Film

 

Als je in zo'n huisje zit, zoals Veldzicht, in Groede, is er in deze tijd 's avonds niet veel te doen. 

We waren laat, dwz. half acht, op het strand om de zonsondergang te aanschouwen, die nergens mooier is dan daar.  Maar we hadden pech, de zon ging wel onder,  maar niet zichtbaar voor ons. 

Terug naar het huisje en daar keken we op Netflix een lekkere film getiteld Yesterday. 

Niks moeilijks en zelfs nog te volgen nadat ik eventjes in slaap was gevallen. Niet van verveling in slaap gevallen trouwens. 

Een gek verhaal. 

Overal op de wereld, echt overal, valt het licht uit gedurende 12 seconden. Precies in die tijd krijgt Jack Malik een ongeluk en als hij bij komt is er niet zo heel veel veranderd.  

Er is wel iets raars. Niemand op de wereld weet nog van de Beatles, niemand heeft ooit van ze gehoord. 

Alleen Jack weet nog wie de Beatles waren en kent hun liedjes. Jack is een zanger, hij schrijft liedjes, maar niet erg succesvol. En dan gaat hij gebruik maken van zijn kennis van de Beatles. Veel verwikkelingen en bovendien een liefdesprobleem, met Ellie die je op de foto ziet. 

Mooie hoofdrollen van Hamish Patel en Lily James. (Laatstgenoemde speelde in Downton Abbey)

Zo'n film waarvan je de hele tijd denkt hoe moet dit aflopen. En dan is het einde toch nog onverwacht. 

Genoeg ingrediënten voor een leuke avond. 

Palen aan de Zeeuwse kust

Vaak  heb ik me afgevraagd waarom ik nou toch juist zo van de Zeeuws-Vlaamse kust hou. 

Ik bedoel, hier gaan we naar Egmond en dat is fijn, echt waar. Soms zijn we in Callantsoog of een ander Noord-Hollands strand geweest. Scheveningen, waar onze kleinzoons wonen, ook fijn. In de rest van de wereld waren we aan verschillende stranden. Europese stranden, Engelse. Zelfs aan de Zuid-Chinese zee. 

Dus het is gek dat ik toch echt en zonder enige twijfel de voorkeur geeft aan de kust tussen Breskens en het Zwin. 

Dat moet dan toch bijna wel aan die palen liggen. Of aan de onovertroffen zonsondergangen. 

Die palen... ze horen er zo bij. 

Ik vind ze mooi. Van dichtbij, van ver. Weer of geen weer. Hoog water, laag water. Maakt niet uit. 

Altijd levend ook, met vogels, wieren, mossen, mosseltjes, krukels...

Soms is er ineens een hele rij weg. Zie je alleen de hoogste palen nog. Dan is er zand gestort op het strand. Suppletie heet dat.  Heel raar dat er dan op een bepaalde plek niks staat, maar je weet dat zee en wind hun gang gaan en na een tijdje zijn de palen weer zichtbaar. 

Palen in de strijd tegen  het water. Daarom worden die palen ook wel zeeridders of zeestrijders genoemd.  

Het is een strijd van alle tijden. 

De eerste palen verschenen al in de 16e eeuw, in Westkapelle. Ik las op een bord dat Keizer Karel V, er speciaal naar is komen kijken. 

De palen zijn Europees eiken en kunnen wel tussen de vijftien en vijfentwintig jaar dienst vervullen. 

De provincie Zeeland bestempelde de palen als Cultureel Erfgoed. En dat is mooi, want zo zullen ze blijven bestaan. 

Tenslotte, de laatste jaren geniet ik ook van onze kleindochters aan dit strand.  Echte klimmers en klauteraars. Ook zij hebben plezier van die palen. 

De volgende foto is scheef. Maar ik vind hem toch geweldig omdat je in het hoekje helpende handen ziet. 

Geen palen op de kaart

Vele jaren geleden, toen wij gingen trouwen, wilden we een foto op onze trouwkaart. 

Onze -toen nog nieuwe- buurman Bert (applaus), wilde de kaart voor ons ontwerpen. 

