A good neighbour

This man could be your neighbour, don't you think?
This is (again) the project 'If walls could speak'. Amsterdam. Made possible by the foundation Amsterdam Street Art and the Amsterdam Housing Association.
The murals are made in the theme 'Amsterdam for everyone'.
Title: Better a good neighbour than a distant friend
Made by Smug, Australia.
I already showed a few paintings from this project, for instance here and here.  But not all.

Linking to Sami's, Colourful World

Geluk bij een ongeluk

Eigenlijk had ik de pest in, want op het pad waar we wandelden, kwamen ons twee mensen achterop gefietst, die niet aan de kant gingen en breeduit naast elkaar bleven rijden. Wij liepen links en achter elkaar en ze dachten zeker dat dat wel genoeg afstand garandeerde. Niet dus. Wij moesten de berm in.
Toen we daar toch stonden, zakte ik door mijn knieën, als oefening, want best last van mijn been.
Terwijl ik dat deed, keek ik naar de grond en zag... een Klavertje Vier!!!
En nog een. Ik vond er drie. Mijn man ging ook kijken en vond er twee én een klavertje vijf. Dat had ik nog nooit gezien en ik geloof ook niet dat het geluk gaat brengen.
Maar die  vijf  viertjes wel, dat kan niet missen natuurlijk.
Wist je dat die vier blaadjes staan voor Hoop, Vertrouwen, Liefde en Geluk?

Ik besloot één klavertje te geven aan de eerste de beste  voorbijganger.
Twee oudere mannen kwamen er aan, die hun fiets even parkeerden bij een bankje aan de sloot,  om 'naar de vissen te kijken'. Ik denk dat ze moesten plassen.
Maar we maakten een praatje en ik vroeg of ze bijgelovig waren.
 'Ik niet', zei de een en wijzend naar de ander:  'maar hij wel en heel erg ook!'
Die kreeg dus het klavertje. Vond-ie leuk..
Het was nogal in het begin van onze wandeling en toen we thuis waren, waren ze helemaal slap. Ze knapten trouwens snel op in een glaasje water.
Wat zullen wij een geluk hebben, denk je niet? 

Eindelijk weer eens...

Vorige week hadden we voor het eerst weer eens een museumbezoek. Een echt museumbezoek.
Nou ja, we zijn een keer in 'ons eigen museum' geweest, om te kijken of we het veilig genoeg vonden om weer te gaan werken. Nee, helaas, helaas...
Voor bezoekers is het er trouwens uitstekend geregeld hoor. Maar om daar zo langdurig binnen te zijn, dat zagen we nog niet zittten. En oh wat mis ik het, maar dit terzijde.

We waren ook eventjes in het Zuiderzeemuseum, het Buitenmuseum. Maar daar was helemaal niks geregeld, heel slecht. Niet reserveren, iedereen naar binnen, geen zicht op hoeveel mensen er uit gingen en vreselijk druk. Smalle paden daar, geen verplichte richting. Afstand houden was in het beginstuk onmogelijk. Verder heb ik het niet gezien, want we draaiden vrijwel meteen om, richting uitgang.

Déze tentoonstelling in Alkmaar wilde ik heel graag zien.
Werk van Jan Sluijters wil ik trouwens altijd wel zien. Echt altijd.
Bijzonder is dat het hier de collectie van Paul Rijkens betreft. De man was hartstikke rijk en op allerlei fronten actief. Maar na zijn dood viel zijn grote verzameling uiteen.
Een gastconservator zocht  jarenlang naar al dat verspreide werk en een deel van die collectie was nu bij elkaar te zien. Wat heerlijk hè, om dat als je werk te hebben.

Jan Sluijters, 1912. Interieur met halfnaakt in stoel- atelierhoek met model

Sluijters stuurde eens een paar werken naar de commissie voor de Prix de Rome . Prompt werd zijn toelage ingetrokken want te uitdagend en controversieel. Dat vond Sluijters een goed teken en ging op de ingeslagen weg voort
Ik laat niet alles zien hoor, een paar schilderijen maar. Het was goed geregeld in het museum, met een vastgestelde route, wat natuurlijk ook inhield: niet al te lang talmen bij een schilderij en de tijd gebruiken om te kijken en niet om foto's te maken.

Leo Gestel, 1915. Huis in de Beemster.

Dit vind ik ook zo mooi. Misschien omdat we de laatste tijd vooral in de Beemster hebben gefietst en het er echt prachtig vonden. Dit doek... dat licht en die kleuren...

Het was een stralende dag, maar het waaide behoorlijk hard en zelfs elektrisch trappen was pittig Op de heenweg hadden we wind tegen en deden we er een uur en drie kwartier over. We waren er zeker van dat we op de terugweg de wind weer tegen zouden hebben, want dat is altijd zo, hahaha.  Maar niks daarvan, we hadden wind mee en nu fietsten we  de afstand in ruim een uur

Wat weet U van...

Had ik in ' De Slimste Mens' de vraag gekregen ' Wat weet U van San Marino?', had ik niet gescoord.
Ik weet alleen waar het ligt.  Ongeveer.
En nu kreeg ik zomaar een kaart uit San Marino.

Wat ik dan leuk vind is dat de postzegel een kasteel toont dat ook op de kaart staat. . '
'Warm greetings from the smallest republic in the world', schrijft Erika.
Een kaart via Postcrossing. Na tien jaar heb ik kaarten uit veel verschillende landen. Nog lang niet alle landen trouwens. Dit is mijn eerste uit San Marino

En nu kan ik meedoen hoor. Aan de slimste. San Marino, republiek, dwergstaatje, Italië, kasteel.

