Bloed prikken met een luchtje

'Nou mevrouw', zei de man bij de kaartjesautomaat in het ziekenhuis, 'Nou mevrouw, u hebt pech. Dat kan wel eens een half uur duren en als het tegenzit drie kwartier'.
Mijn man was dezelfde morgen ook geweest en hij had helemaal geen wachttijd, dus ik had inderdaad een beetje pech. Bij de huisarts had ik eerder die ochtend een afspraak en had ik 45 minuten gewacht, vandaar dat ik zoveel later was dan mijn man.
Toevallig ben ik de meest ongeduldige mens die ik ken, maar in een ziekenhuis of bij een arts ben ik nooit ongeduldig.
Niet sinds ik ooit, lang geleden, voorrang kreeg op alles en iedereen en iedereen moest wachten tot ik klaar was.
Dus ik installeerde me, ik had een appeltje mee en mijn telefoon en wachtte geduldig.
Ik kreeg koffie of thee aangeboden, wat ik buitengewoon vriendelijk vind en ik luisterde een beetje naar de gesprekken om me heen.
En ik keek. Er waren mensen met een S voor hun nummer, de S van spoed en ik was al lang blij dat ik geen spoedgeval was. Er waren mensen die in een rolstoel kwamen, begeleid door een verpleegkundige. Er waren mensen die zaten te praten over hun kwaal, iets wat ik denk ik nooit zou doen tegen een wildvreemd iemand.
En toen was ik aan de beurt. B 1018, kamer 7
Binnen zat een heel aardig meisje op me te wachten.
'In welke arm wilt u geprikt worden mevrouw?' vroeg ze en ik zei dat het me helemaal niks uitmaakte.
'Dan doe ik links' zei ze. Ik stroopte mijn linkermouw op.
'Ah', zei ze toen. 'Heerlijk'.
Ik keek haar vragend aan, terwijl ze iets met de naald deed.
'Ja, ik ruik het altijd', zei ze. 'U gebruikt de body-lotion van Rituals, Sakura. Klopt hè? Ik heb het zelf ook, het is mijn lievelings!'.
Ze had gelijk.

 Ik stond er van te kijken. Nog nooit had ik er bij stilgestaan dat zo'n meisje natuurlijk vele luchtjes binnen krijgt in haar kleine hokje. Die zullen haar vast  niet allemaal bevallen, denk ik.
Ze vertelde dat ze heel veel geuren herkent.
Het herinnerde me aan het  tv-programma 'Wedden dat'. Waarin mensen de raarste vaardigheden bleken te bezitten.  En dat op televisie gingen bewijzen. Déze vaardigheid, het herkennen van geuren terwijl je aan het prikken bent, had er goed in gepast!

Ik heb mezelf kort geleden getrakteerd op dit luchtje. De nieuwe badkamer is een feit. Het is mooi geworden.
Daardoor viel het me op dat er een zootje ongeregeld stond qua flesjes en potjes.   Een gele fles van Zwitsal , een paarse, nog een andere fles en wat potjes.
Ineens vond ik het een troep. Dat veranderde ik. Het ziet er nu wel netjes uit.
Geloof maar niet trouwens dat ik die andere spullen heb weggegooid hoor. Die bevinden zich in een la in de badkamer. Een la had ik niet eerder. Handig hoor, je ziet niks van de bende.

Overgang

Wees gerust, het gaat alleen maar over de overgang van zomer naar herfst.
Deze foto symboliseert voor mijn gevoel die overgang.
Het weer verandert, het is hier al uren aan het regenen.
Ik ben er nog niet aan toe hoor, aan de herfst. Nog lang niet!

Goed Volk

Op aanraden van Wieneke (op haar blog), bestelde ik dit boek in de bieb. Goed Volk van Teun van de Keuken.
Het was er meteen en zgan. Heerlijk is dat toch.
Ik had er niet eerder iets over gelezen, dus Wieneke eerst maar eens bedankt voor de tip.
Het is het eerste boek van Teun van de Keuken. Een man trouwens die op meerdere manieren aan de weg timmert. Zo begon hij o. a. met Tony's Chocolonely. Slaafvrije chocola. Hij trok zich daar ook weer van terug toen hem bleek dat het (nog) niet kan, slaafvrije chocola. 
Maar dit terzijde hoor. Ik heb het al eens eerder over
die chocola gehad.