En dus moesten we een middagje foto's maken. 

Natuurlijk in Cadzand, waar we ook toen al erg dol op waren. De camera van mijn aanstaande echtgenoot op een statief en knippen maar. 

 

In die tijd, gingen we echt ieder weekend naar het strand, weer of geen weer en we genoten er zeer van. 

We zochten haaientanden en vonden ze nooit. Niks veranderd. 

We liepen uren over het strand en aten na afloop een warme appelbol in Hotel Noordzee. Dat laatste doen we niet meer sinds het groter en veel duurder is geworden. 

Hoe dan ook, het was er vroeger mooi en dat is het nog steeds. Prachtig, iedere keer weer. 

We verblijven nu altijd in Groede, maar dat hele stuk kust, vanaf Breskens tot en met het Zwin is fantastisch. 

Die palen, zo karakteristiek, die staan niet op de uiteindelijke kaart. Ook mijn rode eend niet. Maar de  kaart toont wel strand. 

En wij wéten dat het echt Cadzand was. 

Die kaart, daar waren we superblij mee. Je kon een flap optillen en dan stonden aan de binnenkant de gegevens. 

En waarom nu dit hele verhaal? 

Omdat ik het over die palen wil hebben, die palen aan de kust van Zeeuws-Vlaanderen. Karakteristieke palen. Cultureel Erfgoed. 

Maar dan wordt dit blogje veel te lang, dus morgen maar...

Bruhhe

 

Zondag waren de kinderen er nog, zij zouden 's avonds naar huis gaan. En ze bedachten dat ze in de middag naar Bruhhe wilden. 

Zie je, ze spraken het zelfs op z'n Zeeuws-Vlaams uit. Bruhhe. 

En we hadden geluk, 's morgens slecht weer, maar in Brugge 's middags prachtig.  Al dreigde er af en toe wat. 

Wij zijn ook van die types die er geen enkel probleem mee hebben om dingen vaker dan een keer te zien. We gooien vaak iets in de herhaling,  zeg maar. 

Ik denk dat we bijna iedere keer dat we in Groede waren, ook wel een dagje Brugge deden.

Deze keer ook. 

Onze schoonzoon wilde graag in de kerk het beeld bekijken van de Brugse Madonna. Dat deden we al eerder, maar hij en ik wilden nog een keer. 

Het is dan ook een zeer fraai beeld gemaakt tussen 1501 en 1504, door Michelangelo. 

En het is niet alleen fraai; het is ook bijzonder dat het daar in de OLV-kerk staat. 

Gekocht door Jean Mouscron, lid van een rijke Brugse familie voor 100 dukaten. Het was het eerste beeld van Michelangelo dat Italië verliet. 

Mouscron liet het plaatsen in een altaar in een zijbeuk van de kerk.

Hij liet meteen vastleggen dat het beeld daar nooit weg mocht, maar dat is niet gelukt. 

Napoleon kwam en roofde het voor zijn museum in Parijs. 

Na Waterloo kwam het weer terug in Brugge.

En het werd nóg een keer geroofd. Deze keer door Hitler. 

Vervolgens kwam terecht in de zoutmijnen van Altaussee, Oostenrijk  en daar werd het uiteindelijk gered door de Monuments Men. 

Enfin, het beeld kwam ook nu  terug in Brugge en sindsdien staat het daar weer prachtig te zijn in de kerk. 

Met die grote Jezus en de verdrietig kijkende Maria. Alsof ze al weet wat er gaat gebeuren. 

Het is marmer hè, wat een topprestatie om dat zo te bewerken. Moet je naar die plooien kijken! 

Je moet er tegenwoordig wel voor betalen om het te kunnen zien. 

Dat gedeelte van de kerk is afgezet en is zo een museum geworden. 

Het zal gerust een hoop opleveren voor het onderhoud van de kerk. 

Monday Goes

 

De titel van dit blogje vind ik wel grappig! Raar voor een Engels sprekend iemand. 

Enfin, we stopten onderweg naar Zeeland niet in Zierikzee, zoals gewoonlijk,  maar in Goes. 

