Potloden

Je moet je fototoestel ook altijd bij je hebben hè. Zeker als je een rondje doet langs de haven in Hoorn. Daar is bijna altijd wel wat te zien. Je kunt je niet voorbereiden; bijna altijd iets onverwachts. 

Neem dit nou:

Mooi, hout, mooi plaatje zo. Toch? 

Ik maakte een paar foto's, kon het hout bijna ruiken en liep tevreden verder. Ik wilde even bij de Hoofdtoren kijken. Op een gegeven moment ging ik weer terug en werd enorm verrast. Kijk, zelfde schip, zelfde lading:

Ik denk dat ik even mijn bril op en af zette, want heel anders dan wat ik eerst zag. Wat een giga potloden!

Ik heb nog even gekeken of iemand zag aan boord, want ik wilde graag weten wat hier nou precies de bedoeling van was. Maar er was niemand, helaas. Alleen die twee eenden, maar die hadden ook niet veel te vertellen.

De volgende dag was ik er weer, maar toen waren schip en potloden verdwenen. 

'Zitten'

Ik heb eigenlijk niet veel meegekregen van de eerste koningsdag in tijden. Geen rondje gedaan en helemaal niks gekocht.

Dat kwam omdat ik zelf ging 'zitten', op mijn roosjeskleed (en nog een ander kleed) in een poging een heleboel spullen kwijt te raken. 

Om kwart voor vijf die ochtend vertrok ik op een volgeladen fiets om een plekje te gaan zoeken. Ik wist waar ik wilde zitten en daar bleek nog genoeg plaats te zijn. Ik spreidde mijn kleden uit. legde vast neer wat ik bij me had en belde mijn man om te zeggen waar ik was. En even later leverde hij de rest, een aantal kratten.

Kwart over vijf was ik geheel geïnstalleerd en verkocht ik mijn eerste ding, een metalen theepotje. Mijn dag was begonnen. Ik vind het altijd superleuk, 't is net of je op een groot terras zit en je ziet de wereld langstrekken. 

Leuke mensen, leuke kinderen,  vervelende mensen. 

Mensen die op een zeer lage prijs nog gaan afdingen en dan zeggen 'voor vijftig cent wil ik het wel meenemen'. 

Tsss, 'wil ik het wel meenemen'. De groeten, voor vijftig cent blijft het hier liggen. Ja dan ben ik keihard. 

Maar het kindje dat graag een bepaald spelletje wilde hebben kreeg het mee hoor, gratis.  

Ook mensen die zeggen : mevrouw u vraagt te weinig, ik doe er een euro  bij. 

De twee giechelende meiden, met veel oranje, die het toch nog niet genoeg vonden en uit mijn verzameling linten twee oranje lintjes kochten en die ter plekke in hun haar deden. 

Een jongen van een jaar of tien die verderop een auto had gekocht en precies voor mijn kleedje tot de ontdekking kwam, bijna in tranen, dat het ding al kapot was. Zijn vader die woedend werd en zich oppompte en omdraaide om verhaal te gaan halen en de moeder die er een stokje voor stak. 'Hij moet het leren' zei ze kalm. De volgende keer gaat hij beter kijken voor hij iets koopt. Waarop de vader weer gewoon over ging tot de orde van de dag en niet terug ging, maar verder liep. 

De mevrouw die mijn laatste lap Laura Ashleystof kocht. Ooit was dat het gordijntje van de wieg van onze kinderen en ik had er een beetje moeite mee. 'Oh',  zei ze, 'ik ben zo blij. Ik naai historische kostuums en deze stof ken ik en die is zeer geschikt voor onderjurken'. Ik gaf haar er nog een heel oud tafelkleed bij met kant en toen was ze helemaal gelukkig. 

De mensen die eerst op hun telefoon gaan kijken wat iets op Marktplaats doet en dan pas besluiten of ze tot aankoop overgaan. 

En dan mijn man. Die had marktkoopman moeten worden. Hij lokt gewoon klanten. Op een superleuke manier. Iedereen had er lol in. 

Dan staat hij met de beer in zijn armen. Dat valt op, dan gaan mensen lachen om dat beeld en dan gaat hij zeggen, jaaaaa, deze beer kán van u zijn. Als u nu toeslaat tenminste. U hebt nog twee minuten.

