Onstuimige zee

Hier heb ik vannacht van gedroomd.
Het is een schilderij dat op de tentoonstelling 'Koele Wateren' in het Westfries museum, hangt.
Of eigenlijk is het een deel van een schilderij.  Een groot schilderij (1.60 x 2.20). Hier zie je het in z'n geheel.

J.C. Schotel, Schepen op een onstuimige zee, 1826.

De zeevaart, water, wind, zee,  rivieren... Dat is toch wel zo horend bij Nederland als het maar kan. We weten niet anders, we zien niet anders
Dit schilderij uit de 19e eeuw is nogal  romantisch. Dat kleine bootje, vechtend tegen de wind en de golven. Het slechte weer zit echt in die hoek van het bootje. En dan dat grote oorlogsschip, daar waar het nog rustig is op zee.
De schilder (een Dordtenaar, net als ik) heeft zich toegelegd op de scheepvaart en de zee en zo.
Dat lees ikin het prachtige boek dat we, als vrijwilligers in het museum, kregen over de tentoonstelling.
Er staat een tekst bij uit een liedje van Huub van der Lubbe:

Ik was haast nergens bang voor

en wilde recht door zee

bij eb bouwde ik forten

maar de vloed die nam ze mee

Hoe ik aan die droom kom,  weet ik niet. Het kan zijn dat er een verklaring voor is natuurlijk. Dromen dat je verdrinkt... tja. Ik kan best iets bedenken. .
Het kan ook gewoon komen doordat ik een uur dienst had  in de zaal van het schilderij en wederom uitgebreid keek.
Dat het vannacht stormde buiten,  dat zal er ook mee te maken hebben

In ieder geval was ik bang, in die droom. Heel erg bang.
Ik zat in dat bootje en klemde me vast. Maar het sloeg om en ik stikte zowat. Overspoeld door die hoge golven.
Ik weet niet of ik het heb overleefd.