Het boek. Het valt in de categorie: Persoonlijke verhalen en daar houd ik van. Ik lees ze steeds vaker. Het vorige boek (en dan heb ik het niet over Claudia en David) dat ik hier besprak, was ook al zo'n verhaal.
Dit boek gaat over de jeugd van de kleine Teun. Tot hij bijna naar de middelbare school gaat.
Maar het begint en eindigt met het afscheid en de dood van zijn vader Johan van der Keuken, een zeer bekende cineast en documentairemaker. Daar tussen in dus de jeugd van Teun.
Het gezin waarin hij opgroeide (vader, moeder, twee halfbroers, zonen van zijn moeder uit een eerder huwelijk) was bepaald niet conventioneel en superlinks. Amsterdam, jaren zeventig, de Winkelstraat, (volgens mij is dat de Haarlemmerdijk in het echt), die vroeger nog niet bepaald zo was als nu.
Vader en moeder (zij was geluidsvrouw bij vader) waren heel vaak afwezig, reisden zeer geëngageerd de wereld over en lieten Teun maar een beetje aanmodderen. Hij moest zijn problemen zelf oplossen en deed dat ook.
En problemen had hij. In de eerste plaats zijn eczeem, waar zijn moeder wat alternatieve genezers voor bezocht, terwijl, toen hij eindelijk naar een dermatoloog mocht, het leed vrij snel geleden was.
In de tweede plaats de school die Teun moest bezoeken. De Brug, een school waar iedereen zat, vele nationaliteiten, rijk, arm en met een verschrikkelijke meester. Een school als ik dat zo lees die je je ergste vijand nog niet zou willen aandoen.
Teun verlegen en onzeker wordt eerst gepest, omdat hij alles is wat de andere kinderen niet zijn.
Het lukt hem om zich te handhaven en dat is best bijzonder.
Maar zichzelf is hij eigenlijk niet, kan dat niet zijn. Zijn plaatsing op die school was een statement van zijn ouders en Teun min of meer het slachtoffer daarvan.
De rol van de ouders is bepaald door hun levensvisie, meer van vader dan van moeder trouwens. Eigenlijk zijn ze gewoon heel streng in de leer. De linkse leer wel te verstaan.  Dogmatisch.
Ik vind het bijzonder dat Teun eigenlijk nergens negatief schrijft over zijn ouders. Natuurlijk was hij nog jong en jonge kinderen zijn vrijwel altijd solidair met hun ouders, hoe erg die ook zijn. Maar toch.
Hij slaagt er zelfs in om zijn leven met humor te beschrijven.

Ik ben het weer eens helemaal eens met Wieneke. Een aanrader. Ik kon het boek niet wegleggen en las het in een ruk uit. 's Nachts. En de vraag is nu: sliep ik niet omdat ik dat boek verder wilde lezen of las ik het verder omdat ik toch niet sliep? Maakt niet uit
Het was in elk geval  boeiend genoeg om door te lezen.

Billen

Zaterdag was de jaarlijkse rommelmarkt in Edam en dat is echt een favoriete rommelmarkt. Het is te overzien, je loopt door een prachtig stadje. Veel inwoners verkopen vanuit hun huis aan de grachten en er zijn nauwelijks handelaren.
Oh en het is er erg druk, maar als je vroeg gaat is het prima te doen. Wij  (man, dochter en ik) waren er om 8 uur.De foto is gemaakt toen we bijna weg gingen, zo om een uur of twaalf

Mijn dochter is heel goed in rommelmarkten, ze vindt over het algemeen precies wat ze zoekt. Zelf ben ik er ook wel goed in, maar ik vond deze keer niet de dingen die mijn schoondochter had willen hebben.
Mijn man kocht een schep, ik zal later nog wel eens vertellen waar die voor nodig is. Mijn dochter kocht vestjes voor de tweeling en leggings. Ze kocht slaapzakken, een verkeerskleed en auto'tjes. En ze kocht spelletjes.  Ik kocht een boek, een draaimuziekje en nog een boek. Spiksplinternieuw.  Totale kosten voor mij: 2 euro.
Een van die boeken is zo leuk.
Het heet 'Het grote Billen Boek' en is geschreven en getekend door Guido van Genechten. Het is een prentenboek.
Kijk:
Iedereen heeft twee billen. Er zijn dikke billen

Dunne billen

Er zijn zachte billen, van een varken. Gestreepte billen, van een zebra,  en gevlekte billen van een hond. Je hebt billen vol pluimen, van een kip en ook piepkleine billetjes:

Er zijn beresterke billen van een ijsbeer en groene billen van een kikker'

En Jos tenslotte, heeft blote billen. Als hij op zijn potje zit...
Een heel erg leuk boek vind ik. En heel goed te gebruiken als je kleintjes hebt die nog aan de zindelijkheidstrainingen moeten beginnen. Of je kent kleintjes. Het is ook wel een leuk en origineel kraamcadeautje lijkt me.