Of hij kondigt een happy hour aan, met een gigantische prijsdaling. 

Wie maakt ons los? Terwijl er nog een heleboel ligt werkt ook altijd. 

Of meneer, zoek niet verder, u bent hier op het juiste adres. Ja dan gaan mensen toch kijken...

Mijn man was er niet de hele tijd bij, hij vindt het niet eens leuk, maar áls hij er was, werd er beslist meer verkocht.

Het was een heerlijke dag. Om drie uur had ik er genoeg van. Ik heb bijgehouden wat ik heb verkocht en dat waren veertig dingen. Dat vind ik mooi. Veertig dingen. Veel verdiend heb ik niet, maar daar ging het ook niet om! 

Thuis een oranje tompoes en de tv aan om de royals te zien. De haard ook aan... mooie dag!    

Gezichtjes

 

Josephine, een mij tot nu toe onbekende blogger stuurde me twee gezichtjes. Ze schrijft: Van de week stond ik aardappelen te schillen, een soort met rode schil en heel veel pitten erin, en opeens zag ik een gezichtje.

Wat een monster hé, de foto nam ik bij kunstlicht vandaar de glinstering van de rode schil,
deze aardappelkop heeft ook een erg zuinig bekkie. Geloof dat dit het begin van een soort
verslaving aan het worden is, want nu tijdens het schillen zie  ik continu gezichtjes.

Ook terwijl ik dit schrijf zie  ik in mijn linkerooghoek mijn tasje dat ik gemaakt heb om al
mijn soorten pennen en potloden bij de hand te hebben, mij aanstaren met doordringende ogen,
dus ook maar even een foto van gemaakt.

En dan: een mooitje van Petronella Elema. Zij zegt: 'Vandaag maakte ik een doosje met medicijnen leeg en peuterde het uit elkaar, om plat in de oud-papierdoos te gooien.

Waarop dit gezichtje me aanstaarde... Die had ik niet zien aankomen!'

De volgende werd mij gestuurd door Janneke Wouda. Ze zag (op haar plaatselijke FB-pagina), een foto van een boot in de sluis. Een gezicht! Met toestemming van de maker, Gijs Kalkman,  stuurde ze deze foto!

En de laatste voor deze ronde is van mijn oude maatje Marieke. 

Even heel goed kijken hoor, dan zie je het. 

Dank allemaal en ... blijf speuren, mensen! bettievgriend@hotmail.com

De kinderen Meerkoet

 

Gistermiddag ging ik weer even kijken hoe het met Mevrouw Meerkoet was gesteld. 

Nou zo op het eerste gezicht was er nog helemaal niets veranderd. 

Ik weet wel hoelang ze móet broeden, maar ik heb geen idee hoe lang ze al 'zat' toen ik haar en haar nest en haar man voor het eerst zag.

Dus ik ben bijna iedere dag even gaan kijken. Behalve eergisteren want toen hadden we een oppasdagje. 

Ik sprak haar ook altijd eventjes toe. Bemoedigend en rustig, zodat ze aan me zou wennen. 

Dat deed ik ook gistermiddag. 

Ik vind haar nest zo mooi en op de achtergrond lammetjes en schapen, in de verte de bollen en hoewel koud een stralend zonnetje. Ik dacht ik ga er eens even bij zitten aan de slootkant. 

Beetje praten tegen mevrouw Meerkoet.  'Het gaat nou niet lang meer duren hoor', zei ik nog. 

Ze reageerde niet. Tot meneer Meerkoet kwam aangezwommen. 

Toen kwam ze voorzichtig in beweging. Ze wriemelde een beetje, wipte een klein beetje op en toen zag ik wat roods. En nog wat:

Dat waren de eerste twee. Maar er zijn er nog meer. Aan de zijkant, van onder moeders brede vleugels doken er nóg twee op toen vader kwam. Ze kregen gewoon een zetje van moeder. Zo schattig en hij... hij voerde zijn vrouw en twee van zijn kindjes

Ik denk dat er in totaal zes kuikentjes waren. Ik heb er zeker een half uur gezeten, superleuk. 

Maar als je denkt dat ze nu klaar is, mevrouw Meerkoet...nee hoor, zeker niet, kijk maar:

Niemand zeggen

 

Nou zeg, daar had ik even geluk. 

