Van een kerstboom en voornemens

Alweer een jaar voorbij.
Wat gaat het snel. Het is niet te geloven vind ik.
Ik lees bij andere bloggers trouwens hetzelfde.
Voor je het goed en wel  in de gaten hebt is zo'n jaar voorbij.
en gaat de kerstboom de deur uit.
Ik wil 'm er eigenlijk altijd al op 27 december uit hebben.
Maar déze kerstboom heeft me zeer verrast.
Mijn man bedacht dat hij die lampionnetjes die in de herfst van een tak waren afgevallen,  wel om de lichtjes kon doen.
Toen ik thuis kwam na mijn 'werk', stond dit boompje er. Te stralen!
Ik geniet er zo van dat er nog geen sprake is van 'de boom de deur uit'.
Misschien ook nog niet eens op 1 januari.

Hoe dan ook, het jaar is bijna voorbij en dus maak ik nieuwe voornemens.
Je hebt mensen die goede voornemens maken voor het nieuwe jaar.
En net zo veel mensen die dat niet doen.
Ik hoor bij de eerste groep en ik had vijf voornemens vorig jaar:

* Vijfentwintighonderd  kilometer lopen
* Kunstgeschiedenis gaan studeren
* Eens kijken of yoga misschien voor mij geschikt zou zijn

* Wat meer vrijwilligerswerk doen.
* Afvallen

Die kilometers heb ik ruim gehaald.
Dat vrijwilligerswerk is ook gelukt. Ik heb nu zelfs drie 'baantjes' en ik heb het bij alle drie erg naar mijn zin.
Kunstgeschiedenis en yoga dan,  twee zaken, allebei dingen waar ik lang over zit te dubben.
Zal ik het wel doen, kan ik het nog wel, kom ik niet terecht bij allemaal van die jonge, flitsende types, het is best duur, moet ik dat wel doen.
Echt,  dat zijn geen beslissingen die ik van de ene op de andere dag neem hoor.
Nou, kunstgeschiedenis is gelukt en ik geniet er zeer van. Voel me een soort spons. Ik neem alles op, echt geweldig. 
Yoga... toen ik eindelijk genoeg moed had verzameld en me had aangemeld voor een beginnerscursus, ging die niet door. Wegens gebrek aan belangstelling. Kon ik niks aan doen.
Tenslotte: afvallen.  Ook niet gelukt. Tja... dat voornemen prijkt ieder jaar op mijn lijst. Misschien moet ik het nu maar eens op één zetten.
En overmorgen beginnen.
Recyclen dus!

 .

Monday Mural

There's a fish stall in Amsterdam, called Stubbe Herring. 

In summer I like to look at tourists eating a herring, the Dutch way.

But this was winter and early in the morning. No tourists.

And then on the right I saw this painting

It is not a copy, or a photo as you can see. It is a real painting! 

I wonder what  Rembrandt would have thought of  it.

Rembrandt, self-portrait at the age of 63,1669. National Gallery, London

 Wishing you all a very colourful New Year and linking to  Colourful World

The Two Popes

We zaten in onze Cinema Oostereiland en zagen de trailer van deze film.
We fluisteren dan altijd tegen elkaar ja of nee.  Soms knikken of schudden we alleen maar.
Mijn man zei tot mijn stomme verbazing ja. Ik zei nee.
Wij zijn beiden van protestantse huize en hebben helemaal niets met het instituut of begrip paus. Ik vond dat als meisje al iets heel merkwaardigs.
Maar ja, dat mijn man de film wilde zien en dat ik veel bewondering heb voor Anthony Hopkins, die dingen maakten dat we besloten de film te gaan zien.
Toen bleek-ie ineens op Netflix te zijn. Heel gek vind ik, want hij is ook nog gewoon in de bioscoop.
En hoewel ik iedere film in de bioscoop, met dat geluid en het donker en het grote scherm,  mooier vind, was ik in dit geval blij met Netflix. Omdat ik dan altijd wat anders kon gaan doen.

Maar ik dééd niks anders. Ik vond het echt een bijzondere film.
Om te beginnen fantastisch gespeeld door Hopkins en zeker minstens zo goed door Jonathan Pryce.
In de tweede plaats prachtige beelden van het Vaticaan. In de derde plaats een boeiend gegeven  en in de vierde plaats met ernst, maar ook zeer humoristisch. Tenslotte: gebaseerd (ik denk losjes gebaseerd) op ware gebeurtenissen.

Het verhaal: Paus Benedictus XVI is oud en vermoeid en wil aftreden. Toen hij zes jaar eerder werd verkozen,  was Jorge Bergoglio zijn voornaamste concurrent. En nu wonder boven wonder ziet Benedictus Bergoglio als zijn opvolger. Bergoglio ziet dat helemaal niet. Hij wil eigenlijk ook geen kardinaal meer zijn in de conservatieve kerk.  
Samen zijn ze in Rome en hun aanvankelijk wantrouwen naar elkaar verdwijnt als sneeuw voor de zon. Allebei hebben ze zaken in hun verleden die niet deugen. Benedictus is heel erg van de regels en streng in de leer. Bergoglio houdt van Abba en lapt regels aan zijn laars. De Duitser en de Argentijn houden allebei van voetbal.

Nou, dat is het. Je kunt rustig gaan kijken en lekker hoor, je zet het uit als het je niet bevalt. Ons beviel het.

Don't pee in the street

Eerst zag ik de krul

Toen een stukje verderop een bord:

En ik dacht 'nou ja, als je nou van de andere kant komt, heb je de volgorde wél goed'. 