Toen ik nog in Zeeland woonde had ik niet echt interesse in Goes, maar dat is lang geleden en ik vind het een prachtig stadje nu. 

Met heel veel muurschilderingen. Ik wil er altijd nog eens een uitgebreide wandeling doen, maar dat kwam er ook deze keer niet van. 

De vogel kijkt niet zo lief, maar toch is het geen angry bird, eerder een hungry bird. 

Het zou me niets verbazen als de mural van Colin van der Sluis was, maar ik wéét het niet.

Uitsluitsel kwam van mevrouw W. Het is niet van Colin van der Sluis. De naam van de kunstenaar is Super A. Dank

Linking to Sami's Colourful World

Groede

Een week Groede dus. Van vrijdag tot vrijdag. 

Een paar maanden geleden waren we er ook, maar toen gooide Corona roet in het eten en waren we na een dag weer thuis. Ik ziek en mijn man wachtend tot hij ziek zou worden. 

Deze keer niets van dat alles. 

Het weer was de eerste twee dagen niet echt goed, laten we zeggen wisselvallig, maar dat was onbelangrijk. Dochter, schoonzoon en kleindochters waren er ook het eerste weekend en het was heerlijk. 

En dan maakt een nat pak ook helemaal niks uit.

(Deze foto's zijn gemaakt door onze dochter, waarvoor dank, ik vind ze geweldig)

Twee verrassingen

 Als we thuiskomen van vakantie, kijk ik altijd als eerste naar de post. Ik selecteer vliegensvlug op dringend of interessant en ga pas daarna echt uitpakken en opruimen. Zo ook gisteren,  toen we terugkwamen van een weekje Groede. 

Twee verrassingen  vond ik,  die ik dus ook meteen openmaakte. Mijn man heeft een app die laat zien wat je kunt verwachten van de post. Alleen de envelop. 

Hij had dus al gezien dat er een brief was van de gemeente Den Haag. 'Tsjonge',  dachten wij nog. 'Tsjonge, wat zou dat nou kunnen zijn'.

En weer dachten we 'Tsjonge', maar dan met een paar buitengewoon lelijke woorden erbij. 

Want we waren die dag inderdaad in Den Haag. Om op te passen bij onze zoon. Als we dan in zijn straat parkeren, stelt hij een soort bezoekersregeling in werking,  zodat we geen parkeergeld hoeven te betalen. Zo te zien heeft hij dat nu ook gedaan, maar misschien niet snel genoeg. Een boete dus van wel 2 euro. Met een naheffing van 66,50!

Enfin, we zullen wel bezwaar maken, maar dat zal niet helpen ben ik bang. Grrrr$!

Gelukkig was er ook een bijzondere en een bijzonder leuke verrassing. Twee kaarten van bloglezer Tineke Dieks. Roodkapjekaarten! 

Tineke schrijft dat ze de kaarten vond in een doosje in een vintagewinkel. Tineke moest aan mij denken en stuurde me vervolgens de kaarten.  Wat geweldig is dat!

De eerste is een absolute favoriet. Het is een kaart getekend door Rie Cramer. Uit de serie 'Onze lievelingen'. Ik had deze kaart al, maar ik laat hem gewoon nog een keer zien, zo mooi vind ik dit Roodkapje. 

De tweede kaart had ik nog niet en ik vind hem bijzonder leuk. 

Omdat het overduidelijk Roodkapje betreft, maar háár zie je niet. 

'Ze staat om de hoek', zegt Tineke. 

Deze kaart werd,  waarschijnlijk,  verstuurd in 1932, aan ene Nelleke van Dooren, in Vlaardingen. Met een postzegel van anderhalve cent. 

Twee verrassingen op een avond. Ik weet zeker dat ik de tweede verrassing het langst (ont)houd.

En Tineke, heel erg bedankt! 

Kapperspaal

 In het stadje Hattem, zag ik een kapperspaal. Ik had me al een tijdje voorgenomen daar eens op te letten, maar dan zal je altijd zien: niks. Tot Hattem dus:

Het is een signaal, een teken dat er een kapper zit daar, een barbier. Maar wat heeft dat te betekenen? 

