'Je moeder blijft in zekere zin altijd een raadsel voor je . Hield mijn moeder van mijn vader? Was er een andere man in haar leven- want van wie kwam het boeket rozen dat bij haar begrafenis bezorgd werd? En wat stond er in de dagboeken die ze verbrand had?
Erna Gianotten gaat op zoek naar de echte Barbera. Ze put uit haar eigen herinneringen, uit haar moeders dagboeken, een stapeltje brieven en gesprekken met familieleden. Zo ontstaat een verhaal over een kinderrijk gezin in de twintigste eeuw.'
Ik heb zelf altijd een beetje spijt dat ik over sommige dingen nooit gepraat heb met mijn moeder. Bij mij waren er geen dagboeken. Ook heel weinig familieleden en helaas geen broers of zussen.
Wél (liefdes)brieven, maar die heb ik verbrand zonder ze te hebben gelezen. Omdat mijn moeder dat niet wilde. Dat kon ik me voorstellen dat ze dat niet wilde, dus ik heb ze verbrand. .
Daar was en ben ik tevreden over, maar toch heb ik daar ook een beetje spijt van. Mijn moeder had best een boeiend leven en ik heb te weinig gevraagd.
Misschien daarom dat ik zo'n boek als dit, heerlijk vind om te lezen. De moeder van de schrijfster is een nogal progressieve vrouw vind ik en hoe zij omgaat met haar kinderen, haar man, met dood en verlies, geluk en narigheid, dát vind ik faschinerend!
Mijn ouders overleden ,toen ik 38 jr was. Ik was te jong om over "levenszaken"te willen praten. Pas later kreeg ik spijt, dat ik bepaalde dingen nooit gevraagd had.
BeantwoordenVerwijderenHoi Bertiebo,
BeantwoordenVerwijderenheerlijk... een boek, waar je helemaal in weg kunt duiken.
Ik kan me voorstellen hoe jij daar lekker in zit te lezen.
Onze moeders...
Inderdaad: konden we nog maar wat aan ze vragen!
Misschien is er een hiernamaals en zitten ze gewoon rustig op ons te wachten...
Mooi stukje van je, Bertie!
Groetjes van Marlou
.
Prachtig boek, helemaal mijn soort leesvoer. Ik probeer steeds nieuwe te vinden, maar dat is nog best moeilijk.
BeantwoordenVerwijderenZelf heb ik veel met mijn ouders over vroeger gepraat, maar niet veel op papier gezet en ook mijn ouders zijn overleden. Toch denk ik er nog steeds over om het alsnog te doen. Gewoon voor onszelf. Als ik veel tijd heb om archieven in te duiken.
Herkenbaar. Het niet - vragen op tijd van allerlei dingen maar ook het niet opschrijven. En helaas ook het niet hebben van familie waar je alsnog je vragen kan stellen. Gewon simpele vragen als wat aten jullie bij ontbijt of maakte je moeder wel eens zelf kleding zijn niet meer te stellen
BeantwoordenVerwijderenHet is altijd jammer dat je je achteraf nog afvraagt wat je allemaal vergeten bent om te vragen. Of wat je niet durfde te vragen.
BeantwoordenVerwijderenEen boek dat ik ook wil lezen! Van mijn moeder weet ik veel, maar nog steeds niet alles... er is nog zoveel te vragen... maar of ze daar wil of kan op antwoorden...
BeantwoordenVerwijderenMijn moeder stierf toen ik 39 was, ik had het in die tijd te druk met mijn gezin om met haar zulke dingen te bespreken. Ze was door ziekte en bed,egerigheid ook niet bepaald de gemakkelijkste om mee om te gaan, maar dit terzijde.
BeantwoordenVerwijderenOo weer een leuk boek! Ik heb wel dingen gevraagd aan mijn moeder, zoals 'wie is die jongen op de foto, die een arm om u heen slaat?' Helaas kreeg ik geen antwoorden.
BeantwoordenVerwijderenIk heb een aantal keren vragen gesteld, maar kreeg als antwoord dat ze het niet meer wist. Toen ben ik gestopt met vragen, want of ze wilde niet over zaken praten of ze wist het echt niet meer.
BeantwoordenVerwijderenAntwoorden zijn prettig, maar genereren vaak nog meer vragen. Niet weten is ook weten.
Het boek heb ik meteen besteld bij de bieb. Ik dring er regelmatig op aan bij jongere mensen om veel met hun ouders, grootouders en andere oudere familieleden te praten. En veel vragen te stellen. Zet desnoods een bandrecorder aan. Nu kan het nog, zeg ik dan altijd. Zelf heb ik heel veel met mijn ouders gesproken, ze werden allebei 90 jaar en waren geestelijk prima in orde, fysiek was het wat minder. Leuke en minder leuke verhalen natuurlijk, maar het is wel een soort van overlevering. Ik merk dat mijn zus haar kleinkinderen ook veel vertelt over vroeger. Ze vinden het prachtig.
BeantwoordenVerwijderenNog altijd een wens van mij, mijn ouders en mijn eigen levensverhaal aan het papier toevertrouwen ...
BeantwoordenVerwijderenNet als jij, ook geen broers of zussen.
Helemaal waar. En ik heb dat bovendien ook met mijn grootmoeders. Als ik zie hoe de band van onze kinderen met hun oma's is (was) dan denk ik vaak aan mijn eigen grootmoeke. Eigenlijk heb ik nooit over levensdingen met hen gepraat. Zo jammer.
BeantwoordenVerwijderenMijn moeder en mijn oudste zus stierven in drie weken tijd en het voelde voor mij of het verleden met hen gestorven was.
BeantwoordenVerwijderenDank je wel voor de tip! Ik heb het boek meteen gereserveerd bij de bib. Ik heb trouwens net Mr Poppins uit, een andere tip van jou. Ik heb ervan genoten!!!!
BeantwoordenVerwijderenOok ik heb geen broers en zussen en nu mijn ouders er niet meer zijn kan ik jaloers zijn op mensen met zussen en broers. Mijn ouders heb ik gelukkig lang gekend en dat is rijkdom, maar toch denk ik dat er altijd, zolang ik leef nog vragen blijven komen.
BeantwoordenVerwijderenMooie tip bedankt! Groetjes El