Meer over de plaskrul: klik

Jong in de 19e eeuw

Wat ik al vertelde, toen we naar Malle Babbe gingen luisteren in Haarlem, waren we eerst al in Teylers geweest.
Teylers is het oudste museum in Nederland, uit 1778.
Het museum zelf is prachtig. Het is geloof ik ook een monument
Een groot deel van de collectie interesseert me niet heel erg, dat zijn natuurkundige instrumenten en fossielen en zo. Daar kijk ik wel even naar hoor, maar eigenlijk vind ik het alleen maar leuk omdat het zo oud is en snap ik van die instrumenten niet veel.
Maar er zijn ook schilderijenzalen en er zijn regelmatig mooie tentoonstellingen. Zoals deze.
Vertederd en verwonderd  liep ik daar rond te kijken naar kinderen uit de 19e eeuw.
Grote kinderen of kleintjes.
Rijke kinderen, maar ook arme. Al werden de arme kinderen niet zo vaak geportretteerd natuurlijk.
Kinderen die er uit zien als kleine volwassenen en kinderen die kind waren.
Juist de negentiende eeuw was een eeuw van grote tegenstellingen én van grote veranderingen en dat zie je in de tentoonstelling.
Ik geef een paar voorbeelden en vertel erbij dat de tentoonstelling nog loopt tm 5 januari. Het is niet een heel grote tentoonstelling, je kunt het makkelijk combineren met iets anders.

Een prachtig portretje vind ik dit. Geschilderd door Bernardus Johannes Blommers in 1868. Er  stond bij dat het meisje de dochter was van Chr. Siebenhaar. De naam van het meisje werd niet vermeld.
Het portret bleef in mijn hoofd zitten. Misschien omdat het een beetje lijkt op Het Meisje met de Parel.
Ik wist het niet. De schilder kende ik wel van ander werk, maar dat meisje???
Gisteren keek ik heel toevallig in het postzegelalbum(pje) dat ik als kind bijhield.
Gewoon postzegels afstomen van brieven en hup, in een album. En daar was ze, dat meisje. Op een postzegel, een kinderzegel uit 1957.

Foto: Het Geheugen van Nederland

Enfin, ik had het over de tentoonstelling in Teylers. Het volgende schilderij, totaal anders:

Het lucifermeisje. Geschilderd in 1890 door Floris Arntzenius.
Ik had deze foto op Instagram gezet en daar kwam het sprookje van het  meisje met de zwavelstokjes (van Andersen) meteen bij mensen in hun gedachten. Bij mij ook. Ik heb als kind heel wat tranen gehuild om dat verhaal, zo ontzettend droevig.
Nu hoefde ik niet te huilen, maar ik heb er wel lang naar staan te kijken. Een meisje op krukken, dat lucifers moest verkopen.
Misschien is die Arntzenius wel geïnspireerd geweest door Andersens verhaal. Wie weet?

Ps: Ik kom nog een keer terug op dat postzegelabum. Daar zitten echt schatten in. 

Mijn vriend de ekster

En? Allemaal lekker gegeten eerste Kerstdag? Wij wel en kijk, mijn vriend de ekster ook:

Hij is bijzonder, want hij en  twee duiven zijn niet de enige vogels die onze tuin aandoen, maar zij zijn wel de enige vogels die ik herken.
Er zitten hier ook veel kauwen en meesjes, bij vlagen ook veel mussen.  Het kan best dat dat ook altijd dezelfde vogels zijn hoor, maar dat weet ik niet. Op de volgende foto zie je waardoor ik de ekster altijd herken.

Hij heeft geen tenen aan zijn ene pootje. Gelukkig weet hij zich heel goed te redden zonder. 

De kauwen zijn zelfs een beetje bang voor hem en geven hem voorrang terwijl ze hun kans afwachten op het dak van de schuur, of op de schutting. 

Wij vragen ons iedere keer weer af hoe vogels echt binnen een minuut weten dat er een lekker hapje voor ze klaar ligt. 

Er is geen vogel te bekennen en dan ineens zijn ze er. Wonderlijk.

Enfin de ekster komt hier echt al jaren. Als ik hem een tijdje niet zie, mis ik hem. 

'Dankjewel hoor en graag tot ziens', zegt de ekster nog even (in de richting van het nog te wassen raam!), voor hij de aftocht blaast. 

Ik ben niet eens een echte vogelliefhebber, nooit geweest ook,  maar ik houd erg van de vogels in mijn tuin.

Van Sinterklaas kreeg ik zelfs een vogelherkenboek en echt ik heb er al diverse keren in gekeken. 

De kauwen, die ik eerst niet leuk vond, waardeer ik meer en meer.  Ik heb ook al een vogelcursus gedaan, online. 

Waar gaat dat heen, waar gaat dat heen?

Ps: Die donkere schim die je op de eerste drie foto's voor het raam ziet staan, dat is een kleine kameel die ik ooit in Syrië kocht. Van kamelen hield ik altijd al. 

Kerstmis

Catharijneconvent, Joos van Cleve, Maria met kind, ca 1525

In gedachten even terug naar hoe het allemaal begon, 

met een engel, Maria, Jozef en een

kindje in de kribbe, herders en koningen, 

 wens ik  jullie, met allen die jullie lief zijn,  een

 gelukkig, gezond, mooi, vrolijk, feestelijk, warm, gezellig, licht, vreedzaam, rustig, kleurrijk, stralend, schitterend, stressloos, lekker, gezegend, blij

kerstfeest.

Omcirkel wat voor jou van toepassing is en er zijn meerdere anwoorden toegestaan.