Op de een of andere manier was dit boek eventjes aan mijn aandacht ontsnapt. Ik wist dat er een nieuw deel van deze serie aankomt en ik zat te googelen wanneer dat dan zou zijn, toen ik dit deel zag en dacht: hè, die heb ik niet gelezen. En dat klopte. 

Ik zette hem ter plekke aan als luisterboek en heb het hele boek nu uitgeluisterd.

Ik ben groot fan van deze serie met inspecteur Helen Grace en dat is na dit deel nog erger geworden. Superspannend. 

De plot zit altijd zo goed in elkaar, alles klopt en toch is het niet heel ingewikkeld met allerlei extra verhaaltjes

Bovendien heb ik na tien delen het gevoel dat ik Helen persoonlijk ken, dat ik met haar zou kunnen praten als ik haar tegenkwam. Ja, ik ben ook groot fan van Helen. 

Het verhaal: daar kan ik eigenlijk niet veel over vertellen. Er zijn diverse moorden gepleegd en Helen vermoedt een verband. Maar het duurt een tijdje voor ze dat verband ook echt ziet en haar meerderen in rang worden ongeduldig en Jospeh Hudson, de collega met wie ze een tijdje een relatie had, wordt heel erg lastig. Dan nog problemen met haar vrienden binnen haar afdeling en natuurlijk maakt Emilia Granitia, een valse persmuskiet,  het haar ook moeilijk.

Enfin....het is de zoveelste aanrader van M.J. Arlidge. (maar wel in de juiste volgorde lezen)

Monday

 

 

Here's another one,  seen in the Amsterdam Museum Straat. The museum for Street Art and Graffiti. 

This is work from Brazilian artist Mateus Bailon.

He is inspired by nature in his native land as well as by mythology and the secrets of life. 

Linking to Sami's Colourful World

Nog eens helm, maar anders

 

Ik ben toevallig een Nederlander en derhalve zowat op de fiets geboren. 

Ik ben nog nooit gevallen met de fiets en ik rijd voorzichtig. Ik vervoerde drie kinderen op mijn fiets en viel niet. En ik vervoerde  ook al eens een kleinkind of wat. 

Heel veel spullen vervoerde ik en er gebeurde niets. 

Ik ben al een paar jaar gewend aan mijn elektrische fiets en ik rijd daar alleen hard op als het kan. 

Niet in de stad en niet waar het druk is. 

Het zit vast niet lekker, zo'n ding. De wind in je haren, dat is lekker. 

Ik kan dat toch zeker zelf wel uitmaken, ben toch niet gek. En ik ga ook zeker niet voor gek rijden. Echt niet!

Maar ja, het aantal dodelijke fietsongelukken neemt toe. In driekwart van de ongelukken zijn de slachtoffers ouder dan zestig. Op een e-bike.  En alle organisaties met deskundigen adviseren een fietshelm. Ik heb een paar hele nare verhalen gehoord over een zeer ongelukkige afloop. Hoofd op de stoeprand...dood.

Dus: ja hoor, het is zover. We kochten twee weken geleden allebei een helm, een fietshelm. Aangeraden door de ANWB en de Consumentengids. 

En ik ben er een tikkeltje chagrijnig van. 

Ik WIL helemaal geen helm. Helemaal niet. 

We hebben hem ook nog niet gebruikt. Maar...

er is geen weg terug. Er is geen fietspad terug bedoel ik. 

Ps: Er stond een mooi artikel in het Parool. Herman Pleij (wie anders), legde even uit hoe het komt dat wij ons altijd massaal verzetten tegen iets wat ons opgelegd wordt. Dat komt door de geschiedenis van onze koopmanssamenleving. We bepalen zelf wel hoe we het doen. En het komt doordat we nooit een krachtig centraal bestuur gewend zijn geweest. 

Nederlanders kwamen ook in opstand tegen de autogordel, bijna vijftig jaar geleden. Men zei toen: ik maak zelf wel uit hoe ik doodga'. 

Helm

 

Het was weer heerlijk aan het strand. Alweer enige tijd geleden trouwens. Prachtig weer, blauwe lucht, zonnetje

Het leek wel of we in twee verschillende werelden waren. Die van de zee, met binnenzeetjes en golfjes en ribbeltjes. En die van de duinen, met licht en schaduw en ... helm.