Wel blij dat ik niet op het potje hoefde met mijn eh ...billen, daar in Edam

West-Friesland, een recept en Janny

'En je hebt ook nog een mooie rit door het westfriese landschap gehad :-)' zo reageerde Marjan gisteren.
Ze reageerde op het feit dat we (vanuit Hoorn) naar Opperdoes reden om Opperdoezers te kopen. En gelijk had ze.
Ik was al in geen tijden meer in deze omgeving geweest, maar we hebben nog een extra rondje gereden, zo mooi is de omgeving hier in de buurt van Medemblik.

Zomaar ineens een prachtig kerktorentje en een oorlogsmonument. En dan dat raadhuis. Het is geen raadhuis meer, want Midwoud is al lang geen zelfstandige gemeente meer. Maar mooi is het zeker. We hebben ons voorgenomen om weer eens te gaan fietsen hier, want echt:  West-
Friesland is prachtig!

Nog even over de Opperdoezers. Iemand vroeg om het recept. Dat was uiterst simpel.

Je kookt de schoongeborstelde aardappeltjes in de schil, gewoon zoals je aardappels kookt.
Ondertussen smelt je (gezouten) roomboter. Daar voeg je peterselie, dille, dragon en bieslook aan toe en een beetje citroensap. En dan serveer je de aardappels met een grote scheut van dit mengsel.
Wij aten er warmgerookte zalm bij.

Ik houd niet erg van dille dus die liet ik achterwege. En dragon had ik niet. Verder heb ik een schijfje citroen er apart bij geserveerd en dus niet door de boter gedaan.
Wij hebben de schil van de aardappeltjes aan tafel verwijderd, dat gaat heel makkelijk. Maar je zou hem net zo goed kunnen eten.

En dan nog dit:  in het foldertje las ik over de lepeltechniek. Ha, daar moest ik om lachen, de lepeltechniek.
Die houdt in dat je een lepel onder je bord legt, het opschepgedeelte bovenaan. Daardoor komt je bord dan een beetje schuin te staan en loopt de boterjus naar beneden. Maar niet van je bord af. Zo kan je dan heel goed je aardappeltje in de boter dopen.
Ik heb het geprobeerd en het werkte uitstekend, haha!

Tenslotte:
1. Ik ben nu,  geloof ik,  over mijn aardappeltrauma heen. ( Toen ik twaalf was en mijn moeder in het ziekenhuis lag, ging mijn vader koken. Hij kookte aardappelen, maar kletsnat, ik denk dat hij ze gewoon niet afgoot, of misschien een klein beetje. Ik vond het zo verschrikkelijk vies, maar ik moest het eten. Geen flauwekul. Ik heb altijd een hekel aan gekookte aardappelen gehouden.  Daar ben ik nu overheen).
2. Die foto van Janny van der Heijden vind ik zo irritant. Wie staat er nou zo met zo'n schaal tegen zich aangeklemd,  in zo'n jasje? Ik vind Janny leuk en ze verdient een betere foto!

Opperdoezer Ronde

Deze week stond er een recept in de krant, met Opperdoezer Ronde in de hoofdrol.
En ineens leek me dat zo ontzettend lekker.
Mijn ouders waren dol op dit aardappeltje, vooral mijn vader.
We zijn meer dan eens met ze naar Opperdoes gereden, om een paar kilo te kopen.
Zelf ben ik geen aardappeleter, maar dat recept en de herinnering aan hoe mijn vader kon smullen, maakten dat ik er ook naar toe wilde.
Naar Opperdoes zelf, want de Opperdoezers zijn hier ook bij AH te koop, maar dat vind ik niet echt.

Er zijn aardig wat bedrijven waar je ze kunt kopen daar, maar ze moeten binnen een straal van ongeveer 1 km rondom de kerk zijn geteeld. Zo niet, zijn het geen Opperdoezer Ronde.
Het zijn (lees ik in een boekje dat ik er bij kreeg) niet zomaar piepers, maar aardappels met een BOB-status, ofwel een Beschermde Oorsprong Benaming.

Er was eens een tuinder,  zo rond 1860, die negenwekers verbouwde. Dat zijn aardappels die in 9 weken 'klaar' zijn en geoogst kunnen worden. Toen vond hij tussen zijn aardappels een paar die niet ovaal waren, maar rond. Door veredeling ontstond zo het ras.
Jaarlijks wordt ongeveer 4 miljoen kilo geteeld en voor een groot deel met de hand geoogst. Dat is vanwege de dunne kwetsbare schil.
Voor veel mensen is het echt een delicatesse. Gekookt, (vastkokend), met roomboter.
Wonder boven wonder... ik vond het heerlijk, eerlijk. We kochten drie kilo, dus we kunnen nog even vooruit.

