Ik reserveerde het meteen in de bieb. Dat heeft best lang geduurd. Bijna zes weken, ik was het al vergeten. Maar deze week kreeg ik het berichtje. Haalde het boek en... las het uit. Vrij snel, want er was een slapeloze nacht.
Wat een bijzonder boek is dit.Wat een verhaal.
Ray en Moth zijn een echtpaar, zo rond de vijftig, als alles in hun leven mis gaat.
Ze hadden een comfortabel leven, op dat moment. Maar door verkeerde investering en een slepende kostbare rechtszaak verliezen ze alles. Geen werk, dakloos en het allerergste: Moth blijkt ongeneeslijk ziek te zijn.
Ze weten niet wat ze moeten doen en dan nemen ze een impulsief besluit. Ze gaan het South West Coast Path lopen.
Met z'n tweetjes, allebei een rugzak en een lichtgewicht tentje. Een tocht van 1000 km.
Ze hebben maar heel weinig ponden om van te leven. Dus er wordt wel eens zwart gekampeerd, er wordt een keer snoep gejat. Ze verdienen ook wel eens wat, bijv. door een quiz te winnen.
Ze ervaren dat mensen ze eerst respecteren vanwege de lange tocht, maar als die mensen dan de reden horen, verdwijnen ze heel snel. Want failliet en dakloos...
Maar ze ervaren ook hulp en vriendelijkheid. De ziekte van Moth verergert niet. Nog niet.
Voor mij het belangrijkst: ze zeuren niet en ze geven niet op. Hun instelling is ongelooflijk positief.
Ze hebben zorgen, ze zijn bang. Ze zijn koud en nat of ze verbranden door de zon.
Het pad is smal, soms griezelig smal, maar ze gaan door, stap na stap.
Over oude wegen naar een nieuw begin.
Indrukwekkend boek!
8 opmerkingen:
Ik kan me de beschrijving weer zo'n beetje voor de geest halen, Interessant.
Lijkt mij een mooi boek. Had er al eerder over gelezen.
Jammer genoeg kan ik geen boeken meer lezen omdat het zo druk en vol is in mijn hoofd maar volgens mij wel een heel verdrietig en indrukwekkend verhala. Hoop zo dat het een beetje goed afloopt.
Ik heb het ook gelezen omdat ik veel mensen ken die het geweldig vinden. En als Cornwall fan wil ik natuurlijk niet achterblijven. Maar oefff...ik heb mij er doorheen gesleept...voelde weinig sympathie voor Ray. Hahahaha, dat zegt iets over mij natuurlijk maar ik vond haar enorm zeuren! Man man man...als je zo'n tocht onderneemt met een doodzieke man dan weet je toch dat je wel op problemen kunt stuiten?? Het was voor mij een beetje alsof ze het heel zwaar hadden maar dat zij daar ook wel een beetje prat op ging. Want ze doet soms dingen die ik over 3 levens nog niet zou doen maar zij vertelt erover als het heel normaal is...dat je zoiets doet. Afijn...we hadden zeker geen klik, dat mag duidelijk zijn. ;) En nogmaals...het zegt vooral iets over mijzelf...hihihihi, dat weet ik ook.
Doet me denken aan de film en het boek "wild".
Ik las erover in Trouw. Mijn vriendin sprak er lovend over. Moet het nog lezen, maar Zwarte Schuur is nog niet uit en er ligt een Susan Smit in de wacht.
Ja, dit was een fijn boek, met plezier en ontzag gelezen.
Ik las er ook al een keer eerder over. Nu toch maar op mijn lijstje gezet
Ik maak geen lijstjes meer van nog te lezen boeken. Maar mocht ik er tegenaan lopen dan zal ik het zeker lezen.
Een reactie posten