Jarenlang vond ik er niks aan. Maar dit jaar ineens wel. En vanavond de finale: ik heb zelfs twee favorieten, Astrid en Francis.

De school gaat uit.

Dit spel is nu meer dan zestig jaar oud. En het ziet er nog vrij behoorlijk uit. Voor zo'n oud spel.
Ik was er ook wel zuinig op, ik had niet heel veel spelletjes.
Het is een bordspel, het lijkt een beetje op  ganzenbord, maar dan zonder pot.

Ik heb het heel vaak gespeeld met mijn vader. Misschien ook wel met mijn moeder, of misschien met z'n drieën (ik ben enig kind). En ik vond het altijd leuk. Mijn exemplaar is uit midden jaren vijftig.
Ik heb er nog eentje, een paar jaar geleden gekocht op een rommelmarkt, omdat ik de plaatjes zo leuk vind en omdat er een blaadje spelregels bij hoorde. De spelregels van mijn spel staan in de deksel.

Wat was het een brave tijd. Het gaat over kinderen die blij uit school kwamen rennen. Natuurlijk waren ze blij, want school hoefde nog niet speciaal leuk te zijn in die tijd.
Blij uit school dus, maar ze moesten zich vanzelfsprekend wél gedragen.
Zo waren de spelregels en ik léés het ook in die spelregels.
Als je op 24 komt: Heb jij de nieuwste Jubileumzegel al. Postzegels ruilen is een mooie liefhebberij maar kost veel tijd. Eén beurt overslaan.
Of op 32: bokspringen is leuk werk en je bent er sneller door thuis. Daarom mag je doorgaan naar nr 37
Er is uiteraard een agent die je graag helpt bij het oversteken. Ik zie meteen zo'n kalm lopende agent voor me, die bij de school een oogje in het zeil houdt.
Je rapport laat je natuurlijk meteen aan moeder zien, want vader was niet thuis, die werkte.
En inderdaad had nog lang niet iedereen televisie, al helemaal niet ten tijde van mijn eigen spel. 

 De school gaat uit is een museumstuk geworden. Ook letterlijk bevindt het spel zich in verschillende Nederlandse musea.

De Bijenhouder van Aleppo

Wat een prachtig boek heb ik gelezen: De Bijenhouder van Aleppo. Geschreven door Christy Lefteri.
Om maar met de schrijfster te beginnen, zij werkte zelf in een opvangcentrum voor vluchtelingen in Athene. Dit verhaal is grotendeels fictie, maar Lefteri deed wel uitgebreid indrukken en ervaring op.
Ze had vooral te maken met vluchtelingen uit Afghanistan en Syrië.
Toen ze thuis kwam, na twee jaar, schreef ze dit boek.
Het heeft me verpletterd, ontroerd, geraakt.
Een prachtig boek over iets waar ik helaas nauwelijks invloed op uit kan oefenen. Over mensen die alles wat ze hebben kwijt zijn. En toch rechtop blijven staan. Hartverscheurend.

Syrië raakt me altijd, bijna dagelijks. Ik vertelde het al eerder, dat komt doordat ik er was, net voor de totaal zinloze narigheid begon, in 2011.

Het verhaal:
Nuri leidt een een eenvoudig en gelukkig leven als bijenhouder in Aleppo. Samen met zijn neef doet hij dat.  Hij is getrouwd met Afra, een kunstenares en  ze hebben een zoontje, Sami. Dan breekt de oorlog uit en Sami sterft bij een bomaanslag. Afra wordt blind. Ze willen vluchten, niet meteen, maar na een tijdje toch wel. Moeilijk gaat dat. De neef,  Mustafa is al weg. Ze gaan. Ongelukkig en verdrietig. Onderweg horen ze af en toe iets van Mustafa die al in Engeland is aangekomen en ze moed in spreekt. Hij is al opnieuw met bijen begonnen, dat werkt ook in Engeland.
Via allerlei omzwervingen, overvolle vluchtelingenkampen en bureaucratisch gezwets,  komen ze in Athene terecht. Onderweg hebben ze natuurlijk ook te maken met steeds andere mensen. Lieve mensen, verknipte mensen.  Ze zijn wanhopig bij tijd en wijle. Ze weten niet eens meer of ze nog van elkaar houden.  En daar in Athene komen ze in aanraking  met een mensen smokkelaar. Ze hebben wat geld, maar omdat ze echt naar Engeland willen is die smokkelroute met paspoorten duur.

Blogvriendin Marthy raadde dit boek  ruim een jaar geleden aan. Ik noteerde het boek op mijn persoonlijke longlist en nu was het zover. Het is beslist het beste boek dat ik de laatste tijd las. Het allerbeste!

Westfries groen...

Deze kleur, dat zachte mintgroen, zie je heel vaak op boerderijen, hier in Westfriesland. Het hèèt zelfs Westfries groen.
Er bestaat ook Zaans groen en Bergens (olijf)groen.
Dat Westfriese groen, wordt dan vaak gecombineerd met donkergroen. Het was me vroeger nooit zo opgevallen, maar toen fietsten we ook nog niet zo vaak in deze omgeving.
We zien nu echt veel. Bovendien was er iets blijven hangen van een blogje dat blogvriendin Jeanne er jaren geleden over schreef.
Zoals ik bij wandelingen graag iets heb om naar uit te kijken, zo heb ik dat ook bij fietstochten.
En wederom constateer ik dat ik geluk heb met een man die op mijn kreet: STOPPEN, ook daadwerkelijk stopt. Sterker nog, hij ziet inmiddels ook van alles.
Deze keer zag ik eerst dat kerktorentje en daarna ging ik opletten.

