Ik heet Lucy Barton

Ik ben niet zo van de best-sellers en niet zo van de hypes. Maar dit boek(je), van Elizabeth Strout,  een New York Times-bestseller, heb ik gelezen.
Mijn dochter had het in het Engels en raadde het me aan. Toen las ik het niet, daar ben ik te lui voor, geen zin in Engels lezen.
Vervolgens dacht ik er niet meer aan tot het gewoon voor mijn neus lag, in de bieb. In het Nederlands.

Het is het verhaal van Lucy Barton. Zij groeit op in een arm gezin, maar door veel te leren en vooral veel te lezen, onttrekt ze zich als enige aan het gezin en gaat studeren.
Ze gaat ook schrijven, trouwt en krijgt twee dochters. Door een simpele blindedarmoperatie komt ze in het ziekenhuis te liggen en moet daar wegens complicaties, blijven, negen weken lang.
En ineens is daar haar moeder aan haar bed. Haar moeder die ze al jaren niet meer had gezien. Haar moeder is er en praat en praat en Lucy is er verschrikkelijk blij mee.Ze praten ogenschijnlijk over oppervlakkige zaken, de dorpsbewoners, de roddels. Maar ze praten ook over de vreemde broer van Lucy, over de vader met zijn oorlogstrauma. Ze práten.
Tot de moeder weer terugkeert naar haar huis.
Vervolgens duurt het vijf jaar voor ze elkaar weer zien en dat is dan op het sterfbed van de moeder. Zij stuurt Lucy weg.

Eenzaamheid, dat is voor mij het belangrijkste gegeven in dit boek. Dát en de moeder-dochterrelatie.
Ik vond het absoluut een aanrader en verheug me op de andere boeken van Elizabeth Strout. Een schrijfster die ik nog helemaal niet kende.