Claudia en David (van Rose Franken)

Altijd als ik me niet zo goed voel of heel moe ben of anderszins niet zo oké, grijp ik terug op bepaalde boeken. Lievelingsboeken zou je kunnen zeggen.
Dat zijn vaak kinderboeken. Maar er zijn ook boeken voor volwassenen die ik steeds herlees.
In ieder geval boeken die niet al te ingewikkeld zijn en die meestal goed aflopen. Boeken die me niet vervelen en waarmee ik lekker in slaap val . Als ik ze dan weer gelezen heb, kan het gerust een paar jaar duren voor ik ze weer lees, maar ze kómen terug.
Zo'n boek is bijvoorbeeld Claudia van Rose Franken (1895-1988) . Het is eigenlijk een serie van acht boeken en op dit moment herlees ik ze alle acht.

Het is een vrij bekende serie, uitgegeven in veel verschillende landen, maar zo Amerikaans als wat.
Rose Franken schreef het eerste deel in 1939.
Claudia is dan 18 en net getrouwd met David Naughton, die ergens in de twintig is. Hij is een jonge architect, hij doet het goed en zij had eigenlijk aan het toneel gewild, maar ja daar kwam David voorbij en het kwam er niet meer van.
Ze krijgen een zoontje, Bobby, gaan op het platteland wonen in een oude boerderij, krijgen hulp van Bertha en Fritz en Claudia's moeder sterft.
Dat is deel 1.
Ze verhuizen weer terug naar New York, hebben een hekel aan de elitaire kringen in die dagen, krijgen nog een zoontje, Bobby krijgt een ongeluk, David moet overseas in de oorlog, er valt weinig te architecten, David wordt ziek.
Kortom, ze hebben te maken met voor- en tegenspoed.
Maar uiteindelijk zijn ze samen heel erg sterk en gelukkig.
En dat dus acht delen lang. 

Ik weet het, het klinkt tamelijk belachelijk.
Maar de boeken zijn goed geschreven, je zou totaal niet zeggen dat ze al zo oud zijn.
Er zit humor in, vooral in de manier waarop Claudia en David met elkaar omgaan en wars zijn van wat de omgeving vindt en doet. En bovenal: ze houden van elkaar en van hun kinderen.

Ik zit nu in deel 2. Claudia is dan met David in California voor zijn werk. Ze  is gewend om tamelijk zuinig te leven, maar David moet wel wat netwerken en dus heeft Claudia nieuwe kleren nodig. Ze is een groentje en gaat naar een kledingzaak die haar wordt aangeraden door een rijke kennis. Daar vindt ze een rose jurk voor slechts 7,95 en hoewel ze de jurk niet eens zo geweldig vindt, koopt ze hem toch. Ze oogst alom bewondering, tot iemand zegt dat iederéén die jurk wel had gewild, maar dat niemand het zich kon permitteren. Dan blijkt de jurk niet 7,95 maar 795 te kosten.
Dat is dan een grappig stukje, maar er zijn ook heel ontroerende momenten. 

Tja, de Claudiaserie, ik vind het troost/oppep/relaxboeken. Heerlijk.
En ik ben Rose Franken zeer erkentelijk.

Hebben jullie ook zo'n boek dat terugkomt, telkens weer?

Regenboogzebrapad

Wat een woord: regenboogzebrapad. Zeer geschikt voor galgje.
We hebben er eentje, in Hoorn, een regenboogzebrapad

Het ziet er tamelijk vrolijk uit.
Maandag in de kermisweek, is in Hoorn Roze Maandag geworden en die dag werd het pad dan ook geopend met een Pride Walk.
De regenboog is het symbool van de LHBTI-gemeenschap  Het kost me steeds moeite om te reproduceren wat die letters ook al weer betekenen. Kort gezegd Lesbo, Homo,Bi,Trans en Inter. Misschien dat ik het beter onthoud nu ik het heb geschreven.
Hoe dan ook, het gaat om de veelkleurigheid. En die wordt goed gesymboliseerd vind ik.
Het regenboogzebrapad ziet er mooi en kleurig uit. Alleen klopt de term niet meer.  Het heeft op deze manier niets met een zebra te maken.

Laatste keer over Keulen

Nog een paar foto's heb ik over, die ik nog zou willen laten zien. De eerste:

Dit rijmpje stond vroeger in mijn boek voor Duits. Er zijn van die dingen die je nooit vergeet.
Het was in dat boek ietsje anders dan in de winkel waar ik dit kussentje zag:

Ich wollt ich wär ein Huhn, 

Ich hätt nicht viel zu tun

Ich legte täglich nur ein Ei

Und Sonntags wär ich frei.