 De kleuren als van de huizen op de tweede foto, zie je hier ook veel in de omgeving. Het is een soort oker, gecombineerd met donkergroen. Ik dacht eerst dat het zwart was, maar nee, donkergroen. Ik weet niet of dit ook iets is dat van oudsher in de streek werd gebruikt. Het kan natuurlijk ook zijn dat mensen het zagen bij iemand en dachten hee, dat is aardig, dat doen we ook. De oker/groen  foto's zijn wel allemaal in hetzelfde dorp gemaakt, dus dat zou best kunnen.

Monday mural

Foto: Wikipedia

Marriage Portrait of Isaac Massa and Beatrix van der Laen.  A painting by the Dutch Golden Age painter Frans Hals, painted in 1622 and now in the Rijksmuseum, Amsterdam

 In 2014 Telmo Miel, a Dutch street art duo,  painted this.
Right in the city centre of Amsterdam. In the Haarlemmerstraat.  They restored it in 2017. My photo is from 2018. And I don't know what it's like today. As soon as I can go to Amsterdam, I'll be back to have a look.
Linking to Sami's Colourful World

Druiven

De laatste keer dat ik druiven zag en op de foto zette,  was tijdens onze laatste vakantie in Portugal en dat is al weer drie jaar geleden.
Ik zag ze natuurlijk wel, want ik hou van druiven.  In een bakje zag ik ze en op mijn bord, maar niet groeiend.
Ik hou inmiddels al bijna een half jaar vakantie in mijn eigen stad en gisteren ontdekte ik tot twee keer toe dat ik voor die druiven echt niet naar Portugal hoef.
Deze zag ik in de brandgang/steeg achter ons huis. Ze komen door de schutting uit de tuin van de achterburen.

Nou, dat vind ik al  een beetje bijzonder. Ik kom daar als ik mijn fiets weg zet en ik zal me echt moeten beheersen.
Maar ik vond het nog veel specialer dat ik druiven in wording zag, pal in het centrum van onze stad. Er groeit verder niets in die straat: Onder de Boompjes.  Zo heet het daar. Het is gewoon een rij oude huizen aan een gracht.

Iemand is dus bezig geweest met het opfleuren van zijn huis en van Onder de Boompjes in zijn geheel. Ik zou dan verwachten een roos, of stokrozen, of... Maar ik zou nooit aan een druif hebben gedacht.
Superleuk vind ik het.  Viva a uva!

Puzzel

Wij lezen de Volkskrant alleen in het weekend. Dat wil zeggen mijn man leest de Volkskrant en ik blader soms een beetje. En ik ontferm me over het magzine dat ook in het weekend verschijnt. Lekker traditioneel hè. Het vrouwtje leest het tijdschrift (want dat is het) en het mannetje de krant.

Enfin in het magazine stond de laatste zes weken een zomerpuzzel.

Typex design

Elke week moest je een aantal vragen beantwoorden en daar per vraag een aangewezen letter van bewaren. Met die  letters kon je dan een woord maken.
Dat woord moest je invoeren op de site van de Volkskrant en als het correct was, kreeg je daar weer een opdrachtje dat een letter opleverde als je het goed deed.
Die letter moest bewaard worden, samen met een zegel uit het Magazine. Zo had je na de eerste week een woord, een letter en een zegel. Na zes weken had je naast zes woorden dus zes letters die ook weer een woord vormden.
Zeven woorden.
De zes zegels die je moest uitknippen vormden samen als je ze omdraaide en goed neerlegde ook weer een aanwijzing.
En tenslotte kon je ook nog in de etalage van een boekwinkel gaan kijken en daar was dan in de vorm van een afwijkend boek ook nog een aanwijzing te vinden. Er was een lange lijst van boekhandels die meededen. Ook eentje in Hoorn.
Negen aanwijzingen in totaal en dan kon je komen tot een overkoepelend woord, een begrip. Dat was de oplossing.

Afgelopen zaterdag was de laatste aflevering en we vonden de oplossing vrijwel meteen.
Voor de zekerheid gingen we op onze wandeling gisteren even in de etalage van boekhandel Stumpel kijken. We zagen het afwijkende boek en toen waren we helemaal zeker van de oplossing.
Grappig was dat er een jonge man foto's stond te maken van die etalage. Zijn ouders woonden ergens waar geen boekhandel was en hadden hem dringend verzocht te gaan kijken.
Vandaag geen puzzel. Help! Ik val in een gat...

Bewegen

Wat een geweldig leuke kaart kreeg ik (via Postcrossing) van Katharina aus Berlin.
'Rooftop Yoga, 1929', staat er op de achterkant. Naar zo'n kaart kan ik echt een hele tijd kijken.
Die schoenen, die toen in de mode waren. Ik heb ook een foto van mijn moeder met zulke schoenen.  En dan een soort schort over de gewone kleding en bewegen maar. Deutschland bewegt.

