En als je nog steeds het romantische beeld hebt van Bert, de schoorsteenveger uit Mary Poppins, dan klopt daar helemaal niks van.
Dit was gewoon een leuke vent, die geen enkel zwart veegje vertoonde en supersnel het dak op klauterde.
Hij meldde ook nog niet aan hoogtevrees te lijden.
Schoorsteenveger dat lijkt zo'n beroep dat niet meer bestaat, maar er zijn nog steeds schoorstenen die geveegd moeten worden, zoals die van ons.
Dat is nog wel een ding hoor. Zo'n acht jaar geleden lieten wij in ons huis een haard aan leggen.
Dat was een hele operatie kan ik je zeggen. We wilden dat al veel eerder, maar toen werd ons verteld dat de schoorsteenpijp ons bed precies in tweeën zou delen.
Dat deden we niet natuurlijk, maar jaren later gingen we nog eens informeren en toen bleek er toch een oplossing te zijn. We deden het.
Het is geen open haard, er zit glas voor, maar we noemen het de open haard.
Enfin, de haard ligt onder vuur momenteel. Teveel verontreiniging, mensen die er last van hebben.
En hoewel we 's winters het liefst elke dag een vuurtje zouden stoken, doen we dat dus niet en beperken we het gebruik. Heel erg jammer.
Ik moet er wel bij zeggen dat we complimenten kregen van de schoorsteenveger. De schoorsteen was hartstikke schoon. Dat klopt, we gebruiken echt alleen kurkdroog, goed hout. Er is nog nooit een snippertje van iets anders door de schoorsteen gegaan. Als ik wel eens 's avonds door de buurt loop, kan ik precies ruiken waar houtkachels gestookt wordt. En onze haard ruik je niet. Echt niet. We houden ook rekening met het weer. Maar toch...
Natuurlijk zijn er zat beroepen die écht niet meer bestaan. Ik zat ineens te denken aan de telegrambesteller. En aan de...
20 opmerkingen:
...de dorpsomroeper en de lantaren opsteker.
Vijf generaties voorvaderen waren hoefsmid. Ik kijk dus altijd met wat van vertedering naar dat soort oude opschriften en naar smederijen, die nog echt in bedrijf zijn. Ik zie mijn opa nog zo voor me.
Helaas horen wij tot de mensen die erge last ondervinden van houtkachels. Je wilt niemand het plezier ontnemen, maar onze nachtrust komt het niet ten goede met zo'n walm in je huis. Dat heb je meer met boven wonen. Dus schoon stoken is zeker al een goede stap, ook al voor het hele milieu natuurlijk.
Dus zo ouderwets is een schoorsteenveger niet.
Helaas ben ik ook iemand die last heeft van houtkachels. Vreselijk benauwd krijg ik het ervan. Bij mijn vorige huis hadden buren een paar huizen verderop een houtkachel en de hele winter zat ik in de walm, ook binnenshuis. Dat was in de tijd dat niemand nog oog had voor de negatieve factoren van hout stoken.
Ja, die houtkachels... zeker leuk om te zien, zo gezellig die echte vlammen.
Maar net als de mensen hierboven heb ik er last van, zelfs als ik buiten loop, maar het ergste is dat ik mijn slaapkamerraam altijd open heb en mijn slaapkamer dat blauw van de rook ziet als de buren verder op hun kachel aan hebben.
Meestal elke dag als het weer het toelaat.
Zij stoken goed droog eikenhout en de schoorsteen steekt flink boven het huis uit, maar de wind staat blijkbaar meestal verkeerd.
In Barneveld is een museum waar heel veel oude beroepen worden uitgebeeld, zo leuk!
De porder bestaat ook niet meer.
Beide beroepen nog steeds nodig. Maar niet zoveel meer als voorheen. Ik heb ouderwets gewoon CV.
De telefonist in de centrale bestaat ook niet meer, Telex is ook niet meer. De kolenboer is weg. en ik denk nog wel veel meer. De (inwonende) huishoudster zal ook wel verdwenen zijn.
Bij ons komt ook 1 keer per jaar nog de schoorsteenveger.
Ha Bertiebo,
ja... lekker een vuurtje stoken.
Maar mooi, dat je goed droog hout gebruikt.
Oude beroepen zijn er zat, maar ik moet nu denken aan de man, die met een handkar door ons dorp liep.
Met een speciaal deuntje zong hij:
"Arebeien... Arebeien, Arebeien... Arebeien"
Ik hoor het hem nog zingen.
Krijg ineens zin in Arebeien..."
Prettigweekend!
Hier komen een paar keer per jaar schoorsteenvegers aanbellen of ze de schoorsteen moeten vegen, maar onze open haard hebben we onklaar gemaakt, want we hebben allebei een hekel aan stoken.
Toen we dit huis kochten was het eerste dat Paul tijdens de bezichtiging zei dat hij het ding eruit ging slopen.
Ik vond het wel een mooi focal point als hij weer blank geschaafd zou zijn, dus hij is gebleven.
Hier in de buurt wordt erg veel gestookt, de overburen stoken bijna elke avond, zomer en winter en dat is erg fijn (not) want dan kunnen wij ons slaapkamerraam echt niet open hebben.
DIe Hoefsmid zette ik onlangs tijdens een fietstocht ook op de foto.
Mooi gezegd een kachel die onder vuur ligt.
De marskramer. Ik heb er nog wel een meegemaakt. Die sjouwde met een grote koffer met founituren. Garen en elastiek en zo, op zijn rug bij de deuren langs. Hoewel al die vertegenwoordigers en verkopers met ingewikkelde engelse benamingen die in hun auto,s door het land sjeesen zijn nat
uurlijk ook marskramers.
My FIL learned "Håndsætter" and when finished, pffft. Start all over, no one needed that anymore. He became a police officer and then comissioner instead.
Waren er maar meer stokers zoals jullie
Poortwachter. Een van mijn verre voorvaderen was poortwachter bij de Amsterdamse Poort in Haarlem.
Onze dochter heeft 2 gaskachels in haar huisje. In de woonkamer en keuken. Dat mag nog, maar voor hoelang?
Toen we hier kwamen wonen in een nieuwbouw wijk in Almere waren we de koning te rijk met een heel huis met zolder en centrale verwarming, na een krappe 3 kamer woning met 2 kleine kinderen op 3 hoog in Amsterdam. Tot onze verbazing begon iedereen om ons heen meteen van alles te slopen, de wc ergens anders de keuken deugde niet en een open haard moest erin en die moest elke avond gestookt worden. Heb er nooit behoefte aan gehad, houd niet van vuur in huis.
Hé biebkriebels, ik woon ook in Almere. Hier kwam in de jaren 80 nog iemand met paard en wagen de schillen ophalen. En dat in zo'n nieuwe stad. Ik vond het geweldig.
Ik kan me de schillenboer nog wel uit mijn jeugd in Amsterdam herinneren. Mijn oom was kolenboer.
Ik vind een vuurtje hartstikke gezellig, maar we hebben geen haard. Ik zou nog wel een gashaard willen, maar wáár...? En we moeten natuurlijk van het gas af... dus denk ik er verder maar niet meer aan.
Toen wij 46 jaar geleden in Stolwijk kwamen wonen kwam de schillenboer nog langs met paard en wagen en verder de olieboer en aardappelenboer met een gemotoriseerde bakfiets.
Een reactie posten