'Zitten'

Ik heb eigenlijk niet veel meegekregen van de eerste koningsdag in tijden. Geen rondje gedaan en helemaal niks gekocht.

Dat kwam omdat ik zelf ging 'zitten', op mijn roosjeskleed (en nog een ander kleed) in een poging een heleboel spullen kwijt te raken. 

Om kwart voor vijf die ochtend vertrok ik op een volgeladen fiets om een plekje te gaan zoeken. Ik wist waar ik wilde zitten en daar bleek nog genoeg plaats te zijn. Ik spreidde mijn kleden uit. legde vast neer wat ik bij me had en belde mijn man om te zeggen waar ik was. En even later leverde hij de rest, een aantal kratten.

Kwart over vijf was ik geheel geïnstalleerd en verkocht ik mijn eerste ding, een metalen theepotje. Mijn dag was begonnen. Ik vind het altijd superleuk, 't is net of je op een groot terras zit en je ziet de wereld langstrekken. 

Leuke mensen, leuke kinderen,  vervelende mensen. 

Mensen die op een zeer lage prijs nog gaan afdingen en dan zeggen 'voor vijftig cent wil ik het wel meenemen'. 

Tsss, 'wil ik het wel meenemen'. De groeten, voor vijftig cent blijft het hier liggen. Ja dan ben ik keihard. 

Maar het kindje dat graag een bepaald spelletje wilde hebben kreeg het mee hoor, gratis.  

Ook mensen die zeggen : mevrouw u vraagt te weinig, ik doe er een euro  bij. 

De twee giechelende meiden, met veel oranje, die het toch nog niet genoeg vonden en uit mijn verzameling linten twee oranje lintjes kochten en die ter plekke in hun haar deden. 

Een jongen van een jaar of tien die verderop een auto had gekocht en precies voor mijn kleedje tot de ontdekking kwam, bijna in tranen, dat het ding al kapot was. Zijn vader die woedend werd en zich oppompte en omdraaide om verhaal te gaan halen en de moeder die er een stokje voor stak. 'Hij moet het leren' zei ze kalm. De volgende keer gaat hij beter kijken voor hij iets koopt. Waarop de vader weer gewoon over ging tot de orde van de dag en niet terug ging, maar verder liep. 

De mevrouw die mijn laatste lap Laura Ashleystof kocht. Ooit was dat het gordijntje van de wieg van onze kinderen en ik had er een beetje moeite mee. 'Oh',  zei ze, 'ik ben zo blij. Ik naai historische kostuums en deze stof ken ik en die is zeer geschikt voor onderjurken'. Ik gaf haar er nog een heel oud tafelkleed bij met kant en toen was ze helemaal gelukkig. 

De mensen die eerst op hun telefoon gaan kijken wat iets op Marktplaats doet en dan pas besluiten of ze tot aankoop overgaan. 

En dan mijn man. Die had marktkoopman moeten worden. Hij lokt gewoon klanten. Op een superleuke manier. Iedereen had er lol in. 

Dan staat hij met de beer in zijn armen. Dat valt op, dan gaan mensen lachen om dat beeld en dan gaat hij zeggen, jaaaaa, deze beer kán van u zijn. Als u nu toeslaat tenminste. U hebt nog twee minuten.

Of hij kondigt een happy hour aan, met een gigantische prijsdaling. 

Wie maakt ons los? Terwijl er nog een heleboel ligt werkt ook altijd. 

Of meneer, zoek niet verder, u bent hier op het juiste adres. Ja dan gaan mensen toch kijken...

Mijn man was er niet de hele tijd bij, hij vindt het niet eens leuk, maar áls hij er was, werd er beslist meer verkocht.

Het was een heerlijke dag. Om drie uur had ik er genoeg van. Ik heb bijgehouden wat ik heb verkocht en dat waren veertig dingen. Dat vind ik mooi. Veertig dingen. Veel verdiend heb ik niet, maar daar ging het ook niet om! 

Thuis een oranje tompoes en de tv aan om de royals te zien. De haard ook aan... mooie dag!