Dat is snel uitgezocht, het is een teken dat al sinds de Middeleeuwen gebruikt wordt. Een barbier was toen iemand die van alles deed. 

Tanden trekken bijvoorbeeld en aderlaten. Knippen en scheren deed hij ook. Nou die kleur rood hoort bij het aderlaten. Wit bij tanden trekken en blauw bij scheren. Bovenin zit een gouden knop. Oorspronkelijk was dat een loden bakje waar de bloedzuigers in bewaard werden.

Ik moet onmiddellijk aan mijn vader denken die altijd zei dat hij naar de barbier ging. Kapper, dat woord gebruikte hij nooit. Schapenscheerder, dat zei hij ook wel eens, maar dat heeft er niks mee te maken. 

Kassa

 Een paar weken geleden,  trok deze 'advertentie' van ons aller Hema mijn aandacht:

Ha, ik dacht er even over na en besloot toch maar niet te reageren. 

Maar serieus, ik zou het eigenlijk wel erg leuk vinden. Niet de hele werkweek, maar een middagje, ja hoor dat zou ik echt leuk vinden. 

Ik ben te oud natuurlijk, ze zitten niet op mij te wachten. Het zou een tijd duren voordat ik de kassa's en de codes zou snappen en trouwens ik heb ook geen tijd. 

Ervaring heb ik wel al is die van bijna zestig jaar geleden. 

Ik gok dat ik een jaar of veertien was toen ik werkte bij de Hema in Terneuzen. Op zaterdagmiddag. 

Ik had niet een eigen afdeling, sommigen hadden dat, die 'stonden' dan op de vleeswaren of het gebak. 

Ik niet, ik moest de hele bovenverdieping bestrijken en doen wat er te doen viel. 

Dat was voornamelijk afrekenen. Er waren nog van die kassa's met een ladenbak met vakjes voor het losse geld en achterin lag het papieren geld, onder een klemmetje. 

Je moest een draai aan een hendel geven en dan sprong die la open. Ik kan het geluid dat bij dat openspringen hoorde nog steeds horen. 

We werkten nog in een lichtblauw, nylonachtig schort. Erg zweterig. 

Doodmoe was ik altijd na zo'n middag en dan moest je om zes uur nog langs bij het kantoor om je gevulde loonzakje te halen. Boter bij de vis zeg maar. Maar moe of niet,  het was hartstikke leuk om te doen. 

Met een baas die zeer tevreden was en zei dat ik altijd terug mocht komen.

In dezelfde week stond er een artikeltje in de krant over hoe het misschien wel zal gaan in de toekomst en dat zou me in het geheel niet verbazen. 

Dat alle medewerkers met de klanten kunnen afrekenen op hun mobieltje. En dat dat dus veel sneller gaat en dat niemand dan meer hoeft te wachten. 

Vast en zeker handig, maar leuk? 

Nee hoor, ik weet zeker dat zo'n kassa leuker was.

Spannend en ontspannend

 

Dit spelletje... ik speel het iedere dag. 

En dat is meteen het beste, het kán ook maar een keer per dag worden gespeeld. 

Dat is fijn, want anders zou ik het veel vaker willen spelen, zo leuk vind ik het. Maar dan zou het me veel te veel tijd kosten. 

Je speelt het in je eentje, dus je hoeft op niemand te wachten. 

Je kunt het op ieder gewenst moment gedurende die 24 uur doen. 

Je kan ook rustig een paar dagen overslaan. 

Dat doe ik dus niet, maar het kán wel. 

Het spel heet Woordle6 en eigenlijk is het gewoon Lingo van vroeger. 

Je moet een woord zien te vinden van zes letters. 

Je begint met een willekeurig woord, ik zal maar zeggen SPROET. Zoveel mogelijk verschillende letters natuurlijk. 