De tweede foto: 

Het kussen met het rijmpje lag in deze winkel: Kauf dich Glücklich! Het was een leuke winkel, maar ik kocht niets. Toch was ik tamelijk glücklich. Echt.

En teslotte nog even terug naar de dom. Prachtige ramen waren daar, met allerlei bijbelse taferelen in glas-in-lood. 

Maar ik vond nou juist dit raam echt heel mooi, geen voorstelling, maar heel veel kleurtjes:

 

Het zal geen toeval zijn dat in een winkel vlakbij de dom, in de etalage, deze jurk stond:

Zo en dat was Keulen. Een leuke stad om eens te bezoeken, maar wat mij betreft hoeft het niet nog een keer. Niet zoals Berlijn bijvoorbeeld. Daar ben ik vijf keer geweest en terwijl ik dit opschrijf denk ik dat ik best nog eens zou willen. Dat effect heeft Keulen niet op mij. Maar toch was het leuk!

En verder in Keulen...

Wat zal ik verder nog eens vertellen en/of laten zien van Keulen?
We waren er vrij kort. Vrijdagmiddag en avond en zaterdag de hele dag en avond. Zondagmorgen zijn we naar huis gegaan, want we voelden ons allebei heel erg krakkemikkig en dan heeft het weinig zin om te blijven. Op de heenweg hebben we uren in files gestaan en dat voorkwamen we door op zondag  terug te rijden.  Thuis gekomen zijn we allebei heel snel naar bed gegaan. Bleeeh!

Wat me heel erg opviel was dat er op straat, maar bijvoorbeeld ook in de U-bahn veel gedronken werd. Heel veel mensen met bier of iets anders in de hand. Langs de Rijn bleven die flessen gewoon staan. Lekker makkelijk. Later zag ik een man die flessen aan het ophalen was. Een grote tas achterop zijn fiets en twee tassen aan het stuur. Ik denk dat hij ruim beleg voor zijn brood verdiende en misschien het brood zelf ook wel.

Ik ben niet veel in Duitsland geweest, behalve in Berlijn. Wat me in Berlijn opviel, viel me hier ook op. Op iedere muur is geschilderd, geklad. Soms mooi, soms lelijk, vaak grappig. Ik kijk dan m'n ogen uit, echt. Het is dus niet alleen een Berlijns verschijnsel .

Kijk, hier is ongetwijfeld een kaboutertje bezig geweest. Op een stoeprand nota bene. Ik denk dat hij er net bij kon.

Ik vond het leven tamelijk relaxed in Köln en dat vond dit stel waar we een praatje mee maakten blijkbaar ook

Ze kwamen uit Spanje en de levensvreugde spatte er van af. Hierna gingen ze naar Nederland, maar ze wilden geen grote stad. Ik heb ze Zeeland aangeraden en Friesland.

En ook dit is een voorbeeldje van relaxed leven. Vind ik.

Liefdesslotje

Jaren geleden, waarschijnlijk nog op mijn vorige blog, schreef ik over slotjes die ik aan een brug in Rome zag hangen. Of was het Parijs? Ik weet het niet meer.
Wel weet ik dat ik toen probeerde achter de oorsprong te komen en dat het een boek en een film waren die deze rage veroorzaakten. Omdat een verliefd stel dat deed in de film.
Ik vond het erg leuk en de bedoeling is duidelijk. Je hangt een slotje op en gooit het sleuteltje in de rivier. Symbool voor onverbrekelijke liefde.
Sinds die eerste keer zag ik aan vele bruggen, in vele landen, slotjes hangen.
Wij hebben het zelf ook een keer gedaan. In London uiteraard.
De volgende keer dat we in London waren, was het slotje verwijderd. Maar ons sleuteltje ligt vrijwel zeker nog op de bodem van de Thames.
Op de brug over de Rijn, in Keulen was het echt prachtig. Zo veel slotjes en aan allebei de kanten.

Je kunt de brug aan de ene kant oplopen, genieten van het uitzicht en de slotjes en aan de andere kant weer oplopen en dan is het uitzicht nog mooier.
De slotjes zijn bevestigd aan een soort ijzeren hekken, die er erg stevig uitzien. Blijkbaar is de brug nog veilig genoeg en worden de slotjes hier nog niet weggehaald.
Zoals in Amsterdam en in Parijs wel gebeurde, uit veiligheidsoverwegingen.

Jana en Amadeus kozen indertijd wel een prachtige datum om hun slotje op te hangen. Wat zou ik graag weten hoe het ze vergaan is in de afgelopen acht jaar.
Maar ja, slotjes met een adres zie je niet...

Keulen, Köln, Cologne

Het eerste dat me te binnen schoot als ik aan Keulen dacht, was een Keulse pot. Vanwege het dwergenpaartje Piggelmee dat in een Keulse pot woonde.

