The Two Popes

We zaten in onze Cinema Oostereiland en zagen de trailer van deze film.
We fluisteren dan altijd tegen elkaar ja of nee.  Soms knikken of schudden we alleen maar.
Mijn man zei tot mijn stomme verbazing ja. Ik zei nee.
Wij zijn beiden van protestantse huize en hebben helemaal niets met het instituut of begrip paus. Ik vond dat als meisje al iets heel merkwaardigs.
Maar ja, dat mijn man de film wilde zien en dat ik veel bewondering heb voor Anthony Hopkins, die dingen maakten dat we besloten de film te gaan zien.
Toen bleek-ie ineens op Netflix te zijn. Heel gek vind ik, want hij is ook nog gewoon in de bioscoop.
En hoewel ik iedere film in de bioscoop, met dat geluid en het donker en het grote scherm,  mooier vind, was ik in dit geval blij met Netflix. Omdat ik dan altijd wat anders kon gaan doen.

Maar ik dééd niks anders. Ik vond het echt een bijzondere film.
Om te beginnen fantastisch gespeeld door Hopkins en zeker minstens zo goed door Jonathan Pryce.
In de tweede plaats prachtige beelden van het Vaticaan. In de derde plaats een boeiend gegeven  en in de vierde plaats met ernst, maar ook zeer humoristisch. Tenslotte: gebaseerd (ik denk losjes gebaseerd) op ware gebeurtenissen.

Het verhaal: Paus Benedictus XVI is oud en vermoeid en wil aftreden. Toen hij zes jaar eerder werd verkozen,  was Jorge Bergoglio zijn voornaamste concurrent. En nu wonder boven wonder ziet Benedictus Bergoglio als zijn opvolger. Bergoglio ziet dat helemaal niet. Hij wil eigenlijk ook geen kardinaal meer zijn in de conservatieve kerk.  
Samen zijn ze in Rome en hun aanvankelijk wantrouwen naar elkaar verdwijnt als sneeuw voor de zon. Allebei hebben ze zaken in hun verleden die niet deugen. Benedictus is heel erg van de regels en streng in de leer. Bergoglio houdt van Abba en lapt regels aan zijn laars. De Duitser en de Argentijn houden allebei van voetbal.

Nou, dat is het. Je kunt rustig gaan kijken en lekker hoor, je zet het uit als het je niet bevalt. Ons beviel het.