Roodkapje

Dit Roodkapje hierboven,  vond ik in een kaartenwinkel in Amsterdam.
Ze is natuurlijk wel een beetje twijfelachtig. Een beetje maar hoor.
Maar dat mag, want het is mijn eigen verzameling.  Ik houd het gewoon op een Zwitserse Roodkapjevariant.

De tweede kaart is een kerstkaart.
Ik heb  aardig wat kerstkaarten ontvangen. Leuke, persoonlijke, lieve, verwachte en onverwachte kaarten.
Van familie, vrienden, bloggers, postcrossers, buren en bekenden. Iedere kaart wordt hogelijk gewaardeerd, ik geniet er van.

Ik hang de kaarten op en neem altijd pas eind januari en met moeite afscheid.
Déze kerstkaart  kreeg ik,  met de beste wensen,  van Marlies.
Het is niet zomaar  een kerstkaart. Deze past ook nog eens  in mijn Roodkapje verzameling. Het is een echt Roodkapje, vind ik.

 

Je ziet dat Roodkapje inmiddels een klein broertje heeft gekregen, dat voor het eerst mee mag naar grootmoeder. Dat is logisch, toch?
Het ontwerp is van Mariapia. Zij is een ster voor wie houdt van Sweet Vintage Cards. Een goede bekende dus. 

Marlies ken ik helemaal niet, maar zij stuurde mij al eerder Roodkapjes. Superlief is dat. Dus inmiddels ken ik haar toch een beetje
Dankjewel, Marlies, ik ben er blij mee.

Last but zeker not least: een kaart van Ferrara. Zij maakte de kaart zelf en hij is super! Dank Ferrara,  voor nummer 184. 

Ook alle anderen die hier lezen en mij een kaart stuurden, heel erg bedankt.
Natuurlijk had ik deze keer weer plannen om zelf kaarten te maken en die te versturen, maar ook deze keer is dat er niet van gekomen. Maar ik heb wel kaarten verstuurd en ik hoop dat ik niemand ben vergeten.
Hier is alvast mijn eerste goede voornemen voor 2020: ik ga gewoon in januari beginnen. Iedere week een kerstkaart maken. Dat moet toch lukken?

Vrouwenkoor 'Malle Babbe'

Gisteren waren we in Haarlem. In de Groenmarktkerk.
Daar ging het koor van Marlou optreden of zoals ze het zelf zeiden: ze gaven een muzikale receptie.
Marlou heeft al vaak iets over haar koor Malle Babbe verteld en wát ze er van vertelde vond ik leuk.

Ik heb een groot deel van mijn leven in een koor gezongen, variërend van de Stem des Volks tot  musical-popkoor Broadway en een smartlappenkoor. Mijn man zingt nog steeds. Ik  hou van koren en van koorzang,  ik hou van kerstliedjes en ik vind Haarlem leuk.
Nou daarom waren we daar.

Marlou had gezegd dat het druk zou worden en we waren er dus vroeg. Gelukkig maar, want het was niet gewoon druk, de kerk was stampvol.  Terecht zou blijken.
Wij hadden mazzel, zaten tamelijk vooraan én aan de kant van Marlou.
Dat ik begin met een foto van de dirigente is niet zomaar. Ze heet Leny van Schaik.
Wat een leukerd is dat. Losjes en met heel veel humor, gezeten aan de piano, presenteerde zij de middag. Naast het dirigeren dus en dat is een hele prestatie.

Wat zal ik eens van het koor zeggen?  Dat het me een heel gezellig koor lijkt. Dat er een paar werkelijk prachtige stemmen meedoen, bij de sopranen. Dat er volop solisten zijn met durf. Dat ze heel klein kunnen zingen  en soms heel groot. Dat ze er plezier in hadden met z'n allen en dat er af straalde. Dat ze goed zongen. 
Het allermooist vond ik trouwens het lied dat ze als eerste na hun opkomst door de zaal zongen.
Dat was geen kerstlied, dat was muziek, gemaakt  in een Japans vrouwenkamp.  Indrukwekkend.
De rest van 'de receptie' vonden wij  soms ontroerend mooi.
Nou werken kersliedjes altijd op m'n ontroerings-spieren hoor, dat moet ik er wel bij zeggen. Ben dan een watje.
Met veel liedjes mocht het publiek mee zingen. Kinderen die in de zaal zaten mochten op het podium en maakten een begeleiding door met de sleutels van hun ouders te rammelen. Zo leuk

En dan Marlou, kijk daar staat ze hoor, tweede van rechts. Wij hadden elkaar nog nooit gezien, maar ik herkende haar meteen.
We zaten vlak achter haar familie, dus toen Marlou in de pauze even  haar familie opzocht, hebben we haar en haar verloofde de hand kunnen schudden.
We hadden een heerlijke middag. en kwamen echt in de kerststemming. Op weg naar de trein, liepen we, in de regen, nog steeds kerstliedjes te zingen!

Ps: We houden ervan om dingen te combineren. We waren al vroeg in de stad en zagen nog iets anders. Dat was in Teylers museum, de tentoonstelling 'Jong in de 19e eeuw'. Echt de moeite waard en ik kom er nog op terug.  Maar  nog maar te zien tot 5 januari. Dus als je in de buurt bent...

Drie films

In de afgelopen twee weken, zagen we hier drie films. Over twee van de drie kan ik vrij kort zijn.