Dan krijg je meteen te zien welke letters van dat woord in het nieuwe woord zitten. De E, de O en de T.  Je krijgt ook te zien welke letters al op de juiste plaats staan. In dit geval stond de E op de juiste plaats. Bovendien weet je dan dat je de S, de P en de R niet meer kunt gebruiken. 

Dat laatste maakt het soms lastig want het kan zijn dat er twee E's in voorkomen of twee T's. 

Je hebt zes beurten om het woord te vinden. En vaak heb je die zes beurten helemaal niet nodig. Maar soms ook wel. 

Er is ook Woordle5. Met vijf letters dus. Die speel ik ook.

Ik laat het hier zien omdat ik het een goede hersentraining vind. Ik had het zelf ook gelezen op een blog, ik denk bij haar. En afgezien van die hersentraining heb ik er echt veel plezier van. Het is tegelijk spannend en ontspannend. Nou, wat wil je nog meer? 

Gezichtjes

 

'Ik heb er weer een voor je. In onze straat wordt gebouwd, daarom staat er een heuse kraan. Met gezichtje. Lijkt wel of hij/zij/het aan de kraan hangt'. 

Een mooie serie van Inge, maar pas op het laatst wordt het gezichtje duidelijk:

Ook een mooie van Stef van SC Collections. Geen toelichting nodig denk ik:

Anja van de boekenclub,  stuurde dit gezichtje, een buitenlander, uit Oostenrijk. Het gezichtje bedoel ik, niet Anja. :

En Inge was in vorm en stuurde er nog een:

Red circle added :-), schreef Iris Flavia,

'To me it looks like a man lying under a thrown away window, like a homeless person, but if you don´t see it: No problem!'

Zelf zag ik dit gezichtje:

En de laatste voor deze ronde, komt van Tineke Dieks.

'Collega vrijwilliger legt haar telefoon op tafel en meteen zie ik het: een gezichtje!'

Dat was het weer en zoals altijd: Blijf speuren, mensen! bettievdgriend@hotmail.com

Monday mussels ..eh murals

 

We gingen mosselen eten in Philippine, Zeeuws-Vlaanderen.  (Zeeland, TheNetherlands, Europe, The World, The MilkyWay).

Philippine, dat is dat mosselstadje in Zeeuws Vlaanderen. 

Het stadje lééft mosselen,  met geloof ik tien mosselrestaurants. 

Mijn grootvader heeft wel eens verteld dat hij daar lag met zijn schip. Vroeger was er een haven, in verbinding met de Westerschelde. 

Dat is al heel lang niet meer zo, maar de mosseltraditie komt daar vandaan.

En wij hebben op dat gebied onze eigen traditie: Als je in Zeeuws Vlaanderen bent, eet je dáár mosselen.

Jet demonstreert dat nog even. Zij, ik vertelde dat al eerder, heeft het in d'r genen. 

Anna houdt er trouwens ook van en onze dochter ook. Noor nam liever een kroketje (met appelmoes) en haar vader koos ook iets anders. De rest smulde zoals gewoonlijk! 

Het is er ook altijd druk, altijd. En geen wonder. Hoewel ik best eens een van de andere restaurants daar zou willen proberen, doe ik het niet en gaan we toch altijd weer terug naar De Oude Haven. 

Nou de mural van deze week is dus te vinden in Philippine! 

Linking to Sami's Colourful World

 

Dit schilderij... Het is van Diego Velazquez: Venus met spiegel (1648-1651)

Ik weet zeker dat ik het gezien heb in London in de National Gallery. En ik weet ook zeker dat ik er tamelijk onverschillig aan voorbij ben gelopen. Ik weet niet eens zeker of ik gezien heb wie de kunstenaar was. 

Nu kwam het in de kunstgeschiedenisles aan de orde. Toen Velazquez werd behandeld.  We zitten midden in de Barok. 

En als de docent daar dan over vertelt, dan vind ik dat zo ontzettend leuk.  

Na afloop van zo'n les ga ik dan van alles opzoeken, ondertussen me afvragend wanneer we nu toch eindelijk weer eens naar London gaan. Om o.a weer in National Gallery te zijn. Enfin, voorlopig nog niet ben ik bang. Maar dit terzijde. 

