheden. Erg mooi.

Ik weet werkelijk niet wat ik moet laten zien. Er was zo veel en zo gevarieerd.
Dit laat ik  in ieder geval zien: Werk van Maria Sibylla Merian.

 'Over de voorteeling en wonderbaerlyke veranderingen der Surinaamsche insecten, 1730' .
Met haar dochter trok Maria Sibylla in 1699 naar Suriname en tekende daar en tekende daar en publiceerde haar werk toen ze terug kwam. Klinkt simpel, maar dat kan het niet geweest zijn, denk ik.
En die tekeningen zijn zo prachtig. Daar kan ik echt heel lang naar kijken.

En dan was er nog die gedekte tafel.
Een kunstwerk van Marcel Pinas.
Je ziet 39 lege stoelen rond een tafel.
Die stoelen zijn een symbool voor de slachtoffers die vielen toen er een bloedbad werd aangericht onder de marrons.
Stoelen met hoezen in rouwkleuren,
Op de tafel borden, bedrukt met krantenartikelen over deze misdaad.
Het raakte me. Dit, maar dit niet alleen.  De hele tentoonstelling.
Ik dacht terwijl ik daar rondliep dat ik graag Suriname zou willen bezoeken.
Dat gaat niet gebeuren. Maar kijken en lezen en me er meer in verdiepen is natuurlijk ook fijn.