*De eerste was Penoza. Die wilde ik gewoon per se zien. Ik weet nog dat we precies vier jaar geleden genoten van de serie. Vooral de eerste serie, daarna was het nog steeds spannend, maar toch werd het al een beetje onwaarschijnlijk.
Dat laatste was in de film ook het geval. Wel spannend, maar onwaarschijnlijk. We zagen de film in de gewone bioscoop, ik had gratis kaartjes gekregen en die zijn nu op. De popcorn die ik er bij nam ook. We hadden een leuke avond hoor, maar zagen geen top-film.

*De tweede film Marriage story,  is door Nicole van Huisvlijt heel uitgebreid besproken. Dat kan ik niet overtreffen, dus klik
Ik vond er niks aan, veel en veel te langdradig (twee uur en zeventien minuten) en vooral kon ik me er niks bij voortellen.
De acteurs, die speelden goed. Ik zou wel eens willen weten wat zij van de film vonden,  behalve werk en geld in het laatje.

* De derde film. Alweer een cadeautje van onze Cinema Oostereiland.  Een cadeautje voor de vrienden van de Cinema. Heerlijk op zaterdagmorgen. En een heerlijke film,  absoluut een aanrader.

Het is een Israëlische film en ik had me er niet op voorbereid. 

Ik moest er even inkomen, maar al snel werd het duidelijk en bleek het een luchtige en vrolijke film. Niet (nou ja bijna niet) politiek. En dat is bijzonder want het gaat over het Israëlisch-Palestijns conflict en daar is natuurlijk niets luchtigs aan. 

Het verhaal: 

De vrouw van een Israëlische grenswacht, is verslaafd aan een Palestijnse soap: Tel Aviv on fire.  

En daar is Salam, die nog niet veel schrijfervaring heeft  maar via zijn oom, die producent is,  mee mag schrijven aan de serie. De grenswacht neemt hem te pakken, maar als hij hoort dat Salam schrijft aan de favoriete serie van zijn vrouw, zorgt hij ervoor dat hij invloed krijgt op Salam en daardoor ook op de serie. Dat de Israëlische generaal bijvoorbeeld  sympathieker wordt beschreven. Alles om zijn vrouw te plezieren. Salam doet wat de grenswacht zegt. En dan zijn er natuurlijk allerlei verwikkelingen

Waterlelies

In het Kunstmuseum in Den Haag, gingen we even kijken naar de tentoonstelling van het werk van Monet.

Ja, het is  een wereldberoemde schilder en we waren toch aan de wandel met onze kleinzoon.
Maar,  het is erg om te zeggen, ik vond er niet veel  aan.
De ene waterlelie na de andere.
Het was buitensporig druk toen wij er waren. En ik hoorde echt ooohs en aaahs om me heen.
Maar ik zie het dus niet. Dat wil zeggen ik zie niet wat de man zo beroemd heeft gemaakt. Ik zie niet iets fantastisch.
Het is niet dat ik me vol afkeer afwend, helemaal niet. Dit schilderij op de foto is best mooi.
Best mooi, maar meer ook niet in mijn ogen.
Ik heb dat wel vaker, dat iedereen iets prachtig vind en ik niet. Met films heb ik het ook nog al eens. En met boeken.  Heel raar vind ik het.
Ik weet natuurlijk heus wel dat smaken verschillen en dat iedereen zijn eigen voorkeur heeft. Toch krijg ik dan het gevoel dat ik behoorlijk stom ben, dat ik het niet zie. Dat het aan mij ligt.
Mijn kleinzoon, de Haginees,  was er al eerder bij de waterlelies geweest, maar dat wist ik niet, anders waren we niet eens naar binnen gegaan.
Toen ik vroeg hoe hij het vond zei hij: 'Het zijn veel waterlelies hè oma, ik heb nou genoeg gezien'.

Ha, dat kind en ik, wij begrijpen elkaar!

Brievenbus

Deze tram zag ik vorige week in Amsterdam.
Een ouwetje volgens mij.
Hij reed.
Zo leuk met die brievenbus achterop.
Handig was dat toen. Je kon je post gewoon onderweg in de bus doen.

Dit in volkomen tegenstelling met de brievenbus waar ik mijn kerstpost in wilde doen.
Sinds de brievenbus bij mijn huis weg is, moet ik naar het winkelcentrum, daar is nog een bus.
Helaas zat die zo vol dat ik mijn post er niet in wilde doen.
Ik zou andere post pletten, die van mij kreukelen en het ergst van al: iedereen kon de post er door de gleuf zo weer uithalen.
Dat is trouwens ook buiten de kerstperiode regelmatig het geval geweest. 
Er kwamen meer mensen en iedereen stond te mopperen.
Nu moet je weten dat er in dat winkelcentrum een sigarenwinkel is waar je ook postzegels kunt kopen en pakjes afleveren en ophalen.
Vroeger stond daar rond de kerst weleens zo'n grote postzak in de winkel, kon daar de kerstpost in. Maar dat mag dus niet meer. Echt te belachelijk voor woorden.
Ik heb ter plekke klantenservice gebeld. het nummer stond op de brievenbus. 
Het was drie uur en de bus zou om vijf uur geleegd worden. Een uiterst vriendelijke dame kalmeerde me en zei dat ze de melding serieus nam en zou doorgeven en misschien was er dan wel wat aan te doen.
Ik vroeg nog wat dan, maar daar kon ze ook geen antwoord op geven.
Ja ik ben natuurlijk niet twee uur lang op de loer blijven staan, maar ik gok dat er niets is gebeurd.

Ik kon zo snel geen andere brievenbus vinden, de klantenservicemevrouw wel. Dat was weer ruim tien minuten lopen, nog langer denk ik.
Stom gedoe. 