 't Waren heel, heel kleine mensjes 

En ze woonden, vrees'lijk lot, 

Want ze hadden heel geen huisje, 

In een oude keulse pot. 

Nou, ik heb inderdaad wat keulse potten gezien en wel op een rommelmarkt langs de Rijn

Zelf heb ik ook een keulse pot, mét een geranium er in.
Waar ik verder aan dacht was de Rijn.
Ik wist dat Keulen aan de Rijn ligt en dat mag een wonder heten, want ik ben tamelijk goed in plaatsen, maar niet in rivieren.
Nou de Rijn zag ik ook natuurlijk. We wandelden langs de Rijn en niet alleen voor die rommelmarkt.

Kijk, de Rijn en de brug en de dom op één foto. Die dom, daar wist ik ook van.

Tenslotte dacht ik aan eau de Cologne. Heel lang heb ik niet geweten dat Cologne Keulen betekent. Ook toen ik al lang Frans had geleerd besefte ik dat niet.
Eau de Cologne vind je in bijna alle winkels die souvenirs verkopen en ook in heel wat speciaalzaken.
Vooral 4711 natuurlijk. Maar ook andere geuren

4711 was vroeger toch echt een geur voor oude mensen, vond ik.
En nu... ik vind het heerlijk. Denk dat dat aangeeft dat ik inmiddels zelf oud ben.
Als herinnering aan mijn schoonmoeder heb ik al heel lang een leeg, klein flesje in mijn bureautje staan.
En die andere geuren... nou matig, heel matig. Ik heb wat afgesnuffeld, maar nee, 4711 beviel me het best.

Over een reis naar Parijs en een plakboek

Op de middelbare school, in de vijfde klas, hadden we DE GROTE REIS. Die ging in ons geval naar Parijs.
Het was iets waar ik me al jaren op had verheugd. En het was ook echt super leuk, ik heb er zeer goede herinneringen aan.
Ik vond in een oud plakboek het programma van die reis. Je ziet het hierboven.
Het plakboek op zich is trouwens ook erg leuk om te zien

Met een paar persoonlijke aantekeningen erbij is het super om weer te zien. 
Ik lees naar welke film we gingen, in de Cinémateque en dat ik Ricard (een anijsachtig drankje) heel smerig vond: bocht.
Dat ik blijkbaar verdwaald was in het Louvre en dat we naar iets gingen waar ik geen enkele herinnering aan heb, Palais de la Découverte en dat we daar blijkbaar op knopjes mochten drukken.
Natuurlijk zagen we la Tour Eiffel en de Notre Dame en zo en dat heeft vast indruk gemaakt op mij, als beginnende reiziger.
Maar wat ik me nog echt herinner, is een bezoek aan het theater Bobino, waar we een optreden bijwoonden van de zanger Hugues Aufray. Volgens mijn aantekening zat ik op de jas van JW zodat ik wat kon zien.
Ik moet lachen om mijn slotaantekening bij  de terugkeer in Nederland:  'Vous voyez la bas toute la famille Verdonk'.
Monsieur Verdonk was onze leraar Frans en blijkbaar was zijn familie aanwezig om hem in te halen.
Bijna vijftig jaar geleden dit. Niet te geloven.

Ik denk er nog wel eens aan terug,  als ik lees over de reizen die tegenwoordig op scholen worden gemaakt. He-le-maal naar New York bijvoorbeeld.
De keuzes die die kinderen tegenwoordig moeten maken.
Wij hadden niks te kiezen. Het was Parijs en anders niet en dat was geweldig.
En dan de ouders die toch flinke bedragen zullen moeten ophoesten.
Bij onze eigen kinderen viel het nogal mee. Eigenlijk weet ik niet eens meer waar zij naar toe gingen. Wel dat ze in Gym 2 naar Xanten gingen. Vanwege de Romeinse overblijfselen aldaar.
Altijd heb ik gedacht dat Xanten vlakbij Keulen lag en dat ik daar zelf ook nog eens naar toe wilde. Jarenlang!

En nu... ik bén in  Keulen en Xanten ligt helemaal niet in de buurt. Foutje.
Moet ik gewoon nog eens!

Blokken en Erna Gianotten

Kijk, zomaar gekregen van een collega met grote zoons. Dat is toch echt superlief.
De tweeling speelt ermee, ze kunnen al een aardig torentje bouwen hoor.
En dat is natuurlijk weer erg leuk om te zien.

Verder vond ik gisteren, nog nadenkend over het boek van Erna Gianotten, een gesprek met de schrijfster. Als je het boek gaat lezen, is het best leuk om haar verhaal te horen en ook om haar te zien. Leuke vrouw!