Op de foto hieronder kun je een beetje zien hoe duinen ontstaan en groeien, onder andere dankzij helm of helmgras.

Wat een interessant spul is dat ook:

 

Van helm weet ik iets af,  lang geleden geleerd op school: 

lange wortels, er moet wel zoet water in de bodem zitten, kan tegen harde wind,  houdt zand vast en vooral: belangrijk bij de vorming van duinen.

Ja, belangrijk o.a dus omdat de duinen dat ook zijn en zo kenmerkend voor onze kust. 

De week van de eerste keer weer

 Het was voor mij de week van 'de eerste keer weer'. 

We vierden eindelijk de verjaardag van de kleindochters, waardoor ons hele gezin weer eens bij elkaar was, na twee jaar. 

Ik gaf iemand een hand, schrok er zelf van. Ook voor het eerst in twee jaar. 

En... ik ging voor het eerst weer naar de Cinema. 

Natuurlijk voor de film Elizabeth in parts. 

Ja, je bent fan van de Queen of niet en ik ben het zonder enige twijfel. 

Het was niet druk, er zaten vier mensen in de zaal. Dus nu weet ik nog niet hoe het is om weer in een vólle zaal te zitten. Maar ik weet wél hoe ik deze film vond. 

Het is eigenlijk een documentaire. Samengesteld uit archiefmateriaal, beelden gemaakt door publiek enzovoorts enzovoorts. 

Er was in 90 minuten Elizabeth veel te zien, heel veel. 

Beelden uit haar kindertijd, beelden van later, van haar gezin, officiële gelegenheden, van alles en nog wat in onderwerpen. Dus niet chronologisch. 

Voor mij was het puur genieten; ik vond het bovendien goed gemaakt. Heel erg leuk met per onderwerp bijpassende liedjes. Grappig gedaan. Sowieso zat ik regelmatig te lachen, het was natuurlijk ook ontzettend Engels!!

Mijn bewondering voor de Queen is nog groter geworden. 

Ik zag de film donderdagmiddag en dat was precies op haar 96e verjaardag. Zeventig jaar koningin. Tsjonge, wat een vrouw en wat een leven. 

Nou weet je wat, ik laat de trailer zien. Net als vroeger doe ik dat alleen als ik de film waardeerde en dat deed ik dus.

't Kwam door de frambozen

 We liepen zo'n driekwart jaar geleden langs het terrein van de Volkstuinvereniging Hoorn en Omstreken.

Daar liep een mevrouw met een schaal frambozen. Heel veel frambozen, een overvolle schaal. 

En allebei dachten we terug aan de tijd dat we er zelf een volkstuin hadden. Dat is ongeveer dertig jaar geleden. Het was geen groot succes. We hadden gewoon te weinig tijd. Drie kinderen, allebei een baan. En altijd was alles net klaar als we op vakantie gingen. 

Soms kwamen er boze briefjes van het bestuur, dat er teveel onkruid stond en dat er maatregelen zouden volgen. Gelijk hadden ze hoor, dat was ook niet goed. En toen mijn man een keer sla in onze koelkast had gedumpt en er slakken in de melk zaten, waren we er helemaal klaar mee. 

Maar nu dan? Tijd zat, het is nog geen tien minuten lopen van ons huis (belangrijk) en het was wel erg lekker, toen. Nooit betere worteltjes en tomaten geproefd. En die frambozen...

We keken elkaar aan: 'Zullen we?'

We schreven ons in met het idee, dat we het waarschijnlijk niet meer mee gingen maken. Ik hoorde alleen maar van mensen die ook wel een tuin zouden willen. Onze jongste zoon bijvoorbeeld. Maar ja, die woont in Amsterdam en daar schijnt het niet bepaald makkelijk te gaan. 

Hoe dan ook, afgelopen zondag kwam er een telefoontje. 'Er is een tuin voor jullie. Tweehonderd vierkante meter. Er staat een huisje op. Kunnen jullie morgen komen kijken, om 13.00 uur?'

We gingen kijken en besloten dat we het zouden doen. Er kon meteen getekend worden en zo is tuin 263 nu voor ons. Met een huisje (niet mooi of leuk, maar wel handig) en daarachter een klein kasje dat zowat van narigheid uit elkaar valt. Maar er groeit een druif en gisteren heeft mijn man de eerste zes tomatenplanten er in gezet. De kas op de de foto is het niet, die is van de buren. 