Nederland beweegt ook. Mijn man en ik hebben allebei meegedaan met Nederland beweegt. Ik denk toch wel een keer of tien. Maar ik vind het zooooo saai. Die stralende koppen van Olga Commandeur en die man waarvan ik nog steeds de naam niet weet . Ik vind het helemaal niet om te stralen. En dan die oefeningen. Nee het is echt niks voor mij. Ik voel na afloop ook niks, geen spierpijn, ook de volgende dagen niet en dat is vast heel goed hoor, maar ik denk dan dat het niet genoeg is geweest. En ik snap ook nooit meteen hoe het nou precies moet. Dan begint het met de benen, maar dan moet je ook iets met je armen doen erbij en eer ik dan door heb hoe precies, is de oefening weer afgelopen.

We hebben wel erg om onszelf gelachen.
Op bepaalde dagen moet je oefeningen doen met een halter.
Die hebben wij toevallig. Hier in huis achter gelaten door een kind dat spieren wilde kweken.
Dus mijn man gebruikt dan die dingen. Ze zijn lila.
En ik moet ook wat, dus ik gebruik twee flessen. Bietensap.
Zie je het voor je, hij met paarse krengen en ik met die flessen. En als ze breken....

Af en toe is er even een opleving, doen we weer twee keer mee of zo. Maar daarna kakt het weer in.
Ik denk trouwens dat we wel genoeg bewegen.

Nog lange niet

Precies wat er staat: je telefoon gaat, je neemt op en krijgt te horen dat je nog een uur te leven hebt.
Dat  blijkt  te kloppen van dat uur  en het gebeurt meermaals.
Ga d'r maar aan staan inspecteur Helen Grace.

Het laatste boek dat ik van M.J. Arlidge las, was een boek zonder Helen.
Vond ik toch wel minder. Maar ze is er weer en op stoom zou ik willen zeggen.
Een spannend verhaal, deel 9 in de serie.

Zoals gebruikelijk kan ik er niet heel veel meer van vertellen. Een plot verraden wil ik niet.
Maar ik kan natuurlijk wel vertellen dat ik weer lange tijd op het verkeerde been werd gezet. Net als Helen overigens.
Het punt is natuurlijk toch dat ze geen tijd heeft. Geen tijd om op d'r gemak alles eens even lekker uit te zoeken. Het moorden gaat door, mensen zijn in serieus gevaar. 
Maar Hélen ziet op een gegeven moment ineens andere mogelijkheden. Ze kijkt nog eens helemaal opnieuw naar de weinige gegevens die ze heeft.  Ze denkt op een andere manier  na en de hele zaak draait om.
Natuurlijk zijn er weer oude bekenden die een rol spelen.  Helens beste vriendin rechercheur Charlie Brooks en de vreselijke misdaadverslaggever Emilia Garanita. En er is ook een man in het spel, want Helens liefdesleven is nog niet echt op orde. De man, Joseph Hudson, zit ook in het team.
En aan het eind (tenzij ik me heel erg vergis),  een aanwijzing dat de serie met dit deel  nog niet is beëindigd.  Aanrader! (maar wel in de goede volgorde lezen, gewoon omdat dat leuker is)

Alle boeken hebben in het Engels een titel van een nursery rhyme/kinderliedje. Dit deel ook: All fall down. Dat moet voor de vertaler geen makkelijke opgave geweest zijn.

Roodkapje

De laatste aanwinst! Dit Roodkapje kreeg ik weer zomaar, van iemand die mijn blog leest. Geweldig is dat. Ikkelien, enorm bedankt.  ( En dan zo'n envelop erbij ook nog, daar wordt een mens blij van)

En dan was er nog een reactie op een Roodkapjekaart die ik hier twee jaar geleden liet zien. Je ziet de kaart hier nog een keer. Het is mijn nr. 166.  Een kaart die ik zelf kocht.
De reactie is van de ontwerpster herself:

El'Papel zei:  Leuk dat je ze enthousiast laat zien, maar ik had het wel fijn (en netjes) gevonden als je mij even had vermeld als ontwerper van de (eerste) kaart. Eigenlijk zie ik het nu bij toeval, omdat ik naar iets m.b.t. het thema Roodkapje op zoek was.
Groetjes van Ellen ~ El'Papel

Nou, ik begrijp best dat  Ellen het fijn gevonden had als ik haar als ontwerper had vermeld. Ik heb er toen niet opgelet. Haar naam staat klein op de achterkant van de kaart. Maar ik ben de beroerdste niet en Ellen maakt leuke dingen vind ik.  Dus ik laat nu alsnog even haar Roodkapje én haar  site zien. Klik
Leuk om even te kijken misschien.
Maar dat het dus niet netjes zou zijn van mij, daarover verschillen we van mening. Een enkele keer heb ik een ontwerper wel vermeld. Meestal als het een kaart betrof waarvan het origineel in het museum hangt.  Ik laat hier gewoon mijn verzameling zien en dat is het. Ik ga daar geen verandering in brengen.

Gember en avocado

Ik ben grootverbruiker van gember. Ik vind het lekker en sinds ik jaren geleden heb gelezen waar het allemaal goed voor is, eet ik iedere dag een flink stuk door mijn kwark-bessenontbijt. Ik heb het stukje dat ik toen schreef even opgezocht, hier.  Dat was in 2012
Maar ja, dat is natuurlijk een prijzige zaak. Dus mijn man meende daar maar eens wat aan te gaan doen en begon een kleine gemberkwekerij. Dan zijn we zelfvoorzienend.
Nee hoor, onzin. Maar hij is wel degene die een poging waagde, nadat hij ergens had gelezen hoe dat moet, gember kweken. En kijk, het ziet er naar uit dat het gaat lukken!!! Ik vind het zo leuk, ik sta er iedere dag bij te kijken, nog net niet met een centimeter in mijn hand.