Gisteren meteen een mailtje dat ik in contact was geweest met de klantenservice en of ik dat wilde beoordelen. Grrrr, die dame was lief en goed getraind, haar wilde ik helemaal niet beoordelen. Wel de organisatie van de brievenbussen, maar daar kwam geen mailtje over!

De eerste keer

Bijna klaar hoor, met mijn London verhalen.Alleen nog even dat we naar een musical gingen. Dat is bijna verplicht in London.  En hoewel ze altijd allemaal perfect zijn, is het natuurlijk toch een beetje een gok.
Geen recensies gelezen, gewoon afgaan op de titel. Mijn man zoekt dat uit en regelt het en  deze was geweldig:  &Juliet.
Een geestig verhaal: de vrouw van Shakespeare vindt het droevige einde van Romeo & Juliet maar niks en verandert het hele stuk.
Dat is kort door de bocht hoor, maar de musical zal hier waarschijnlijk niet komen dus ik ga er niet veel over zeggen. Alleen dat-ie super was. Het publiek (stampvolle zaal) juichte en genoot. Wij ook. Na afloop was er nog heel wat werk voor de mensen van het theater zoals je ziet.
Verder wandelden we veel, zagen veel, reisden met de bus, maar vooral met de metro:

Kortom... het was weer heerlijk. Echt heerlijk!

Terwijl ik bezig ben met deze stukkies, moet ik op de een of andere manier steeds terug denken aan mijn eerste keer in London.
Ik ben er met mijn moeder geweest, met mijn man natuurlijk die er toen werkte, met de kinderen en met mijn dochter.
Maar de allereerste keer was ik er met drie vriendinnen. Met Sanny, met Laura en met Hanneke.
We waren op een liftvakantie in Engeland. Rugzak mee, tentje mee en liften maar. In tweetallen. Het was een geweldige vakantie.
De Engelsen brachten ons bijna overal waar we wilden zijn. We waren nog niet veel buitenland gewend, dus het maakte indruk allemaal.
We eindigden die vakantie  in London. Geen van ons was er eerder geweest en we vonden het fantastisch. Toen al.
Ik was jarig in London dat jaar. Ik denk dat ik twintig werd.
Van de vriendinnen kreeg ik een plaatje. Een grammofoonplaatje, bedoel ik.
Dat plaatje heb ik nog  en het is nog steeds draaibaar. Nu, zo'n vijftig jaar later.
Het is DE herinnering aan die vakantie en aan mijn eerste keer in London.
Maar ik dacht er niet vaak aan.
Tot een paar weken geleden El van Happy Earl Grey het lied met de tekst, op haar blog plaatste.
Wow, daar was dat lied ineens weer. Ik kon het bijna woordelijk meezingen. En deed dat ook, een keer of tig. 
Weet je wat... ik laat het hier gewoon nog even horen en dan is deze keer London voldoende besproken.
Hier is Greyhound, met Black & White:

Wandelen in London

We deden niet echt een wandeling met een gids, nou je behalve dan  in St Albans. Maar wel een wandeling, ik mag wel zeggen een dagtocht, onder onze eigen leiding.

Dat was een zg hidden walk, uit een boekje met allemaal hidden walks. Heel geslaagd.
Deze tocht begon in Whitechapel. Het metrostation aldaar was afgesloten, maar dan is er altijd wel een bus die je verder brengt. Over het begin van de wandeling heb ik al verteld. Dat was het kleine museum over de Elephant Man. Het was trouwens dicht, we zijn er later nog voor terug gegaan.
Vervolgens gingen we op zoek naar een Drinking Fountain ter ere van een king die in een tijd van anti-semitisme, de Joden steunde die daar, net uit Rusland gevlucht, aankwamen.

Terwijl we nog aan het zoeken waren naar de fontein (er was een markt omheen opgesteld) werden we naar binnen gelokt in een moskee.
Die dag open voor publiek. We kwamen er bijna niet meer uit, zo'n enthousiaste ontvangst met thee.
En vooral met uitleg.
Daarna werd het een halszaak om die fontein te vinden en dat lukte uiteindelijk wel

En dit was nog maar het begin van de tocht. Er was echt veel te zien.
Nog een voorbeeldje, we kwamen langs de Blind Beggar pub. Het boekje gaf aan dat William Booth hier recht voor,  zijn eerste buitenpreken hield. Hij was de stichter van het Leger des Heils.

De naam van de pub verwijst naar  een blinde bedelaar. Iemand genaamd de Mondfort,  die van oorsprong niet arm was, maar in zijn oog was gestoken tijdens een veldslag. In 1265. En toen werd hij dus een blind én een beggar.
Er heeft zich hier in deze pub,  nog veel meer afgespeeld trouwens, ook vrij recent.
Uiteraard was er ook een standbeeld voor William Booth en een muurschildering.
London was natuurlijk altijd ook een grote zeehaven en veel zeelieden leefden in deze buurt. Zie je zomaar ineens als je naar boven kijkt een prachtig bootje.

En aan de overkant een herinnering aan James Cook. Captain James Cook.

Ik zou nog uren door kunnen vertellen over deze wandeling.
Dat we een Joodse school zagen, met een prachtige toegangspoort, een oude begraafplaats en allerlei mooie mensen.

Dat we een kringloop aandeden, maar niets kochten. Dat we ook langs een juwelier kwamen met de meest prachtige en onbetaalbare sieraden. Het leek de Hermitage wel.  Dat ik op de grond een briefje  vond:

 Dat we, door een lelijke doorgang, totaal onverwacht,  op een heel leuk pleintje uitkwamen met huizen , nou ja huisjes, die er echt schattig uitzagen. Een lieflijk plekje, hartje London. Er kwam een yupachtig type naar buiten, die me desgevraagd vertelde dat er net een huisje verkocht was voor 750.000 pond.

