Garnalen

Als ik onderweg ben naar het station, passeer ik altijd een viskraam.
En of het nou 's morgens of 's avonds is, iedere keer loopt het water me in de mond als ik deze reclame zie.
Een broodje garnalen. Goed gevuld zo te zien.
Ik hou erg van vis, bijna van alle soorten. Alleen niet van paling.
En ik ben dol op mosselen en garnalen.
Mijn middelbare school in Terneuzen, het Petrus Hondius Lyceum, stond zowat aan de haven. En als we dan pauze hadden en een rondje gingen lopen ( van een kantine had nog niemand ooit gehoord), liepen we over de Scheldekade. En als je geluk had, legde er net een vissersboot aan en kon je zo een zakje garnalen kopen. Of krijgen, dat weet ik niet meer. Pellen en smullen maar.
Die liefde is nooit meer overgegaan. De haven wel. Die is er niet meer. Maar zo zag het er uit:

Selma van de Perre.

Het soort boek dat ik absoluut niet kan en wil  weerstaan. De Holocaust blijft me fascineren. Dus dit boek van Selma van de Perre, dit boek moest!

Selma (geboren in 1922) vertelt eerst over haar kindertijd en haar jeugd. Gelukkig een gelukkige jeugd.
Een Joods meisje, Selma Velleman. Daarna de bezetting en het onderduiken. In die onderduik komt ze met geblondeerd haar terecht bij een verzetsgroep. Niemand weet dat zij Joods is. Ze heeft een valse identiteit, Marga en is koerierster. Brengt bonboekjes en illegale kranten  rond. Ze wordt gepakt en komt in Vught terecht. Vandaar uit gaat ze naar Ravensbrück. Ze overleeft alles en komt uiteindelijk via Zweden  weer terug. Haar vader moeder en zusje Clara zijn vermoord, evenals heel veel familieleden.
Selma verhuist naar London, trouwt daar en krijgt een zoon.

Alle gebeurtenissen beschrijft ze heel precies. in het boek dat ze nu pas, zevenennegentig jaar oud, heeft geschreven. 
Indrukwekkend, INDRUKWEKKEND. 

Toen ik het boek uit had, ging ik een beetje googelen en zag dat er veel over is geschreven en dat er ook op televisie bij DWDD heel veel aandacht aan is besteed. Ik  beluisterde een gesprek met Selma. Als je liever luistert dan leest, hoor je hele verhaal door haar zelf verteld:

Twee fresia's

Mijn ouders trouwden op 25 februari 1948.
Het was een koude dag, dat heeft mijn moeder (die een koukleum was, net als ik) vaak verteld.
'Nou ja', zei ze dan, ' Nou ja, het was dan wel ijskoud, maar de zon scheen!'.

Haar bruidsboeket bestond uit fresia's. Die heb je in wit en in geel, maar in haar boeket waren ze geel.
Ik kocht altijd ieder jaar een bosje fresia's op hun trouwdag. Ik was nog een kind toen ik daar mee begon en ik heb het altijd volgehouden.

En nu ineens wilde ik weer fresia's kopen, afgelopen dinsdag. Maar het is denk ik een ouderwetse bloem geworden of zo, want ik ben verschillende bloemenwinkels afgelopen, zonder veel succes. De oogst bestond uit twee fresia's:  een gele en een witte. Beetje miezerig, maar ja als ik eenmaal zoiets bedacht heb, dan moet het ook gebeuren, dus dan maar twee.

De reden dat ik er nu ineens aan dacht is dat ik bezig ben allerlei papieren en foto's uit te zoeken. Dat deed ik al eens eerder, maar nu zijn er toch weer dingen die ik eerst wilde bewaren en waarvan ik nu denk dat het toch wel weg kan. Voortschrijdend inzicht.
In de map die ik maakte voor de papieren en foto's van mijn moeder,  zitten bijvoorbeeld felicitaties die mijn ouders bij hun huwelijk kregen. En die gaan niet weg. Ik hoop dat hun achterkleinkinderen er ooit nog eens met veel plezier in zullen snuffelen.

Gelukstelegrammen werden er toen nog volop verstuurd. Door het Staatsbedrijf der PTT.
Familie en vrienden van mijn ouders zaten verspreid over het hele land. Niet iedereen was in de gelegenheid om het bruidspaar persoonlijk geluk te wensen. Soms vanwege 'den  snijdende wind' waardoor 'de tocht over het IJ' niet werd gemaakt. Soms omdat het allemaal hardwerkende mensen waren die niet zomaar vrij konden nemen.

Het allerleukst zijn de teksten zoals deze:
  
Aangenaam werd ik verrast met uw ondertrouwkaart en sluit gaarne mijn hartelijke gelukwensen in. Moge geluk en voorspoed uw toekomstige levenspad sieren. Levensernst heeft U door Uw werkkring voldoende meegemaakt om tegenslagen in het leven te overwinnen. Moogt ge er samen in slagen een "home" te vinden, waarin huwelijksgeluk en levensopvatting harmonisch samenvloeien. 

Of  :
Dat je nou toch weer zo gezond bent hè Wim. Een hele aanpak voor jullie, maar jullie zullen wel niet over een nacht ijs zijn gegaan. En dat jullie maar nooit spijt zullen krijgen van deze stap. Alleen vind ik het jammer dat jullie huwelijk niet bevestigd is in de kerk. Voor ons zou het geweest zijn: niet af. Het geeft toch steun hoor in het leven. Nou jongelui veel genoegen in de wittebroodsweken en dat er maar leuke donkere vd Griendjes tevoorschijn zullen komen. Wij doen het met rooitjes. Ook lief hoor.

Enfin ik had een leuke dag met het doorspitten van alles. Opgeschoten ben ik niet. Maar die twee fresia's,  die ruiken heerlijk!

Plezier in het museum, het Westfries Museum

In 'ons' museum heb je heel wat zalen. Zo heb je de kraamkamer en de taveerne en ook de schutterijzaal. In die schutterijzaal hangen schuttersstukken van de schilder Jan Albertsz Rotius. Prachtige,  grote stukken zijn dat.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik er tot voor kort niet zoveel aan vond. Ik begrijp de historische waarde en ze zijn erg mooi geschilderd, daar niet van. Rotius wordt niet voor niets de Rembrandt van Hoorn genoemd,  natuurlijk. En ik heb ze heus goed bekeken, maar dat was het dan wel.

 Een tijd geleden heb ik een collega- vrijwilliger tegen een kind horen vertellen over de gouden schoen op een van de stukken.
Ik ben zelf altijd een beetje  op zoek naar dingen die ik zou kunnen vertellen aan kinderen,  die (nog) niet echt geïnteresseerd zijn. En een gouden schoen, dát is interessant.
Met die schoen werkt het als volgt:
je gaat er voor staan,  recht er voor, zodat de neus van de schoen naar jou wijst. En dan beweeg je je langzaam zijwaarts.

Wat er dan gebeurt,  is dat de neus van de schoen naar jou blijft wijzen.
Vraag me niet hoe het kan, het is net zoiets als met de Mona Lisa, die blijft ook altijd naar je kijken.
Hoe dan ook, veel kinderen vinden dat leuk.

Enfin ik had dat laten zien aan een paar kinderen en toen ze weg waren vroeg een van de twee oudere dames die nog in de zaal waren, wat ik nou precies had verteld, want ze had het niet goed gehoord.
Dus ik deed,  ook met de dames,  de truc met de gouden schoen.
Ze probeerden het allebei en vonden het leuk.

Jan Albertsz Rotius: Schuttersstuk Kapitein Jan Vredericksz Abbekerk, 1651

'Nou' zei een van de twee. 'en weet u wat nou het mooiste is?'
Ik wist het niet.
'Het  mooiste is dit", ging ze verder. 'Ík woon al jaren alleen, mijn man is er niet meer.
Bij mij boven in de gang hangt een grote foto van hem. Echt een grote foto. 't Was ook een grote man.
En op die foto blijft hij ook altijd naar me kijken. Ik kijk en hij kijkt terug.  Echt hoor, waar ik ook loop, hij kijkt altijd..
Die foto hangt naast de deur van de badkamer en als ik naar binnen ga, doe ik de deur altijd goed dicht.
Ja, zeg nou zelf, wat heeft zo'n man er nou mee te maken wat ik daar in de badkamer doe?'

Ze lachte en ik ook. 

Correct

Wat zijn ze ontzettend politiek correct in het Amsterdam Museum. Ze lopen echt voorop.
Nu weer een genderneutraal toilet. Ze leggen natuurlijk wel even uit wat dat precies is, zo'n toilet hè.
Het is ook het museum dat  de term Gouden Eeuw niet meer wil gebruiken.
Ik heb daar een andere mening over, maar dat maakt natuurlijk helemaal niet uit. Wanthet gaat om het museum en daar was een grappige tentoonstelling getiteld: Opslaan als... Amsterdam in objecten en verhalen.
Ik kom er op weg naar mijn les, nogal vaak langs en de laatste keer ging ik echt naar binnen. Kan het niet vaak genoeg zeggen, leve de Museum Jaarkaart.
Er zijn allerlei voorwerpen uit de collectie van het museum te zien. Ook voorwerpen die eigenlijk niet meer kunnen. Het gaat ze dus om de terminologie. Niet om de spullen. Gelukkig maar. 

Ik heb echt een tijd staan kijken naar dat wat je op de laatste foto ziet.  Mijn grootvader was ladingmeester bij de S.M.N. Misschien zijn deze pakketten wel in zijn blikveld geweest of zelfs door zijn handen gegaan. Hij wóónde ook aan de Javakade.

Deze week nog te zien. Dit was weer zo'n  tentoonstelling waarvan ik vind dat je even naar binnen kunt gaan om te kijken, als je in de buurt bent. Dan is het hartstikke leuk,  maar ik zou er niet speciaal voor naar Amsterdam gaan. Voor meer informatie: klik

Worlds most dangerous species

 Seen in London, November 2019. I have little to add to that. In fact nothing at all.
Though not that colourful, linking to Sami's colourful world. 

Oh I came across  this site: click. The ten most dangerous animals in the world. Beautiful photos. And indeed nr. 1: Humans!
I was impressed by the Golden Poison Dart Frog!!!!

Wat allemaal niet mag

 1.Vliegen
 2. Roken
 3. Auto rijden
 4. Vlees eten
 5. Vis eten.
 6. Plastic tassen
 7. Plastic
 8. De Gouden Eeuw
 9. Netflix
10. De houtkachel
11. Een boeket bloemen op tafel dat niet uit je tuin komt
12. Kranten
13. Folders en tijdschriften op papier
14. Moorkoppen, (Negerzoenen, Jodenkoeken)
15. Negers, Eskimo's, Indianen
16. Slaven

Pfffff....

Met een aanvulling van AnjaM:
17. Nagels bijten
18. Palmolie
19. Onkruidverdelger
20. Niet sporten

En van Kitty:
21: Zout
22. Suiker
23. Vet
24. Zonnen

Zon

Ben een beetje laat vandaag, want...

Ik zag het boek liggen in de boekwinkel en ik was verkocht. Of beter gezegd: ik heb het gèkocht. 

Ik was in die boekhandel om lijm te kopen, dus echt niet op een boek uit, maar er stond een rijtje (vrouwen) voor de kassa met dat boek in de hand en ineens wilde ik het ook lezen. 

Meteen! 

Ik had al een beetje spijt toen ik thuis kwam. 

Want er is hier een prima bieb die het boek vast groot zal inkopen. 

Anja van de boekenclub stuurde het boek om op mijn telefoon te lezen, want ze was jarig geweest. Dat zag ik te laat.

Ik heb alle andere delen verslonden, maar ik bezit ze niet, dus nu heb ik alleen deel zes. Geen verzameling of zo. Slaat nergens op.

Van meteen lezen kwam ook niets. Er waren nog twee boeken die eerst uit moesten.

Nou ja, het is gebeurd. 

Gelukkig weet ik wel iemand om het boek aan door te geven. Dat maakt het minder erg, toch Agnes? 

 

De andere boeken zijn uit, dus voorlopig ga ik er maar eens goed van genieten. We zijn allemaal toe aan een beetje ZON, tenslotte.

Ik ben al begonnen. Met een kussentje op mijn buik omdat het boek eigenlijk te zwaar is om in bed te lezen. Meer dan zevenhonderd bladzijden. 

'The best is yet to come' staat er op dat kussen. En zo is het maar net.

Haak- en breiperikelen

Dat je nou niet denkt dat ik nooit wat doe hè.
Want ik heb toevallig wel een dekentje gehaakt voor onze kleinzoon Arthur.
En wie mij kent, weet dat zoiets geen sinecure is. Echt niet. Het is dat mijn haar al lang grijs is, anders zou het dat zeker zijn geworden.

Dat dekentje... dat was lastig. Dat begon al met de wol.
In heel Hoorn is geen wol meer te krijgen. Dat wil zeggen, nog wel bij Zeeman en de Hema, maar dan weer net niet in de kleur die Arthurs papa en mama mooi vinden.
Online wel, maar dat kan ik niet hoor, online wol kopen. Ik moet het kunnen zien en voelen, want als ik het nou eenmaal toch doe, dan wil ik ook dat het mooi is.
Dus moest ik in Amsterdam op zoek.
Ik vond een prettige winkel, met fijne wol.
Enfin, het dekentje is gerust netjes gehaakt hoor en het was op tijd klaar. Maar eigenlijk vind ik het een beetje te grof.
Verder wilde ik niet teveel kopen, maar ook niet te weinig en ik kreeg hierover geen goed advies.
Gevolg: nog 6 knotten over.
Nou dacht ik optimistisch, dan brei ik er wel een beertje erbij. Op het plaatje in mijn boek zag het er superschattig uit.

Het breiwerk was oke, netjes al zeg ik het zelf. Toen moest het beertje nog gevuld en in elkaar gezet.
Helaaas zoals altijd, ik verpest het als ik het in elkaar zet. Ik KAN dat gewoon niet.
Vriendin Marion moest er nog aan te pas komen om de oortjes in vorm te krijgen en toen vond ik het nog steeds niet leuk.
Het knapte nog wel een beetje op van het roze truitje, maar echt een succes vind ik  het niet.
Nog vijf en een halve knot over. Wat nu nog?
Nou in ieder geval een foto van onze lieve kleine Arthur. Het kan hem natuurlijk helemaal niks schelen. Het dekentje is zacht en houdt hem lekker warm.

Een losse draad

Het begon toen ik bij Petra van Het Lieve Leven las over kneelers, klik 
Toevallig maakten wij niet zo heel veel later vanuit London een uitstapje naar Oxford.
En daar in een fraaie kerk zag ik die knielkussens met eigen ogen, klik
En vorige week las ik bij Irene over een boek waarin het o.a. ook gaat over geborduurde kussens, in een Engelse kathedraal: Winchester Cathedral.

Drie keer is scheepsrecht, dus dat boek wilde ik lezen en wel zo snel mogelijk. Het is een boek van Tracy Chevalier en  van haar las ik al eerder Het meisje met de Parel.
Ik reserveerde het boek in de bieb en de volgende dag was er al een berichtje dat het er was.
Ik moest van mezelf eerst het boek uitlezen waar ik op dat moment in bezig was en dat deed ik ook. Maar ik kon eigenlijk  gewoon niet wachten.
Het was druk hier dus het schoot nog niet op. Maar dinsdag gingen we naar Den Haag met de trein. Minstens vier uur onderweg en toen was het uit

Een lekker boek om zo te lezen. . Het gaat over Violet. Het is 1932 en Violet is achtendertig. Zij is alleen en nog altijd verdrietig over het verlies van haar verloofde en haar broer in de Eerste Wereldoorlog. Ook haar moeder lijdt onder dat verlies, maar zij kunnen elkaar in dat verdriet niet steunen en troosten. Violet wil weg, ze zoekt een andere baan en komt terecht in Winchester. Daar in die kerk leert ze 'de bordeuses' kennen, vrouwen die samen kniel- en zitkussen borduren voor in de kerk. Die bordeuses zijn niet verzonnen, ze bestonden echt onder aanvoering van Louisa Pesel. Ze bestaan nog steeds.
Violet sluit vriendschap met andere borduursters, waaronder twee lesbische vrouwen, in die tijd nog een groot probleem natuurlijk. En ze wordt verliefd op een klokkenluider. Helaas getrouwd.
Klokkenluider in de letterlijke betekenis, overigens. Daar komt nog heel wat bij kijken, bij dat klokkenluiden. Daar had ik geen idee van.

Enfin, Violet raakt uiteindelijk zwanger, de kans is groot dat ze terug moet naar haar moeder, die een beroerte heeft gehad, de lesbische vrouwen worden met de nek aangekeken en raken hun huis en baan kwijt. Violet ook natuurlijk.

Tot zover alles oke. Maar dan toch een minpunt. Het is net of het eind een beetje werd afgeraffeld. Er worden oplossingen gezocht en gevonden, maar dat leek me allemaal een beetje te mooi om waar te kunnen zijn.
Desalniettemin, wat ik al zei: een lekker boek, hoor. Het is een roman natuurlijk, maar wel eentje waarbij je toch eens even gaat googelen. Die Louisa is een interessante vrouw. En er is meer dan genoeg over te vinden.
Ook op de site van Tracy Chevalier, klik

Dit plaatje komt van de site van Tracy Chevalier. Hierboven kun je er op klikken. Het zijn de steken die Violet moet leren voor ze aan een kussen mag gaan werken.

De jongen in de sneeuw

Van Samuel Bjørk las ik eerder Ik reis alleen en De doodsvogel. Spannende thrillers, allebei. goed geschreven en met dezelfde spreurders, Holger Munch en Mia Krüger.
Ik houd er van, ben benieuwd hoe het in een volgend boek met die mensen verder gaat.
Munch en Mia hebben allebei een en ander op hun bordje in hun persoonlijke leven.
En ik vind het leuk, dat ik daar dan ook gewoon over verder kan lezen.
In het voorlaatste boek was er een aanwijzing over het volgende,  nog te verschijnen deel. Iets over een vrouw in een rode jas. 
Toch was ik het een beetje vergeten in de afgelopen vier jaar. Maar toen ik het boek zag staan in de bieb, wist ik het weer en verheugde me op het lezen.
Het is me een beetje tegengevallen, moet ik eerlijk zeggen. Ik vond het allemaal erg ingewikkeld. En had moeite om me op het verhaal te concentreren. Dat had ik bij de vorige boeken niet.
Het was heus wel spannend. Maar die vrouw in het rood gewatteerde jack is me daardoor nauwelijks opgevallen. Bovendien vond ik dat de plot dan wel duidelijk werd op het laatst, maar dat kwam zomaar ineens. Een beetje of de schrijver er genoeg van kreeg.
Het verhaal gaat over een seriemoordenaar, de zoveelste. Eerst wordt er een jonge ballerina vermoord gevonden, met een cijfer bij haar lijk. Munch weet dat dit het soort moord is waar Mia's talenten voor nodig zijn en hij haalt haar over om toch weer in zijn team te komen. Hoewel net afgekickt en kwetsbaar, doet ze het. Dan komt er nog een moord en nog een.
De inleiding van het boek was trouwens ook nogal raadselachtig, een jongen met een hertengewei op in de sneeuw. Enfin, daar hoor je het hele verhaal lang niets meer over. Pas op het laatst wordt dat duidelijk.

Boekenclub

Kijk, hier zie je de leden van onze boekenclub. Een paar weken geleden hadden we weer een bijeenkomst en toen heb ik een foto gemaakt. Niet iedereen was aanwezig en ik sta er ook niet op, maar toch is het onmiskenbaar de boekenclub. Je ziet Anja, Briggus Jacqueline, Marieke en Trudy.
We komen een paar keer per jaar bij elkaar, afwisselend bij een van ons.

Marieke, in het groene vest, heeft mij er ooit bijgevraagd.
Zij en ik hadden samen een klas en alles wat ik geleerd heb in mijn beginperiode op m'n oude school, heb ik van haar geleerd.
Wij gingen nogal eens uit eten met z'n tweetjes en zaten dan samen ook al vaak boeken te bespreken, dus vandaar.
Ik ben blij dat ze me uitnodigde, want het is altijd erg gezellig.

Anja, in de strepentrui, is degene, die alles regelt. Zij houdt bij wie welk boek heeft en of het weer terugkeert bij de eigenaar. We lenen namelijk boeken aan elkaar uit. Ik kom altijd thuis met een stapeltje 'aanraders' die ik dan ook trouw lees. Maar niet altijd lees ik alles uit. Want Anja eindigt haar mails altijd met 'Lezen moet leuk zijn, niets moet, ook het moetje niet'.
Dat moetje, dat is het boek dat we eigenlijk allemaal moeten lezen, om het er de volgende keer over te hebben. Maar ja, omdat niets moet, komt het er vaak niet van.
We hadden het er de laatste keer nog over dat het heel prettig is zo.
Ik hoor wel eens van leesclubs waarbij echt alleen over boeken wordt gesproken, met moeilijke vragen enzo. Zelf zou ik dan al van tevoren zitten stressen.
Daar heeft bij ons niemand echt behoefte aan, dus dat treft. Lezen doen we toch wel.
Verder hebben we het ook vaak over films, over kwalen, vakanties, (klein)kinderen, problemen, pensioenen, lol.  Kortom over het leven. Tussen de bijeenkomsten door, wordt er regelmatig ge-appt.
Dit jaar is een jubileumjaar. De club bestaat 12,5 jaar. Dat gaan we vieren met een foto met ons allen en ??
Als de tijd daar is ga ik het er zeker over hebben.

Jip & Janneke, monday mural

I saw this wall in a small, narrow alley, right in the busy center of Amsterdam.   I was totally enchanted.
These two...
Their names? Jip and Janneke. Two main characters from a children's book, written by Annie M. G. Schmidt. My mother read the books to me when I was a toddler. I read the books to our own three children  as they do for their children. The story's are good, even after all those years. The first one appeared in 1953 and I'm convinced that everyone in the Netherlands knows Jip en Janneke. Everyone. Fiep Westendorp illustrated the books and she's as important as the author.
Of course nowadays there's a lot of merchandise. But I never saw them on a wall!

 And then there was this... on the same wall!

Linking to Sami's Colourful World

Little Women

Over Little Women, het boek en over de schrijfster Louisa May Alcott, blogde ik al eens eerder. Hier, klik
Ik heb altijd heel erg van dat boek genoten. Vaak! 
Dus toen ik, een tijd geleden al, las over de film die er aan zat te komen, wist ik dat ik die film absoluut wilde gaan zien.  En ik was oprecht verheugd toen onze dochter meldde dat ze die film ook wilde zien.  Met mij.
Dus gisteren combineerden we een dagje Haarlem (wat we met enige regelmaat doen, maar nu was het al lang geleden), met de film.
In Haarlem dus.

Een heerlijk boek schreef ik in dat oude blogje.
En dan is het altijd maar afwachten of het ook een heerlijke film zal zijn.
Ik kan meteen zeggen dat het dat was. Echt heerlijk.
De film had van mij nog veel langer mogen duren.
Het was romantiek ten top. Er werd in de zaal om mij heen gehuild. (Ook pal naast mij en rechts zat niemand).
Ik vond de hoofdrolspeelsters allemaal geweldig, met extra applaus mijnerzijds voor degene die Jo vertolkte: Saoirse Ronan.
Ze waren ook allemaal zo mooi om naar te kijken. En dan die kleding, want ja het is echt een kostuumfilm. En de jongen die Laurie de buurjongen speelde, Timothee Chalamet...  Meryl Streep als tante March. Wat een cast!
Het verhaal was voor zover ik me herinner hetzelfde als het verhaal in het boek.
Waarbij ik nu toch andere dingen opmerk dan vroeger. Dat het zelfstandige vrouwen betreft, of in ieder geval vrouwen die zelfstandig willen zijn. Dat de familie March onder aanvoering van Marmee (de moeder) een progressieve familie is in de tijd van de Amerikaanse burgeroorlog.
Ik vond het ook zo leuk dat die vier zussen Jo, Amy, Meg en Beth zo echt van die meisjes spelen, door elkaar kletsend, gillend.
Eigenlijk was er maar een klein minpuntje en dat was dat de film niet begon bij het begin, maar op het moment dat Jo bij de uitgever zit om haar boek te verkopen. Daardoor duurde het even voor ik er in kwam. 
Nou ja om de film voor degenen die het boek niet kennen niet helemaal te verklappen, laat ik het hierbij.
Maar wel de trailer natuurlijk:

Afscheid

Op mijn school, was het gebruikelijk om voor een collega die de school ging verlaten, een afscheidsblad te maken. Al die bladen gingen dan in een map die je kreeg bij het afscheid.
 Ik heb heel wat bladen gemaakt in al die jaren dat ik er werkte. Ik denk dat er ieder jaar wel iemand stopte op onze school.

We hadden echt een prachtig afscheid, een paar collega's en ik, in 2011.
En ik kreeg een geweldig boek, waar ik me echt op had verheugd.

Voorin de map zit de toespraak van de directeur. Erg leuk om dat nog eens te lezen.
Ze refereert eventjes aan het feit dat ze, als ik dwars lag, dreigde me een kleutergroep te geven.
Ze refereert aan het feit dat we allebei geïnteresseerd waren in reizen en elkaar goed konden adviseren, behalve dat ene advies over een hotel in Barcelona. ( daar zaten bedwantsen, toen zij er een paar maanden na mij logeerde)
Ze wijst me ook nog even op verschillende fases van boosheid die ik doorliep in die jaren, van het binnenstormen in haar kantoor en smijten met de deur, tot tamelijk rustig zeggen dat ik het er niet mee eens was.

De tekst van het afscheidslied zit in het boek. Zo'n lied dat alle collega's voor jou zingen, vanaf het podium. Terwijl jij, ondanks de humor in het lied, je tranen zit weg te slikken.
Er zitten foto's in van het afscheid en de stukjes die opgevoerd werden. Van het afscheid van de kinderen, dat ook zeer speciaal was.
Maar vooral dus die bladen van al die collega's. Een stuk of zestig bladen.

Het mooiste blad vind ik dat van mijn dochter, die in dat jaar en een paar jaar daarvoor mijn collega was. 'Dag collega', schrijft ze erboven.


Er is het blad van mijn Zeeuwse collega, gedeeltelijk in het Zeeuws geschreven. Degene met wie ik in de keuken wel eens het Zeeuwse volkslied aanhief.
Een andere collega die vertelde over onze eerste kennismaking, waarbij hij dacht dat ik niet helemaal goed snik was. De collega voor wie ik, zoals hij zegt een voorbeeld ben geweest. De collega die iets voor me viltte op dat blad, de collega die...
Alle bladen zijn super, ik zou ze wel allemaal willen laten zien. Maar ik doe er nog  een, die hiernaast. Van een heel lieve collega.

Waarom nu dit verhaal Bettie, je bent al bijna tien jaar weg, toch?

Nou omdat ik vorige week uitgenodigd werd om bij het afscheid van een van mijn duo- maatjes op school te zijn.
En natuurlijk zal ook zij een boek krijgen met de meest fantastische afscheidsbladen. Ook eentje van mij.
Maar ik was hoewel ik veel van haar hou, totaal niet geïnspireerd, dus ik dacht laat ik eens in mijn boek kijken, dan kom ik misschien op een idee.
Dus ik pakte mijn boek en op datzelfde moment dacht ik: 'Da's niet goed. Het moet uit jezelf komen'.
Ik legde het boek terzijde en maakte een blad. Ineens wist ik weer wat en hoe ik het wilde. 
En pas daarna heb ik weer een mooi uurtje doorgebracht met mijn boek.

Valentijn

Tja wat moet ik nou met Valentijnsdag. Ik heb er niks mee. Misschien, heel misschien, had ik het vroeger,  zo tussen m'n  zestiende en m'n twintigste, wel leuk gevonden. Ik weet niet of er toen al van die kaarten waren hoor. In ieder geval werd ik  er niet mee overspoeld, hahaha.

Vorig jaar las ik het verhaal van Valentijn. Of liever van Valentinus. De héilige Valentinus.
Volgens een legende kwam er een jong stel bij bisschop Valentinus, met het verzoek hen te trouwen. De vrouw was christelijk, maar de man niet. Gemengde huwelijken waren niet toegestaan. Maar Valentinus dacht zélf na en vond de wetten onzin. Al waren ze dan uitgevaardigd door de Romeinse keizer.
'Daar doe ik niet aan mee', zal hij gedacht hebben en hij huwde het paar.
Was dat nou maar geheim gebleven. Maar er kwamen meer verzoeken en die honoreerde hij ook.
Dat kwam natuurlijk uit en Valentinus werd gevangen genomen en veroordeeld tot de doodstraf door onthoofding.
Nog net voor de onthoofding, zag Valentijn kans om de dochter van de gevangenbewaarder een bloem en een briefje toe te stoppen. 'Van je Valentijn' stond er op het briefje.
Die onthoofding vond plaats op 14 februari van het jaar 270.

Kijk en nu vind ik Valentijnsdag een stuk leuker. Want die Valentijn...  dat was een held!

Gezichtjes

'Ik zag hier een gezichtje in' , schrijft Inge. Ik ook. Overduidelijk zelfs. En wat een leuk setje

Kitty dacht dat ik putdeksels 'verzamelde', zoals dit exemplaar in Apeldoorn. Maar voor het geval dat ik die niet verzamel, zag ze er een gezichtje in. En ja hoor, ik zie het ook, een knipogend gezichtje.

Dan twee gezichtjes van Ferrara.
'Een deur in Alkmaar', schrijft Ferrara. 'En ineens zag ik het tweede gezichtje, toen ik mijn koptelefoon aan het daarvoor bestemde haakje hing'.
Tenslotte nog een foto van Neeltje.
Neeltje schrijft: Maar vanmiddag stond ik ineens oog in oog met een hele wijze boom. Hij keek mij met zijn grote bolle ogen wat meewarig aan, alsof hij wilde zeggen ; “Hè, hè…..eindelijk zie je mij.

Er hoort nog een geestig geschreven stukje bij, maar dat moet je maar even gaan lezen op Neeltjes blog, klik


Dankjulliewel, dames. Dat zijn weer heel mooie gezichtjes. Blijf speuren!

Suriname

Weten jullie wat dit is?
Ik wist het niet, het is bauxiet. En het komt uit Suriname.
Nou, dat was ongeveer het enige dat ik wist over dat land. Wat ik op de lagere school leerde. In Suriname wordt bauxiet gewonnen en daar wordt aluminium van gemaakt.
Verder hoorde ik toen over de rivieren de Corantijn en de Marowijne.
Dat vond ik mooi klinken, beter dan Maas en Rijn en daarom heb ik die namen altijd onthouden. Paramaribo, wingewest, kolonie.  Dat was het wel. Verder wist ik niets van Suriname. En tot mijn schande heeft die onwetendheid heel lang geduurd.

Nu is er een fantastische tentoonstelling in de Nieuwe Kerk in Amsterdam. En als je die tentoonstelling bezoekt, dan weet je ineens heel veel.

Het is een zeer complete tentoonstelling. Het gaat over de natuur,  over hoe de mensen woonden en werkten vanaf de prehistorie tot nu. Het gaat  over kunst, over huizen. Het gaat over de flora en de fauna.Over sieraden en kleding en vooral gaat het over mensen. De verschillende bevolkingsgroepen. Inheemsen, Joden, Marrons, Chinezen, Javanen, Europeanen. Over slavernij ook.

Indrukwekkend en je moet er echt de tijd voor nemen. Niet een tentoonstelling waar je even rondkijkt en weer vertrekt.
Ik had hem bijna gemist, tijdgebrek, andere prioriteiten.
Maar wat ben ik blij dat de tentoonstelling was verlengd,  tot 1 maart. Want écht: indrukwekkend.
Dit masker is trouwens Precolumbiaans. Gevonden in 2000 en waarschijnlijk bedoeld voor ceremoniële gelegenheden. Erg mooi.

Ik weet werkelijk niet wat ik moet laten zien. Er was zo veel en zo gevarieerd.
Dit laat ik  in ieder geval zien: Werk van Maria Sibylla Merian.

 'Over de voorteeling en wonderbaerlyke veranderingen der Surinaamsche insecten, 1730' .
Met haar dochter trok Maria Sibylla in 1699 naar Suriname en tekende daar en tekende daar en publiceerde haar werk toen ze terug kwam. Klinkt simpel, maar dat kan het niet geweest zijn, denk ik.
En die tekeningen zijn zo prachtig. Daar kan ik echt heel lang naar kijken.

En dan was er nog die gedekte tafel.
Een kunstwerk van Marcel Pinas.
Je ziet 39 lege stoelen rond een tafel.
Die stoelen zijn een symbool voor de slachtoffers die vielen toen er een bloedbad werd aangericht onder de marrons.
Stoelen met hoezen in rouwkleuren,
Op de tafel borden, bedrukt met krantenartikelen over deze misdaad.
Het raakte me. Dit, maar dit niet alleen.  De hele tentoonstelling.
Ik dacht terwijl ik daar rondliep dat ik graag Suriname zou willen bezoeken.
Dat gaat niet gebeuren. Maar kijken en lezen en me er meer in verdiepen is natuurlijk ook fijn.

Klederdrachtmuseum

Kijk wat een geweldig leuke foto. Zeeland en Suriname... zusterlijk verenigd.

Ik zag deze foto in het Klederdrachtmuseum in Amsterdam. Ik was er helemaal alleen dacht ik, tot ik boven kwam in de zaal waar deze foto hing. Daar stonden poppen in Surinaamse klederdracht én poppen in Zeeuwse klederdracht. En daar stond ook een Surinaamse mevrouw. En ik met toch een flinke Zeeuwse achtergrond. Een grappig toeval. We konden het meteen goed vinden.
Ook zij en ik waren even zusterlijk verenigd.

Tja, dat museum..Ik liep er geheel toevallig langs en op dat moment had ik er nog nooit van gehoord.
We hebben heel even binnen gekeken, later ben ik terug gegaan.
Ik viel met mijn neus in de boter. Want er loopt (tot juni) een tentoonstelling genaamd Kotomisi. Over de kracht van klederdracht. 

De koto, zo leerde ik, is de klederdracht van de Afro-Surinaamse vrouw. Het is een samensmelting van kleding uit West- en Centraal Afrika en kleding uit het Europa van de 18e en 19e eeuw.
Hierboven zie je een bruid  en  twee bruidsmoeders die koto dragen.  Het is gebruikelijk dat die moeders hetzelfde dragen, parweri

In de kleding barst het sowieso van de tradities en symbolen. Het patroon, de stoffen, de namen. Alles heeft betekenis.  Erg leuk om daar achter te komen.
De kleding zou niet compleet zijn zonder een angisa, een bijzonder gevouwen hoofddoek.

Die angisa's kunnen ook weer een betekenis hebben. Zo betekent die hierboven  links: Geef mij snel een kus. Ik ben bezet. En rechts: Laat maar praten!
Op dit moment is er wat minder Nederlandse folklore en geschiedenis te zien. Dat denk ik.
Dat zal misschien weer veranderen als deze expositie afgelopen is.  Voor nu vond ik dit heel erg mooi en interessant. Met filmpjes met verhalen  over de kleding.

Het museum is trouwens ook nog eens gevestigd in een mooi pand op de Herengracht. Je moet wel kunnen klimmen, steile trappen. Er is een cafeetje bij en beneden kun je je laten fotograferen in Volendams kostuum
Gratis met de MJK. Meer info: klik

Monday mural

I started my thursday-walk in Amsterdam from undergroundstation De Pijp. I went to the Albert Cuyp street market. A large outdoor market and normally very busy.
But not at quarter to nine. The merchants were still busy displaying there wares.

It gave me the opportunity to take a good look around.

This is work of Hugo Kaagman. His work is all around in the Netherlands, in tourist places especially.
Of course this is not a wall. Or is it???

On the first photo, you see the royal palace, the king and queen, those typical Amsterdam houses and a bridge of course. There's always a bridge in Amsterdam.

It was all on a fries stall. A Flemish fries stall in Amsterdam!

Oh and by the way,  at the end of my walk I concluded again that Amsterdam is beautiful. On a wall and in real life:

Amsterdam, Begijnhof

Linking to Colourful World

Rondleiding

In het stadsarchief, waar ik laatst iets over vertelde,  kun je ook een rondleiding krijgen en dat leek me leuk. Het is op zondagmiddag om twee uur en je kunt zo aansluiten. Niet gratis.
Ik hoefde niet aan te sluiten, want ik was de enige deelnemer. Later kwam er nog iemand bij.
Een aardig meisje vertelde over alles wat er in dat gebouw te zien is.
Eerst de schatkamer:

Het ziet er allemaal prachtig uit. De Bazel was,  in 1926 toen het gebouwd werd, het nieuwste van het nieuwste. Het is fijn dat het gebouw nu weer zo goed gebruikt wordt.

Die schatkamer, daar kun je trouwens ook gewoon in zónder rondleiding.  En er is heel veel te zien.
Zelf vind ik deze kast het mooist.
Het is de charterkast. Daar werd vanaf de 15e eeuw het tolprivilege bewaard en nog meer officiële stukken. Dat tolprivilege is zo ontzettend oud. Opgesteld in 1275. Het betekende dat inwoners van Amsterdam geen tol hoefden te betalen in het graafschap van Floris V. En dat scheelde enorm voor de handel.
Een keer per jaar, op de verjaardag van Amsterdam, wordt het privilege tentoongesteld in de schatkamer. Ik ga beslist kijken dit jaar,  zo rond 27 oktober.

En toen dus nog de rest van de rondleiding. In het gedeelte waar je niet zelf in kunt gaan.
Het is een gigantisch gebouw en het allerleukst vond ik dat aan alle details aandacht is besteed en dat die details ook bewaard zijn gebleven.  Lichtknopjes, sleutelgaten, kapstokken, klokken, lampen.
Je ziet de directiekamers, de luxe van de directiekamers. De telefooncel..

Alles van toen het nog het hoofdkantoor van de Nederlandsche Handel-Maatschappij was. 
De architect, Karel de Bazel ontwierp bijna alles zelf. Dus niet alleen het gebouw.
Zo treurig dat hij de opening niet meer heeft mogen meemaken. Hij stierf drie jaar eerder.
Je kijkt natuurlijk ook eventjes naar buiten:

Het gebouw is echt heel groot. Lang en breed. Het loopt tussen de Herengracht en de Keizersgracht en heeft  tien lagen. Aan de buitenkant zie je door de afwisseling van stenen, ook lagen. Daarom werd het gebouw wel  'de spekkoek' genoemd.

Wat ik ook nog leuk vind, is dat er vanuit de bank, onder de Keizersgracht door, een tunnel werd aangelegd naar de bank aan de andere kant van de gracht. De Poentunnel!

Kortom: het was een belevenis. Je kunt eigenlijk het beste zelf maar gaan kijken, hahaha!