En dan dit, wat zeg je me daarvan?
Dit is iets wat ik een paar keer heb geprobeerd:  een avocadopit planten en dus een avocadoplant kweken.  Volgens verschillende methodes hoor. Ik was niet voor een gat te vangen. Het is mij nooit gelukt.
Mijn man probeert het  één keer en zie wat er gebeurde.
Onuitstaanbaar eigenlijk. Echt!  Maar superleuk!

An oldie

An oldie, seen in Paris a few years ago. At the time I was  interested, yes. But not that busy photographing murals.
I've been to Paris many times. In fact it was my first trip abroad when I was sixteen.
But the last few times, my experiences have not been so good. And I swore never to go back.
And now? I swear I'd really love to go back.

Linking to Sami's Colourful World

Sukkel

Kijk, schattig hè. Onderaan zie je mijn schattig verkleurde handdoeken. Daarop heb ik even een witte handdoek gelegd. Voor het effect. Zo wit waren ze allemaal. Het lijkt misschien niet zo ernstig, maar ik zeg je: dat is het wel. Het is echt roze-roze. Schattig hè, maar niet heus.

Zorgvuldig spaar ik mijn witte spullen op, want de enige manier om wit wit te houden is een aparte witte was zonder iets gekleurds erbij.
Dat doe ik dus. Ik heb drie wasmanden, een voor gekleurd, een voor wit en een voor kwetsbaar. In de witte mand zaten o.a. veertien witte handdoeken.
Die dus nu niet meer wit zijn.

Ik houd helemaal niet van roze. Heb ik nog mazzel dat het niet de was met de dekbedhoezen en de kussenslopen en de onderlakens was, want als die roze waren geworden, dát had ik nog erger gevonden.
Wat een sukkel ben ik ook. Dit is al de tweede keer in mijn toch al niet zo voorspoedige carrière als huisvrouw,  dat het me gebeurt.

De eerste keer was toen er een rode sok in de luierwas terecht was gekomen.
Luiers... ja.
Onze oudste zoon is bijna veertig en voor hem gebruikten we witte,  katoenen luiers. Met veiligheidsspelden.
En ik vond het heerlijk om die witte luiers aan de waslijn te zien hangen. Helder wit. Spierwit. Enfin, dat zijn ze niet meer geworden. Zo min als de handdoeken het zullen worden.
Die rode sok had trouwens veel erger afgegeven dan het roodgeruite vaatdoekje dat deze keer de boosdoener was.
Tussen toen en nu is al mijn witte spul nog eens zachtgeel geworden, door een stofdoek die was mee gewassen.

Ik was er de hele dag eh...  laten we zeggen  iets minder goed geluimd door, iets maar hoor. Gggrrr&*^%%%$grmmmpf!!!!!
Gelukkig heb ik een zoon die binnenkort gaat verhuizen en geen handdoeken genoeg heeft. Dus dan kan hij die roze krijgen en dan koop ik lekker spiksplinternieuwe witte.
Want ik weet van het bestaan van ontkleurder en mijn man zegt dat een scheutje bleekwater ook wonderen zal doen. Maar ik weet zeker dat het niet mooi meer gaat worden.

De zon zien zakken

Het was echt te warm vorige week.
Ik kan er behoorlijk goed tegen hoor, mijn man ook.
Maar toch deden we 's middags niks. Ja, hangen.
's Avonds werden we wat actiever en  gingen we fietsen en dat was eigenlijk wel heel erg lekker.
'Zullen we naar het strand fietsen?, zei mijn man.
Meestal zien we 's zomers de zon wel een keer zakken in de zee.
Bijvoorbeeld op de langste dag.
Of als we een paar dagen in Groede waren. Dat vonden we altijd fijn.
Wachten tot je het bijna kon horen sissen.
Op de fiets naar het Egmondse strand, dat is goed te doen. Terug ook.
Maar terug na zonsondergang, voor een groot deel in het donker dus, dát vind ik niet prettig. Ik zie het ook niet zo best dan.
Dus we deden het niet.
Toch hebben we afgelopen week de zon zien zakken. Al was het niet in de zee.
We fietsten naar de Schermer molens.
Een lekker ritje.
Heel dicht bij de molens hadden we niet zo'n mooi uitzicht. Dus we trokken ons een beetje terug in de Eilandspolder om een mooi overzicht te hebben.
Het was er doodstil en bijna net zo mooi als aan het strand. Bijna...
Om 9.11 u was het gebeurd.
Het allerlaatste stuk naar huis fietsten we toch nog in het donker, maar dat was te doen.
En genoten hebben we zeker.

Boeken wegdoen. Tip

Er zijn veel boeken in ons huis, kasten vol. Ik ben altijd een lezer geweest en ik hou van boeken. Van échte boeken,  Ik word niet blij van een e-reader. Ik wil voelen, bladeren en ruiken.
Bovendien ben ik wel een soort verzamelaar.
Zo heb ik bijvoorbeeld bijna alles van W. F. Hermans, wie kent hem nog. Maar ook van Anna Enquist en van Arthur Japin.  Tja, een mens heeft zo zijn voorkeuren hè.
Al jaren koop ik geen nieuwe boeken meer, geen romans. Maar nog wel eens ouwetjes op een rommelmarkt en ik krijg ook nog al eens wat. Dus die kasten blijven vol.