Dat we...
Maar het ging me er eigenlijk alleen om, te laten zien dat zo'n wandeling of het nou met of zonder gids is, zoveel laat zien van een stad.
Lopend op je eigen tempo en kijken, kijken en nog eens kijken.
Dat kan in iedere Nederlandse of buitenlandse stad  natuurlijk.
Maar ja, dit is toevallig London!

Grieks

London, dat lijkt al weer lang geleden. Dat is niet zo en ik was ook nog niet uitverteld.
Maar we hadden het zo druk na onze terugkomst en er gebeurde zo veel, dat ik er helemaal niet meer aan toe kwam.
Dus nu dan nog maar even terug naar London.
Kijk, dit is onze Griek. Het is traditie dat we op de eerste avond gaan eten bij onze Griek in zijn Taverna Aphrodite. We zijn dan moe en hongerig, het regende ook deze keer,  zoals het hoort en dan is het daar warm en gezellig. Lekker ook.
Hij kent ons inmiddels en geeft ons een hand bij binnenkomst en vertrek. Het personeel wisselt, maar hij verandert niet.

Ook veel Grieks zagen we in het British Museum.
Dat vind ik een lastig museum. Vooral omdat het zo ontzettend groot is en omdat er zo véél is.
Ik kan daar niet zo goed tegen, waar moet ik allemaal naar toe, waar ga ik kijken. We lossen het meestal op door er iets uit te pikken, een paar dingen, die te bekijken en dat was het dan.
Maar deze keer had ik een doel.
Bij de kunstgeschiedenis waren we net begonnen met de Romeinen en klaar met de Grieken.

De enthousiaste docent had heel wat van die oude Griekse kunst laten zien en er over verteld. En heel vaak stonden die dingen in het British Museum.
Ja , de Britten hebben danig huisgehouden in de Griekse kunst en cultuur.
Je kunt het ook jatten noemen.
Van de andere kant, zonder de Britten zou er veel minder bewaard zijn gebleven. Die discussie is nog niet afgelopen.
Enfin, ik zette een dik uitroepteken in mijn aantekeningen tijdens de lessen,  als het over het British Museum ging en we gingen op zoek naar een paar van die uitroeptekens.
We waren niet de enigen zoals je kunt zien.

Nou, zo waren we bijvoorbeeld op zoek naar dit beeld. We vonden het, maar het was een hele speurtocht.
Het is het beeld van Iris en je ziet dat er nog wat essentiëe onderdelen ontbreken
Haar hoofd bijvoorbeeld en de vleugels die ze gehad heeft, want zij was een boodschapster van de goden.
Wat hier zo prachtig aan is, is haar lichaam. Gesuggereerd onder haar kleding. Natte lappen heet dat.
We zochten ook nog naar een aantal andere zaken en die hebben we ook bijna allemaal gevonden.
Een stuk of vijf dingen had ik op mijn lijst en die stonden niet heel dicht bij elkaar.
Terwijl je zoekt zie je ook weer van alles.

Mijn interesse in de Grieken was er altijd al. Als kind al, door de mythologie.
Later zijn we twee keer in Griekenland met vakantie geweest en beide keren was dat een rondreis met een gids, langs de oudheden.
Ook een keer met ons hele gezin. Ik hoor onze toen zestienjarige dochter nog verzuchten: 'Mogen we nu alsjeblieft ook nog even gewoon lekker in de zon zitten?'
En ter geruststelling, dat mocht.

Inmiddels zijn we in de kunstgeschiedenis  bijna klaar met de Romeinen. Dus als we weer naar London gaan, maak ik een lijstje met Romeinse zaken. Denk ik.

Smile

Now this is a good one for today, don't you agree? Smile and have a nice week!!

Linking to Colourful World

The Two Popes

We zaten in onze Cinema Oostereiland en zagen de trailer van deze film.
We fluisteren dan altijd tegen elkaar ja of nee.  Soms knikken of schudden we alleen maar.
Mijn man zei tot mijn stomme verbazing ja. Ik zei nee.
Wij zijn beiden van protestantse huize en hebben helemaal niets met het instituut of begrip paus. Ik vond dat als meisje al iets heel merkwaardigs.
Maar ja, dat mijn man de film wilde zien en dat ik veel bewondering heb voor Anthony Hopkins, die dingen maakten dat we besloten de film te gaan zien.
Toen bleek-ie ineens op Netflix te zijn. Heel gek vind ik, want hij is ook nog gewoon in de bioscoop.
En hoewel ik iedere film in de bioscoop, met dat geluid en het donker en het grote scherm,  mooier vind, was ik in dit geval blij met Netflix. Omdat ik dan altijd wat anders kon gaan doen.

Maar ik dééd niks anders. Ik vond het echt een bijzondere film.
Om te beginnen fantastisch gespeeld door Hopkins en zeker minstens zo goed door Jonathan Pryce.
In de tweede plaats prachtige beelden van het Vaticaan. In de derde plaats een boeiend gegeven  en in de vierde plaats met ernst, maar ook zeer humoristisch. Tenslotte: gebaseerd (ik denk losjes gebaseerd) op ware gebeurtenissen.