Mijn moeder Barbera

Ik neem de tekst over van de achterflap. Omdat ik het niet beter kan verwoorden.

'Je moeder blijft in zekere zin altijd een raadsel voor je . Hield mijn moeder van mijn vader? Was er een andere man in haar leven- want van wie kwam het boeket rozen dat bij haar begrafenis bezorgd werd? En wat stond er in de dagboeken die ze verbrand had?
Erna Gianotten gaat op zoek naar de echte Barbera. Ze put uit haar eigen herinneringen, uit haar moeders dagboeken, een stapeltje brieven en gesprekken met familieleden. Zo ontstaat een verhaal over een kinderrijk gezin in de twintigste eeuw.'

Ik heb zelf altijd een beetje spijt dat ik over sommige dingen nooit gepraat heb met mijn moeder. Bij mij waren er geen dagboeken. Ook heel weinig familieleden en helaas geen broers of zussen. 
Wél (liefdes)brieven, maar die heb ik verbrand zonder ze te hebben gelezen. Omdat mijn moeder dat niet wilde. Dat kon ik me voorstellen dat ze dat niet wilde, dus ik heb ze verbrand. .
Daar was en ben ik tevreden over,  maar toch heb ik daar ook een beetje spijt van. Mijn moeder had best een boeiend leven en ik heb te weinig gevraagd.

Misschien daarom dat ik zo'n boek als dit, heerlijk vind om te lezen. De moeder van de schrijfster is een nogal progressieve vrouw vind ik en hoe zij omgaat met haar kinderen, haar man, met dood en verlies, geluk en narigheid, dát vind ik faschinerend!

Lezen, boeken, kaarten

Zoals jullie misschien weten, doe ik aan Postcrossing. Nog steeds en ik heb er ook nog steeds veel plezier in.
Je stuurt een kaart en je krijgt er eentje terug van totaal iemand anders. Dat is het idee. Soms krijg je een lelijke kaart, maar dat gebeurt niet zo heel vaak. En trouwens ik ben ook blij met een lelijke kaart. Echt!
Je kunt opgeven naar welk thema je voorkeur uitgaat, maar je kunt nergens op rekenen. Het is niet verplicht iemand een kaart van zijn of haar voorkeur te sturen. Soms is het onderwerp ook gewoon niet te vinden. Het lukt mij ook lang niet altijd.
Mijn preferenties zijn: Roodkapje, Koningin Elizabeth, kaarten die met post te maken hebben, paraplu's en parasols, Inge Look met haar Finse dametjes en kaarten die met boeken te maken hebben.
Van dat laatste onderwerp heb ik er een heleboel ontvangen, die zijn blijkbaar niet heel moeilijk te vinden.

Ik liet laatst al een kaart met een lezende dame zien, van August Macke. Daarna keek ik die verzameling nog eens door en dacht ineens dat het best leuk is om er af en toe wat van te laten zien. Zoals ik ook altijd de Roodkapje kaarten heb laten zien.
Incidenteel deed ik dat al met de boekenkaarten, maar nu wil ik het een vast onderwerp maken.
Want er zitten geweldige kaarten tussen. Kijk maar eens naar de eerste twee:

Paperback Riders heet deze,  'by Owen Smith & the New Yorker'.  Ik vind het een geweldige kaart.
Ik ben meerdere keren in New York geweest, ook in de metro natuurlijk.
En ik constateer:  dit is ook inderdaad fiction. In werkelijkheid werd er wel gelezen, maar voornamelijk de krant.
Nu zal het wel een en al telefoon zijn, denk ik.
De kaart kwam uit Duitsland.

Op de tweede kaart leest een meisje in Anna Karenina. Dat ze dat op de rails doet is een verwijzing naar het boek van Tolstoi. Dat zou ik niet weten, want ik ben meerdere keren in het boek begonnen maar kwam er niet doorheen. Maar de Russische Postcrosser vertelt me dat op de achterkant.
Op de achtergrond zie je Tolstoi zelf afgebeeld. De ontwerper is Anzhela Dzehri. 

Bureau

Mijn man werkte bij IBM.
Eerst nog even kort bij Fokker en daarna de rest van zijn werkzame leven, bij IBM.
Op verschillende locaties.
Hij was pas geleden jarig en onze kinderen gaven hem (en mij!) een etentje, in restaurant Bureau. 
Dat is een restaurant, gevestigd bovenin de voormalige schrijfmachinefabriek van IBM, met uitzicht op twee andere IBM-gebouwen. Alle drie de locaties meer dan bekend terrein.  Aan de Johan Huizingalaan.