Dit schilderij... Venus is daar prachtig geschilderd en verder is daar Cupido, die de spiegel vasthoudt waarin Venus' gezicht wordt getoond. Eigenlijk voor en achterkant in één schilderij.

Maar dat gezicht is een beetje vaag, bijna onherkenbaar. Mij lijkt het ook een beetje groot.

 'Zou het misschien de maitresse van de schilder geweest kunnen zijn ?' zegt de docent dan. 

Er is geen duidelijkheid over. Maar hoe interessant.

En dan is er nog een verhaal over het schilderij en dat is wél duidelijk. Het schilderij werd in 1914 ernstig beschadigd door een feministe die er met een bijl op inhakte. En dat zoek ik dan ook verder op. 

Die feministe was Mary Richardson en zij verklaarde  haar daad als volgt: 

"Ik heb geprobeerd het beeld van de mooiste vrouw in de mythologische geschiedenis te vernietigen als protest tegen de regering voor het vernietigen van mevrouw Pankhurst, het mooiste personage in de moderne geschiedenis. Rechtvaardigheid is net zo goed een element van schoonheid als kleur en omtrek op doek.

Zij kreeg 6 maanden gevangenis en het schilderij werd gerestaureerd al heeft het lang geduurd voor het weer bezichtigd kon worden. 

En dat was dus over één schilderij van één  schilder in mijn les. 

NB: De twee laatste foto's zijn van Wikipedia

Drie keer is scheepsrecht

Ik vind het zelf ook wel raar hoor, maar ik maakte voor de derde keer in korte tijd een vaartje met de watertaxi. 

Ik had al heel lang geleden kaartjes gekocht bij Social Deals. Niet wetend dat het uitstapje voor de vrijwilligers van het museum ook met de watertaxi zou zijn. 

Die eerste keer vond ik het zo leuk dat ik nog een keer ging met mijn kleinzoon. Toen had ik de kaartjes niet mee. En ik dacht: geeft niet, er komt nog wel een kind logeren. 

Maar ja ook weer vergeten of ander besognes en nu was het ineens de laatste dag. Zonde om te laten verlopen dus we gingen gewoon nog een keer.

Het begon meteen al grappig zoals je ziet. Bovendien was er een andere schipper, die dus ook weer andere verhalen vertelde. 

En ja mijn dag is meteen al weer goed als ik een foto kan maken die in twee van mijn verzamelingen past. Namelijk in de verzameling met lantaarns en in die met fietsen. 

De schipper wees ons op dit huis met de blauwe deuren en vroeg of iemand het beroep zou kunnen raden van de vrouw die hier woont.

Ik ben altijd slecht in zulke dingen, dus ik raadde het niet. Niemand trouwens, maar als je het eenmaal ziet, weet je het voor altijd. Weten jullie het? 

Zo niet, een heel eind naar beneden scrollen, daar staat het antwoord. 

Verder hadden we natuurlijk weer een prachtig uitzicht op de Hoofdtoren. Dat is altijd mooi en nu ook. 

Ik kijk er vaak naar. 

Ik weet iets over het doel van de toren, ik weet van de lichtekooi en het wapen en de kleur van de stenen, maar ik had nog nooit gezien dat die dingen helemaal bovenop, die poppetjes, verschillend van kleur zijn. 

Namelijk wit, rood en groen. En dat die rode en groene bakboord en stuurboord aangeven . 

Dat zijn van die dingen... daar smul ik van. 

Nog eentje:

Er is ergens op een oud pakhuis een gevelsteen en daar op afgebeeld een slee. 

Nou was het vroeger veel kouder natuurlijk. Maar die slee heeft toch een andere betekenis. 

Op wielen van een kar moest namelijk belasting worden betaald. Tja en vervoerd moest er natuurlijk wel  worden.  

Een slee heeft geen wielen en was dus goedkoop. De glijders onder de slee werden steeds ingevet met olie of poets om het soepeltjes te laten verlopen. Daar had je smeerjongens voor. Smeerlap, Smeerpoets... je snapt het.