Terwijl:  in deze fase van mijn leven wil ik minder, veel minder. Op allerlei gebied, dus ook wat betreft boeken.
Vroeger dacht ik dat ik later al die oude boeken zou herlezen. Vroeger was het trouwens ook niet zo makkelijk om boeken terug te vinden om te herlezen. Je had de bieb en dat was het. Maar nu vind je ieder boek dat je eventueel  mist zo terug. 

Ik ben best goed in het wegdoen van spullen, maar boeken wegdoen, dát is een ander verhaal.
Oke ik zet wel eens wat in het boekenkastje aan de weg. Ik breng wel eens wat naar de kringloop en ik verkoop een enkele keer iets op Marktplaats. Maar het zet nauwelijks zoden aan de dijk.

Deze week maakte ik gebruik van een tip van onze vriend Bert. Hij vertelde mij over de Boekenbalie.
Zij van Boekenbalie kopen tweedehandsboeken van mensen.

Dat gaat als volgt: je meldt je aan en dan scan je de streepjescode van een boek dat je kwijt wilt. Of als er geen streepjescode is, dan typ je het ISBN-nummer.
Meteen, binnen een paar seconden,  krijg je dan te zien of zij  van de boekenbalie belangstelling hebben voor jouw boek  en zo ja wat ze er voor bieden.
Dat zijn geen hoge  prijzen. In het geval van mijn boeken variërend van 0,20 tot 7,70.

Je moet  voor  minimaal voor twintig euro verkopen. De stand wordt automatisch bijgehouden.
Vervolgens doe je de boeken in een doos. Het gewicht wordt ook bijgehouden.  Die doos kun je dan zelf versturen.  Gratis.
Als je voor vijftig euro verkoopt, dan wordt de doos bij je thuis opgehaald, ook gratis.

En zo kwam ik dat ik deze week vijfendertig boeken verkocht.  Het leverde  me 54 euro en 40 cent op.
Dat waren boeken die ik naar alle waarschijnlijkheid niet ga missen.
En bovendien: één kleine Billy helemaal leeg!
Ik kreeg dit bericht

Beste Bettie,
We maken vandaag het bedrag wat je verdiend hebt met je boeken over via de Rabobank naar het door jou opgegeven IBAN nummer. Hoe snel je het bedrag ontvangt is afhankelijk van je bank.

We zouden het leuk vinden als je je vrienden en familie vertelt over de boekenbalie app!

Heb je vragen, neem dan contact op per email of onderstaande telefoonnummer.

Met vriendelijke groeten,
Boekenbalie

SUPERSNEL JE BOEKEN VERKOPEN.
ZONDER GEDOE 

Ik vond het overigens  totaal niet voorspelbaar wat ze wel en niet wilden hebben. Zo wilden ze niets van Hermans, Enquist of Japin. Thrillers wilden ze ook niet.
Kunstboeken wilden ze wel, maar die wilde ik dan weer  niet kwijt.
Maar het duurste boek, dat waar ik 7,70 voor kreeg,  was een boek over Peter Rabbit. Dat had ik zelf op een rommelmarkt gekocht voor 50 cent!

Jarig

Mijn verjaardag heb ik op veel verschillende plaatsen gevierd.
In andere landen, andere werelddelen zelfs.
En voor mijn man, die een week eerder jarig is,  geldt eigenlijk hetzelfde.
Aan sommige verjaardagen heb ik herinneringen, aan andere helemaal niet. Gek is dat.
Ik denk dat het wel altijd gevierd is, behalve misschien het jaar dat mijn vader overleed.
Maar meestal was het fijn. Ik herinner me de dag dat ik elf werd en de dag dat ik veertig werd het best.  Die twee schieten me als eerste te binnen als ik aan mijn verjaardagen denk. Vijfenzestig is uitgebreid gevierd en zestig ook trouwens. Oh en die keer in London, met een high tea. De vakantie in Oostenrijk, met de ANWB, toen onze caravan versierd was door de medereizigers.
Ik zou er best een blog over kunnen maken en wie weet doe ik dat nog wel eens.
Vaak hebben mijn man en ik het op één dag gevierd, ja we hebben natuurlijk dezelfde familie en vrienden. En twee keer in een week leek ons vaak wel wat teveel van het goede.

Dit jaar hebben we (verdeeld over onze verjaardagen) alle kinderen en kleinkinderen op bezoek gehad.
Niet allemaal tegelijk, want dat zou nauwelijks passen in onze tuin.
Het zou ook te warm geweest zijn.
Het was fijn dat ze er waren. Met tekeningen en cadeautjes en briefjes. Heel erg lief.
Ik ben erg blij met de schelpendoos die Anna heeft gemaakt. De briefjes van de kinderen passen er precies in.
We hadden nog wel wát bezoek verder hoor, maar het was toch anders dan anders.

Er waren appjes en telefoontjes en ik heb opvallend veel post gekregen. Ook van verschillende blogmaatjes. Mooie post, zelfgemaakt ook.  Dankjulliewel dames, ik stel het zeer op prijs. 
En dan noem ik toch nog even speciaal het pakje dat al een paar dagen eerder kwam,  van Jeanette. Ik heb het echt eerlijk pas op de dag zelf verder opengemaakt.
Zo leuk, dat kleine gehaakte slingertje. Er zat nog meer in dat pakje, daar heb ik gisteren van genoten, maar dat slingertje spande de kroon. 