Kijk, daar staat hij, mijn man. Op het dakterras van Restaurant Bureau. Uitkijkend over zijn voormalig werkterrein.
Wat een leuk idee, niet? Echt lief bedacht!
Er is werkelijk een fantastisch dakterras, heel groot en met een geweldig uitzicht.
Helaas regende het, maar we konden ons heel goed voorstellen dat je daar zit, uitkijkend over de stad en naar de zonsondergang.
Ik heb me ter plekke voorgenomen nog eens terug te gaan op een mooie dag.
Er was heel veel groen, al zie je dat niet op de foto. Kruiden, die ook in de keuken worden gebruikt.  Ook binnen veel groen.

Binnen was het fijn. We werden verwelkomd door een ober die zich voorstelde en iedereen een hand gaf. Dat vond ik al erg leuk. Soms lijkt het in de horeca of je blij moet zijn dat je binnen mag komen, hier niet.

Ook de andere obers waren erg vriendelijk en voorkomend, vond ik. Onze kinderen waren wat kritischer.
Die vonden het geen goede zaak dat een ober desgevraagd niets kon vertellen over een bepaalde term op de menukaart.
Ik vond het helemaal niet erg, want hij was erg charmant en ging meteen informeren om vervolgens terug te komen met het antwoord.
Hoe dan ook, ik voelde me erg welkom. Misschien ook wel hierdoor:

De ruimte is groot en hoog. In sommige restaurants levert dat qua geluid problemen op, doordat je elkaar nauwelijks kunt verstaan. Maar dat was hier niet het geval.
Er was ook geen achtergrondgejengel. Heerlijk!
Het eten was voortreffelijk vond ik. Echt erg lekker. Met voldoende keus uit vlees, vis of vegetarisch.

We hadden echt een superavond.
De kinderen hadden er best moeite voor moeten doen, het regelen van oppas bijvoorbeeld.
En we werden ook nog opgehaald en thuisgebracht!

Podcast

Podcast... mijn vriendin M.  had al eens vaker gezegd dat het zo leuk is om podcast te luisteren. Maar ik wist helemaal niet hoe en waar.
Tot onze dochter vorige week zei: 'Mam, dat is leuk. Echt iets voor jou. Ik zet het wel even op je telefoon'.
En dat deed ze.
Nou, inderdaad, het IS leuk.
Ik heb nog niet veel ervaring, maar tijdens mijn verplichte wandeling lekker luisteren naar De Grote Harry Bannink Podcast, dat is echt fijn.
Ik kijk ook om me heen hoor, het eerste deel van de wandeling alleen maar.
Maar daarna...
Déze Podcast is gemaakt door Gijs Groenteman.
Hij interviewt allerlei mensen die iets met Harry Bannink te maken hebben gehad.  Heerlijk  om te horen. Uitgebreide gesprekken met af en toe een mooi nummertje er tussen door. Met trouwens ook geweldige teksten. Van Willlem Wilmink bijv. of Annie M.G .
Kortom, er is een wereld voor me open gegaan. En dit is nog maar het begin.

Ik had alleen een probleem met oordopjes. Op een of andere manier past het oordopje niet in mijn linkeroor. Afwijkend oor denk ik, al was ik me daar tot nu toe niet van bewust. Ik heb ook wel zo'n koptelefoon ding, maar ik vind het net zo makkelijk om de telefoon naast mijn oor te houden.

Een nieuwe Roodkapje-kaart en meer fijne post

Roodkapje 119!!! Net als ik denk nu zal het wel eens klaar zijn met de Roodkapjes, komt er toch weer een kaart. Deze keer uit Duitsland. Via Postcrossing. Ja, dan kan mijn dag niet meer stuk.
En dan kwam er een paar dagen later Post (met een hoofdletter) van Ageeth, blogvriendin van het blog Ogenzalf

In een vrolijke envelop, zaten allerlei verrassingen. Kijk eerst maar eens naar dat schattige paperclipje. En wat Ageeth schrijft, dat een papieren groet in onze virtuele wereld goed doet, dat is beslist waar. Post is altijd leuk.
Toen ik jaren geleden begon met Postcrossing, deed ik dat omdat het leuk was om eens iets anders dan rekeningen in de bus te krijgen.
Nu is dat nogal veranderd. Papieren rekeningen krijg ik niet veel meer. Dat gaat allemaal mobiel.  Papieren post daarentegen krijg ik best vaak. Aan mij zal het niet gelegen hebben als de papieren post helemaal verdwijnt.

Enfin, nog maar even niet aan denken.
Twee kaarten zaten er in de envelop. Ageeth denkt echt na over wat bij iemand past en ze leest mijn blog heel goed. De tweede kaart is zelf gemaakt. Zo leuk!!!

Ageeth, heel erg bedankt. Ik was hartstikke blij met je envelop!