Urk

De rest van mijn verjaardag brachten we door op Urk. Ik wilde al een hele tijd nog eens naar Urk. Ik was er als kind al eens geweest en later nog eens, dus waarom ik dat nou wilde is niet helemaal duidelijk. Ik denk dat het kwam door een docu op televisie. Die ging over het geloof daar. Vond ik boeiend, maar je zag niet alleen gelovigen en kerken, het plaatsje kwam natuurlijk ook in beeld. En het Urkers fascineerde me. Zo'n zangerig taaltje. Kortom: Urk dus.

Het begon meteen al goed toen ik in de haven deze boot zag liggen. Vast geen Urker boot, gok ik. Maar mij sprak de naam wél aan.
Déze boot, hieronder,  was echt van Urk, kan niet missen.

We liepen een eindje en kwamen als vanzelf in een wandeling terecht, die we vervolgens afmaakten. De Ginkiestocht.Ginkies zijn steegjes.

We werden op deze manier langs alle bezienswaardigheden geleid.
Dit vond ik een hele leuke:

Het is een steen, zo'n 70 meter uit de kust. En als je net op het verkeerde moment kijkt en zoekt, zie je hem niet, omdat er dan een golf over spoelt.
Het is de Ommelebommelestièn. Een hele grote zwerfkei, in de IJstijd hier naar toe 'gezworven'.
Er hoort een legende bij.
De Urker kindertjes worden namelijk niet door de ooievaar gebracht, maar komen uit deze stièn. De a.s. vaders moeten naar de steen roeien om daar tegen betaling een kind in ontvangst te nemen. Voor een jongen dient twee keer zo veel betaald te worden als voor een meisje.