Ik hoop maar dat de  ellende  volgend jaar voorbij  is. Dan is het weer een kroonjaar en  wil ik een groot feest.  Ik hang het slingertje op en ga het uitbundig vieren!

Ik HAAT barbecue

Op de verjaardag van mijn man zouden we 's avonds bezoek krijgen, maar onze buren gingen  barbecueën.
Ik ben zelf,  sinds ik een ernstige voedselvergiftiging opliep tijdens een bbq op de school van onze kinderen,  niet meer zo enthousiast. Maar in het verleden hebben we het vaak genoeg gedaan. 
Dus ik snap heel goed dat zij dat willen doen.
Het punt is: zij kunnen het niet. Geen idee wat ze fout doen, maar zij doen het zo dat ons hele huis blauw staat van de rook.
Echt hoor, niet overdreven. Natuurlijk: ik weet heus wel dat ik in een rijtjeshuis woon en niet op een eiland. Onze andere buren barbecueën ook regelmatig, dat ruik je als het ding aangaat en daarna nog een beetje, maar dat is het dan ook wel.
Maar bij déze buren: alle ramen moeten als de sodemieter dicht en moeten ook dichtblijven,  want ze gaan lang door.
Enfin dat en dan ook nog  in combinatie met de hitte, maakte dat ik ons bezoek afbelde.
'Kom maar bij ons'  zeiden zij, 'hier is het heerlijk'. Wat we in dank aanvaardden. De taart namen we mee.

In deze tijd met toch al weinig bezoek, is het niet leuk om huis en tuin uitgejaagd te worden.
Maar ja, je kunt er niks van zeggen.

Ik ben exact een week later jarig en zag de avond met angst en beven tegemoet. We zouden weer bezoek krijgen. Maar het liep goed af.
Een dag later echter,  afgelopen zaterdag, op de warmste dag van het jaar,  was het weer raak.
Weer een barbecue en weer moest bij ons in de hitte alles dicht. Het begon om half zes.
We zijn maar gaan fietsen,  op de vlucht geslagen, ruim veertig kilometer lang
Een paar uur later waren we terug en  was  de ergste stank weg, maar ze gingen door tot half twee.
Toen pas kon het raam in onze slaapkamer weer open, maar ik viel natuurlijk niet meer in slaap.

Ik vind dat echt aso in die hitte. Ik haat barbecue en mijn buren haatte ik ook op dat moment.
Ik wilde rotte eieren tegen hun raam gaan smijten, hun voordeur bekladden, ik wilde wraak!!!!!!!

De volgende ochtend met hoofdpijn en misselijk,  heb ik er wat van gezegd.
'Ja, het stonk wel een beetje hè'.  Maar dat lag aan de kooltjes van de Deka, daar konden ze niks aan doen, ze snapten het zelf ook niet.
Gemakshalve vergetend dat dit al de derde keer in successie was. Met die kooltjes!
En 'Ja, het was wel een beetje laat geworden en we dachten dat jullie niet thuis waren'.
Hoezo? Niet thuis waren? We zijn altijd thuis. We kunnen nergens heen.
'Nou sorry',  zei de buurvrouw, 'ik zal het doorgeven'.

Ik wil verhuizen!

Ps. Omdat er bezorgde vragen kwamen,  nog even voor alle duidelijkheid: ik haatte mijn buren die nacht hè, daarna niet meer hoor. En rotte eieren, die heb ik natuurlijk niet.  Het zijn lieve mensen ( die niet kunnen kunnen barbecueën).

Dichte brievenbus voor speurneuzen

Vlnr: Den Haag, Marokko, London, Berlijn, Amsterdam, Portugal, Sri Lanka, Veere

Fotoverzamelingen... ik heb er een paar.  O.a. eentje van brievenbussen.
In dat mapje zitten er 141.
Waarom ben je daar aan begonnen dan, Bettie?
Geen idee, ik zag er een die ik mooi vond en dat was het begin.
Mijn verzameling staat gewoon op Pinterest.
Maar mijn vriendin Marion 'zit ' niet op Pinterest. En ik heb het nooit over deze verzameling gehad. 
Groot was dus mijn verbazing toen ze me een tijdje geleden  deze foto stuurde. Je moet goed kijken, dan zie je een dichtgemetselde brievenbus.

De conversátie bij de foto ging als volgt:
- Deze foto heb je nog niet
- Nee, dat klopt
- Het is in Hoorn, heb je enig idee waar?
- Nee. Geef een tip, geen  oplossing, dan ga ik zoeken
- Centrum, is dat genoeg?
- Hint: vind de brievenbus in de driehoek: huis van J. en L. , mijn geboortehuis en de vroegere Ankerschool

Dat vind ik leuk, zoiets en we gingen op zoek. Twee keer liepen we die hele driehoek. Natuurlijk 's morgens vroeg en met medeneming van alle straatjes en steegjes. En we zagen heel wat. Oa. dat Buismangebouw, waar ik het eerder over had.
Maar die brievenbus, die vonden we maar niet.

Op mijn verjaardag kreeg ik nog een tip.
- De kinderen zonder ouders staan met hun rug tegen de muur
- Ja hoor, daar hebben we gekeken, ik pak nu mijn fiets.