Er is ook een appelboompje en er zijn bessenstruiken. We hebben er zin in!

Het allerleukst is trouwens dat die jongste zoon mee gaat doen. Zijn vriendin is ook geïnteresseerd. Zij en ik willen veel bloemen.  Hij neemt het gedeelte links van het pad. Nou en wij dan dus het rechterstuk. Hoewel het nog wel even afhangt van waar de aardappelen mogen komen. Daar heb je niks over te zeggen. 

Jullie horen er nog van. Reken maar! 

PS: De volgende dag, echt, een groot artikel in het Parool over de geschiedenis van de moestuin. Zo leuk!

PS (2): Raar woord, volkstuin

Gezichtjes

'Sinds een paar weken zie ik elke keer in dit huis een gezicht als ik er langs fiets. Dat doe ik overigens al jaren en eerst zag ik het er helemaal niet in', schrijft Miriam . 'Zie jij het ook? De schoorsteen is de neus!'. Nou en of zie ik het, superleuk!

'Iedere ochtend kijkt dit vrolijke gezichtje me aan',  schrijft Mieke  'Het is een aansluiting voor de t.v. in de muur aan het voeteneind van ons bed. Dus als ik opsta zie ik hem naar me lachen'. 

En daar kwam Josephine, met maar liefst drie gezichtjes.  De eerste: een roestige scharnier van een oude glasdeur die in haar tuin staat, met kalkuitslag.

De tweede dan. Josephine zegt: Hier heb ik een beetje vals gespeeld, de ovale vlakken is een gedeelte van een oud theelichtje, ik zag er meteen een poezen kop  in maar kon het niet laten de poes twee oren te geven.

Vals spelen en ja, dat vind ik ook wel een beetje. Maar absoluut leuk genoeg om toch te plaatsen. 

En dan de laatste, tevens de laatste voor deze ronde:

Met een verrekijker vogeltjes kijken in je tuin en dan ineens de verrekijker anders dan anders bekijken. Ze zijn weer geweldig allemaal. Dank mensen en... blijf speuren. bettievdgriend@hotmail.com 

Het wordt hoe langer hoe mooier

 

Langzamerhand gaat het beginnen. Nou ja, het was natuurlijk al lang begonnen, maar nu... Aan de slootkant alles in volle bloei en op de achtergrond krijgen de tulpen kleur. 

Iets verderop véél kleur:

Het is al mooi, maar het wordt met deze zonnige dagen nog veel mooier. Dit was trouwens eerste Paasdag 's avonds, een uur of zeven. En zij, mevrouw Meerkoet, ze zat nog. Straks maar weer eens kijken.

Pride and Joy

 

Here's another one from Dale Grimshaw. A beautiful one. And meaningful

Although this imagery is from Papua New Guinea, the aim is to bring attention to the illegal occupation by Indonesia of West Papua

“My aim is to capture the emotion, heart, strength, defiance and pride of the indigenous people I portray, bringing them to life on the canvas or on the wall.”  Dale Grimshaw

I saw this one in Straat, the Amsterdam Museum for Street Art and Graffiti

More Grimshaw? Click

And linking to Sami's Colourful World

Opa-oma-Anna-uitstap

 

Nee, ik kan nou niet echt zeggen dat we op onze zevenmijlslaarzen naar de Efteling renden. Dat kon heeeel lang niet, door Corona. Erg jammer, vooral voor onze oudste kleindochter. 

We gaven haar namelijk een uitstap cadeau op haar zevende verjaardag, die begin maart 2020 gevierd werd. Een uitstap naar de Efteling.  

Vlak daarna ging alles op slot. Maar hoera, hoera, van uitstel kwam geen afstel en afgelopen donderdag hebben we het ein-de-lijk kunnen doen. Een opa-oma-Anna-uitstap.

Anna kwam de nacht tevoren al logeren, zodat we op tijd weg zouden kunnen de volgende ochtend. En dat logeren, dat was ook al niet meer gebeurd sinds Corona. Alles verliep super. Anna kookte bij ons, sliep uitstekend en we hadden er allemaal heel veel zin in.

Op Anna's school was er een studiedag en we hadden nogal naïef gedacht dat het niet zo druk zou zijn. Een volkomen misrekening zo bleek. Ik denk dat elke school in Nederland een studiedag had. En ook de Belgen.