Het verhaal: Paus Benedictus XVI is oud en vermoeid en wil aftreden. Toen hij zes jaar eerder werd verkozen,  was Jorge Bergoglio zijn voornaamste concurrent. En nu wonder boven wonder ziet Benedictus Bergoglio als zijn opvolger. Bergoglio ziet dat helemaal niet. Hij wil eigenlijk ook geen kardinaal meer zijn in de conservatieve kerk.  
Samen zijn ze in Rome en hun aanvankelijk wantrouwen naar elkaar verdwijnt als sneeuw voor de zon. Allebei hebben ze zaken in hun verleden die niet deugen. Benedictus is heel erg van de regels en streng in de leer. Bergoglio houdt van Abba en lapt regels aan zijn laars. De Duitser en de Argentijn houden allebei van voetbal.

Nou, dat is het. Je kunt rustig gaan kijken en lekker hoor, je zet het uit als het je niet bevalt. Ons beviel het.

Onstuimige zee

Hier heb ik vannacht van gedroomd.
Het is een schilderij dat op de tentoonstelling 'Koele Wateren' in het Westfries museum, hangt.
Of eigenlijk is het een deel van een schilderij.  Een groot schilderij (1.60 x 2.20). Hier zie je het in z'n geheel.

J.C. Schotel, Schepen op een onstuimige zee, 1826.

De zeevaart, water, wind, zee,  rivieren... Dat is toch wel zo horend bij Nederland als het maar kan. We weten niet anders, we zien niet anders
Dit schilderij uit de 19e eeuw is nogal  romantisch. Dat kleine bootje, vechtend tegen de wind en de golven. Het slechte weer zit echt in die hoek van het bootje. En dan dat grote oorlogsschip, daar waar het nog rustig is op zee.
De schilder (een Dordtenaar, net als ik) heeft zich toegelegd op de scheepvaart en de zee en zo.
Dat lees ikin het prachtige boek dat we, als vrijwilligers in het museum, kregen over de tentoonstelling.
Er staat een tekst bij uit een liedje van Huub van der Lubbe:

Ik was haast nergens bang voor

en wilde recht door zee

bij eb bouwde ik forten

maar de vloed die nam ze mee

Hoe ik aan die droom kom,  weet ik niet. Het kan zijn dat er een verklaring voor is natuurlijk. Dromen dat je verdrinkt... tja. Ik kan best iets bedenken. .
Het kan ook gewoon komen doordat ik een uur dienst had  in de zaal van het schilderij en wederom uitgebreid keek.
Dat het vannacht stormde buiten,  dat zal er ook mee te maken hebben

In ieder geval was ik bang, in die droom. Heel erg bang.
Ik zat in dat bootje en klemde me vast. Maar het sloeg om en ik stikte zowat. Overspoeld door die hoge golven.
Ik weet niet of ik het heb overleefd.

Notaris

Ik deed het overhemd van mijn man in de was.
In de loop van ruim veertig jaar huwelijk, heb ik geleerd om alle zakken altijd even te checken.
Overhemden, broeken, alles. Ervaring...
Bovendien ben ik best een aardige echtgenote, dus ik deed dat.

Viste ik dit kaartje uit dat borstzakje van het overhemd.
Nou? Wat moest ik daar van denken?
Onze zaken zijn voor zo ver ik weet geregeld. Op dit moment in ons leven zou ik niet kunnen verzinnen waar wij een notaris voor nodig zouden kunnen hebben.
Notaris & Juristen staat er op. Een jurist dan? Nee,  kon ik ook niet van bedenken wat die voor ons zou kunnen betekenen.
Dus?
Nou hebben wij wel eens ruzie en op het hoogtepunt van zo'n ruzie roept een van ons altijd: 'Zal ik dan maar een notaris bellen' of 'Blijf jij hier wonen, of ik?'
Maar ik kon me helemaal niet herinneren wanneer we mot hadden.
Zou mijn geliefde toch een echtscheiding overwegen?
Toevallig hoorde ik de laatste tijd twee keer een verhaal van mensen van onze leeftijd, die na een lang huwelijk toch uit elkaar zijn gegaan. Waar ik dan stomverbaasd over ben.
Maar zo gek is dat dus niet.

Enfin, op weg naar beneden om maar eens even te horen hoe of wat, draaide ik het kaartje om.
Bleek het een lot te zijn, dat je krijgt,  bij een aankoop van iets in de Hema.
Niks notaris. Gewoon een lot.

Daarnet heb ik even gecontroleerd of mijn man iets had gewonnen. Dat zeg ik, ik ben regelmatig best een aardige echtgenote.
Maar helaas geen prijs. Nou ja, wat heet?
Een leven lang gelukkig met elkaar, dat lijkt mij de hoofdprijs en die hebben we al!

Gelukt!

Het is gelukt!!!!!
'Dit jaar wil ik mijn record verbeteren', schreef ik afgelopen januari. ' Niet omdat het moet, maar omdat het kan'. Het gaat om wandelen en  dat record stond op 2138 km.
Na een paar maanden zag ik wel dat ik het echt zou verbeteren, als ik zo zou doorgaan en geen fysieke narigheid zou krijgen.
Dus toen stelde ik mezelf vijfentwintighonderd km als doel. 2500 km! 
Nou dat aantal kilometers haalde ik gisteren. 2503 km om precies te zijn.
Ik ben trots, want het is toch vaak een opgave. Het gaat niet vanzelf. Zeker niet met slecht weer. Of als het donker is. Ik ben toch gauw een uur of anderhalf uur weg en daar heb ik niet altijd zin in.
Maar ik voel me beter als ik wandel, sterker nog als ik het een dagje niet doe, voel ik me niet fit. Mijn conditie is denk ik ook heel behoorlijk.
Tsjonge: 2500. Ik kan het bijna niet geloven, maar het is echt waar. Hoera!