Wat ik deed, want die hint was duidelijk.  En inderdaad, daar was de brievenbus.
Onbegrijpelijk dat we hem niet gezien hebben. Ik denk altijd dat ik vrij goed ben in details.
Nou mooi niet dus.

Monday mural

Still cycling around. Nothing else to do.
 It's not a wall, but it is a painting and well done, don't you think? This was in West-Graftdijk.
And another one:

That's all for today. Linking to Sami's Colourful World

Een bruggetje en een eenhoorn

Iedereen zal op school wel een en ander geleerd hebben over polders en droogmakerijen.
Ik kan niet zeggen dat ik daar als kind nou zo bijzonder in geïnteresseerd was.
Ik hoorde de uitleg aan,  leerde de definitie van een polder uit mijn hoofd (zoals er zoveel definities uit het hoofd geleerd moesten worden) en dat was het wel.
En ik leerde natuurlijk ook de namen.
De Wormer, de Purmer, de Beemster en de Schermer.
Ik kon ze aanwijzen op de (uiteraard) blinde kaart.
Maar het was een ver-van-mijn-bedshow.

Later, toen ik voor de klas stond, is het natuurlijk ook aan de orde geweest al hoefden de kinderen geen definities meer te leren. 

Tja en nu wil het geval dat ik in die buurt woon en dat we in deze periode fietsen en rondkijken. 
Kijk en nu interesseert het me allemaal wel. En vooral besef ik nu hoe bijzonder het allemaal is.
Dus als we dan zo'n bruggetje tegenkomen, met een bordje met de tekst: Fietsers afstappen, dan gehoorzamen we onmiddellijk en gaan op onderzoek uit.

De tekst was heel makkelijk te lezen hoor, al lijkt dat op de foto misschien niet zo. Dit staat er:

Licht overspannen
tel ik 88 passen

en verbind polders 
van wereldklasse

Reiziger vertoef op mij
een korte wijl

Hoog boven het
oppermachtig 
Schermer boezempeil 

Nou, is dat mooi of niet?
Ik heb de passen niet geteld, maar het zullen er vast wel 88 zijn geweest.
Ik heb ook echt bovenaan een  korte wijl stilgestaan en gekeken.
Prachtig vond ik het.
Aan de andere kant van de brug hadden we bij een vorige fietstocht al eens een prachtige eenhoorn gespot.
Toen waren we er niet voor gestopt. Nu wel.

 Dit is een zogenaamde banpaal. Een grenspaal die de grens aangeeft van de banne, het rechtsgebied van een stad.  Hoorn in dit geval.  Vandaar het wapen van Hoorn.
Ik vind eenhoorns geweldig en dit is wel een heel mooi exemplaar.

Genadeschot

Genadeschot is een boek, een thriller, die werd aangeraden door Mrs. T. op haar blog. Zij was zeeer enthousiast en vond dat wij het boek echt echt echt moesten lezen.
Dat deed ik dus.
En ik moet zeggen inderdaad een goed en spannend boek. De schrijver,  Felix Weber,  kán schrijven, hij won ook niet voor niets de Gouden Strop natuurlijk.

Het verhaal:
Eden Lumas, een Nederlander, was lid van de Waffen SS. Hij deed mee aan alles, vocht  en zag gigantisch veel ellende. Nadat hij gezien had dat een Joodse vrouw met haar baby werd vermoord, wilde hij niet meer mee doen. Hij wordt daardoorzelf terechtgesteld en voor dood achtergelaten. Zijn doel wordt om degene die zijn executie regelde en daar lachend bij stond, te vermoorden. Julius Liedtke
Na de oorlog komt hij terecht in het Argentinië van Juan Peron en zijn vrouw Evita. Hij ontmoet Sophie, wordt verliefd en wil samen met haar een nieuw leven beginnen. Maar eerst Liedtke vermoorden, de man die inmiddels, als zoveel oorlogsmisdadigers, ook in Argentinie is aangekomen.

Er volgt een onverwachte,  (voor mij onverwachte),  ontknoping.
Toen een vriendin laatst  tips vroeg en wilde weten wat ik aan het lezen was, vertelde ik haar over dit boek. Ze haakte ze meteen af.
En dat snap ik. Het is nogal gruwelijk en daar moet je tegen kunnen.
Het is fictie, maar het had heel goed zo gebeurd kunnen zijn.
De schrijver heeft zich ook echt in de achtergronden en gebeurtenissen verdiept en dat merk je. Maar  al met al vind ik  het toch niet echt echt echt een aanrader, niet voor iedereen. 

Gezichtjes

Drie gezichtjes tegelijk werden me opgestuurd door Ferrara:

Een tefaldeksel. 

Een complete boom met uitgestrekte armen: even speuren naar zijn gezicht. 

 Het nachtkastje naast een ziekenhuisbed.Prachtig gevonden weer. Dankjewel, Ferrara 

Dan deze van Inge. En die is ook heel erg goed, kijk:

Zelf vond ik er ook weer een. Gezichtje zou ik het niet willen noemen. Het is meer een kop. Van een soort gorilla..En als er sneeuw zou liggen is het de verschrikkelijke sneeuwman.

Een dag later kwam er weer eentje van Ferrara. Super,  vind ik.

 Dan tenslotte (voor deze keer),  Tineke Dieks. Zij deed mee met het raden van de naam van de beelden op de dijk in Hoorn.En en passant stuurde ze nog een gezichtje

Dank mensen en... Blijf speuren.