De bewoonster is violiste. Kijk maar naar de daklijsten. 

Tuindagje

Het plan kwam van onze oudste kleindochter Anna. Ze was een tijd geleden mee naar de tuin en toen ik verzuchtte dat het toch wel een beetje een puinhoop was, bedacht ze dat we dat dan met elkaar moesten gaan opknappen. 

Ik vond het een briljant idee!

We bedachten verder dat ik dan voor broodjes zou zorgen en voor ons jongste kleinkind en verder iedereen werken en schone kleren mee en bij ons douchen en dan lekker uit eten. 

We appten de familie.

Niet iedereen wilde of kon, maar we hadden  toch een dochter en een zoon paraat en drie kleindochters. En we hadden een hartstikke leuke dag. 

Die kinderen hebben echt veel gedaan, wat een geweldige hulpen zijn dat zeg, ongelooflijk. 

Noor haalde onkruid weg van het gaas. Anna oogstte en sjouwden stenen. 

Alle peertjes werden verzameld en gesorteerd. 

Er werden wortels gesnoept en nog wat laatste aardbeien. Oh ja en druiven. Superlekker. 

Jet heeft in haar eentje het hele pad onkruidvrij gemaakt, zes jaar is ze hè. 

De meisjes pakten de bonen aan en nog veel meer. 

We zijn niet uit gaan eten, maar juist thuis. Met aardappelen en wortels en bonen van de tuin. 

 

Nomen est Omen

 Marga stuurde mij deze geweldige Nomen est Omen, waarvoor hartelijk dank. 

En  Marga stuurde er nóg twee:

Dhr. Scheepens, Waterschap De Dommel (1Vandaag). 

En een paar dagen later: Klaas Sloot, medewerker Waterschap.Iinterview Radio 1,  ivm de droogte en het verbod om water uit de sloot te gebruiken om te sproeien. 

En daar hebben we  Maarten Vis, dierenverzorger. Die werd gezien door Esther (in het Jeugdjournaal). Hij staat daar ook precies op de juiste plek. 

En tenslotte: ik zag, tijdens een voetbalwedstrijd op tv, Rivkah op 't Veld. Zij is sportpresentator bij NOS Studio Sport.

Ps: Ik zie nu dat de eerste van Marga helemaal geen Neo'tje is. Ik dacht echt dat het om een man ging die Lion Volt heette en Marga dacht dat wrschlk ook. Maar het bedrijf heet zo. Niet de man. Ik kan het niet meer veranderen tenzij ik de blog helemaal weghaal en opnieuw begin. Maar daar heb ik vandaag geen tijd voor. 

Schatten van Vrijwilligers

We waren in Museum Kranenburg in Bergen. 

Daar zagen we deze reclame voor het Sterkenhuis in datzelfde Bergen, een klein historisch museum. 

We waren het niet van plan, maar het was maar vijf minuten lopen en ik vond het idee zo leuk dat we toch even gingen kijken. 

Vrijwilligers die laten zien wat zij het mooist vinden in hun museum. 

Zelf vraag ik in een klein museum altijd aan de gastvrouw of baliemedewerker wat zij het mooist vindt en wat  ik per se moet zien en daar krijg ik meestal een leuk antwoord op. Dit was net zo iets, maar dan zonder vragen. 

Deze vrijwilligster toont haar lievelingsvoorwerp: een vuurstolp. Een ding dat gebruikt werd om brand  te voorkomen. Gloeiende kooltjes uit een haard werden bij elkaar geveegd en afgedekt door een stolp. Zo kon het vuur nog zachtjes blijven smeulen tot de volgende dag. 

Een andere vrijwilliger koos iets heel anders, een klein dingetje, een elastiekklem

Nou dat dus. Een heleboel favoriete zaken van vrijwilligers. Heel erg leuk om te zien. Ik heb lang niet alles van de rest van het museum gezien, ook hier moeten we nog maar eens terug. 

Maar ik wist wel meteen wat mijn favoriete voorwerp zou zijn. Dit schilderij van Matthieu Wiegman: