Ik HAAT barbecue

Op de verjaardag van mijn man zouden we 's avonds bezoek krijgen, maar onze buren gingen  barbecueën.
Ik ben zelf,  sinds ik een ernstige voedselvergiftiging opliep tijdens een bbq op de school van onze kinderen,  niet meer zo enthousiast. Maar in het verleden hebben we het vaak genoeg gedaan. 
Dus ik snap heel goed dat zij dat willen doen.
Het punt is: zij kunnen het niet. Geen idee wat ze fout doen, maar zij doen het zo dat ons hele huis blauw staat van de rook.
Echt hoor, niet overdreven. Natuurlijk: ik weet heus wel dat ik in een rijtjeshuis woon en niet op een eiland. Onze andere buren barbecueën ook regelmatig, dat ruik je als het ding aangaat en daarna nog een beetje, maar dat is het dan ook wel.
Maar bij déze buren: alle ramen moeten als de sodemieter dicht en moeten ook dichtblijven,  want ze gaan lang door.
Enfin dat en dan ook nog  in combinatie met de hitte, maakte dat ik ons bezoek afbelde.
'Kom maar bij ons'  zeiden zij, 'hier is het heerlijk'. Wat we in dank aanvaardden. De taart namen we mee.

In deze tijd met toch al weinig bezoek, is het niet leuk om huis en tuin uitgejaagd te worden.
Maar ja, je kunt er niks van zeggen.

Ik ben exact een week later jarig en zag de avond met angst en beven tegemoet. We zouden weer bezoek krijgen. Maar het liep goed af.
Een dag later echter,  afgelopen zaterdag, op de warmste dag van het jaar,  was het weer raak.
Weer een barbecue en weer moest bij ons in de hitte alles dicht. Het begon om half zes.
We zijn maar gaan fietsen,  op de vlucht geslagen, ruim veertig kilometer lang
Een paar uur later waren we terug en  was  de ergste stank weg, maar ze gingen door tot half twee.
Toen pas kon het raam in onze slaapkamer weer open, maar ik viel natuurlijk niet meer in slaap.

Ik vind dat echt aso in die hitte. Ik haat barbecue en mijn buren haatte ik ook op dat moment.
Ik wilde rotte eieren tegen hun raam gaan smijten, hun voordeur bekladden, ik wilde wraak!!!!!!!

De volgende ochtend met hoofdpijn en misselijk,  heb ik er wat van gezegd.
'Ja, het stonk wel een beetje hè'.  Maar dat lag aan de kooltjes van de Deka, daar konden ze niks aan doen, ze snapten het zelf ook niet.
Gemakshalve vergetend dat dit al de derde keer in successie was. Met die kooltjes!
En 'Ja, het was wel een beetje laat geworden en we dachten dat jullie niet thuis waren'.
Hoezo? Niet thuis waren? We zijn altijd thuis. We kunnen nergens heen.
'Nou sorry',  zei de buurvrouw, 'ik zal het doorgeven'.

Ik wil verhuizen!

Ps. Omdat er bezorgde vragen kwamen,  nog even voor alle duidelijkheid: ik haatte mijn buren die nacht hè, daarna niet meer hoor. En rotte eieren, die heb ik natuurlijk niet.  Het zijn lieve mensen ( die niet kunnen kunnen barbecueën).