't Wordt Kerst

't Wordt Kerst. En dat merk je aan van alles en nog wat.

Zo was ik eergisteren een dagje op Noor en Jet aan het passen. De kerstboom staat al, in hun huis en toen ik binnenkwam gingen ze me uitgebreid inpraten over alle ballen en lichtjes enzo.
Onze dochter had het Dick Bruna-boekje genaamd Kerstmis klaar gelegd.
En het bijbehorende stalletje. Dat stalletje kreeg ik niet in elkaar gezet, maar het verhaal van Kerstmis vertellen aan de hand van dat boekje, dat ging natuurlijk heel best.
Hoe best bleek de volgende dag, toen deze foto me werd ge-appt.
Met de volgende tekst:
'Ok Jezus', zegt Noor tegen Jet, 'nu word je even in doeken gewikkeld'. 
Wat een stel is het. Drie jaar en negen maanden zijn ze nu en  ze spelen alles na
Dit dus ook, met een Frozen dekentje. 
Noor en Jet zitten op een crèche, nog even... Ze hadden een echte uitnodiging gekregen voor het kerst-diner aldaar. Alleen voor de 3+-ers. 
Wat een idee hè van die juffen.  De dames hadden er nu al zin in en ook alvast bedacht wat ze mee wilden nemen.

Gisteren was er in Huis Bonck, waar ik als vrijwilliger werk, een lezing over de restauratie en hoe dat allemaal in zijn werk was gegaan. 
Echt heel interessant, dat was al een cadeautje op zich. 
Maar de vrijwilligers kregen ook nog een Kerstpakket. Een heel erg leuk kerstpakket zelfs. Met bekers, een vilten kerstboom en allerlei lekkere dingetjes. Zo lief, dat verwachtte ik totaal niet. Het is fijn om je gewaardeerd te voelen. 

Het wordt nu dus ook tijd om mijn ultieme decemberlied hier weer te laten horen en zien. 
When the Thames froze. Van Smith & Burrows
Dat doe ik ieder jaar, dus je kunt het gewoon overslaan hoor. 
Maar ik vind het zo sfeervol en als het hier op mijn blog staat, klik ik het zelf ook weer eens een paar keer aan. 
En ik krijg altijd tranen in mijn ogen en een brok in mijn keel bij het refrein.
So tell everyone that there's hope in your heart...

        

 

84 Charing Cross Road

Op aanraden van Mieke, reserveerde ik dit boek in de bieb.
Het boek speelt zich voor de helft af  'In a bookshop in Charing Cross Road'.
Dat is een regel uit het liedje van Al Stewart, waar ik eerder over schreef. Naar aanleiding van een andere regel, over St Albans.
Extra leuk omdat ik deze keer in London, toevallig nogal wat tijd doorbracht in zo'n bookshop in Charing Cross Road.
Niet op nummer 84 trouwens.

Ik was meteen toen ik het boekje in handen kreeg weg van de voorkant.
Dat is een stijl waar ik erg van hou. Het ontwerp is van Sarah Mc Menemy.
Het herinnert me aan sommige illustraties uit de Gouden boekjes en ook aan de Tsjechische illustrator Miroslav Sasek.


De tweede tekening is van Sasek en komt uit het boek This is London.

Maar goed, terug naar het boek.
Of beter gezegd:  terug naar het boekje. 
Ik heb er zeer van genoten. In een avondje uit, met plezier!

Helene Hanff schreef het .
Het zijn eigenlijk brieven die Helene én de medewerkers van de antiquarische boekhandel Marks & Co in Charing Cross, aan elkaar schreven.
Helene vanuit New York.
Zij is een lezer en een verzamelaar en bestelt boeken in de bookshop aan de andere kant van de oceaan. Boeken die in Amerika niet te verkrijgen zijn.
Het boek begint met de briefwisseling in de late jaren veertig van de vorige eeuw en eindigt in 1969.
In het begin is de briefwisseling nog uiterst formeel en van Britse kant blijft dat ook wel lang zo. Maar gaandeweg wordt de toon losser en vrijer en ontstaat er vriendschap tussen Helene en de medewerkers. Helene stuurt voedselpakketten en daar zijn alle medewerkers haar zeer dankbaar voor.
Je krijgt meteen een tijdsbeeld te zien natuurlijk. Ik wist bijvoorbeeld helemaal niet dat er zo'n schaarste heerste in Engeland toen.
Helene heeft een grote wens: overzee gaan en de mensen van de boekhandel spreken. En zij op hun beurt, willen Helene graag ontvangen.
Of dat lukt ga ik maar niet vertellen, voor het geval je het boekje zelf zou willen lezen.

Ik heb het momenteel te druk om de film te gaan zoeken, die van dit verhaal is gemaakt. Maar dat gaat er nog wel van komen. Zeker!

Lidcactus

Mijn lidcactus.
Het hele jaar doet hij niks. Staat een beetje saai te wezen, beetje uitgedroogd ook.
Maar we kennen elkaar al zo lang en  ik weet beter.
Ik wéét dat hij een goede lidcactus is, met een mooi karakter.
Dat weet ik omdat hij dat mooie karakter al jaren achtereen toont.
Eerst een klein puntje, nog een en dan gaat hij los!
Meestal in november, dit jaar iets later.
Op dit moment tel ik minstens veertig puntjes. Goed tellen kan ik niet, want hij heeft er een hekel aan als ik hem draai.
Enfin, we hebben nu minstens een maand de tijd, hij en ik, om  volop te genieten.
Ik praat tegen hem en hij straalt me tegemoet.
't Is een wonder, telkens weer.