Kijk,  de Efteling bestaat 70 jaar en ik schat dat ik er vanaf  mijn tiende,  toch wel minstens veertig keer geweest ben. In principe ieder jaar een keer, met een paar uitzonderingen. Met mijn ouders, met vriendinnen, met vriendjes, met mijn man, met onze kinderen en met de kleinkinderen. 

Ik hou verder ook helemaal niet van pretparken. Alleen van dit park. 

Zo druk als het nu was, zag ik het nog niet eerder. Echt overal gigantische wachttijden. 

Maar onze kleindochter maalde er niet om en bleek van de geduldige soort te zijn. Ze had meteen in de gaten dat het later op de dag rustiger zou zijn en dat we dan bijna nog alles wat ze wilde, zouden kunnen doen. En zo is het ook gegaan. 

'Goed nieuws' zei een jongen die de maat nam bij een attractie, tegen Anna, 'goed nieuws. Je mag nu overal in. Je hebt de juiste lengte'. 

Gelukkig wilde ze niet overal in, want er zijn dingen waarbij ik al misselijk word als ik er naar kijk. 

We hebben ook nog een deal gesloten. Als opa en oma mee gingen in de Max&Moritz, dan wilde Anna wel mee naar míjn favoriet: het Sprookjesbos. Want die sprookjes, die vond ze 'wel een beetje kinderachtig, oma!' 

Ha, kinderachtig... moet je kijken hoe leuk ze het toch weer vond, hoe aandachtig ze toch weer keek naar de Rode Schoentjes en Langnek. 

Ik heb door dit uitstapje nu weer het gevoel dat we Anna kennen. Een mooie dag, dat was het!

En die Max&Moritz... dat is zoals iemand achter me in de rij het noemde: Een achtbaan voor beginners. Een ding staat vast: Ik blijf een beginner!

Bankjes

 Dat Zwanenwater waar ik het eerder over had, is ook een gebied met heel veel bankjes. De meeste hebben een tekst op een koperen plaatje en zijn vaak ter nagedachtenis aan iemand. 

Dit bankje maar even iets groter laten zien. Ter nagedachtenis aan vijf omgekomen Engelse piloten van een bommenwerper, die hier in 1941 werd neergeschoten. Een bemanningslid is nooit teruggevonden. 

Ik ben dan toch altijd weer onder de indruk en tegelijkertijd denk ik natuurlijk aan de slachtoffers van de zinloze oorlog die nu plaatsvindt. 

Zwanenwater

 

 

Laatst  was ik zo teleurgesteld over een bezocht Natuurmonument, dat ik graag een ander monument wilde bezoeken.  En dat werd het Zwanenwater. Net onder Callantsoog.  

Ik ben daar eerder geweest, heb er toen ook wat over verteld en ik wist dat het er prachtig zou zijn. Dat was het ook!

Het is een oud gebied, al in de Middeleeuwen ontstaan aan de zeekant. En er zijn twee grote duinmeren. Genaamd Het Eerste en Het Tweede Water. Die namen vind ik net iets uit een boek, een spannend boek. Allebei zijn ze mooi.

Er zijn vogelkijkhutten, er zijn heel veel vogels... Ik ga vogels steeds leuker en interessanter vinden en hier zitten naast de beroemde blauwborst ook bijvoorbeeld lepelaars en aalscholvers. 

De boswachter die we aan het begin van onze wandeling tegenkwamen vroeg bezorgd of we wel laarzen bij ons hadden. Dat hadden we niet, de vorige keer dat we daar waren, hadden we die niet nodig gehad. Maar nu wel. 

Dit hierboven is geen slootje, het is een pad. Daar konden we dus echt niet door, maar het gaf niet. De andere kant op was ook prachtig. Met beginnende bloeiers:

Er is riet en er zijn heidevalleien. De heide nu niet in bloei natuurlijk, maar als wij weer eens heide willen zien, gaan we hier nog eens kijken. 

En zo ben ik weer helemaal dikke vrienden met Natuurmonumenten. 

Nee hoor, onzin. We zijn en blijven gewoon lid van die club en dat ik dat ene monument niet zo kon waarderen, dat lag helemaal aan mij. Het is goed dat er zorg voor wordt gedragen.