Van twee kanten

 Deze week gingen we fietsen, eigenlijk zonder een speciaal doel . 
We gingen richting Enkhuizen, noordwaarts. 
En we gingen binnendoor. 
Door allerlei Westfriese dorpen. 
We haalden Enkhuizen bijna. 
De lucht was bij vlagen dreigend en we waren pas om een uur of drie vertrokken, dus we draaiden iets eerder om. 
Over de dijk zouden we terugfietsen naar Hoorn. 
Tsjonge, wat was dat een heerlijke fietstocht. 
De dijk is breed en je krijgt zomaar gratis een fantastisch uitzicht. Rechts het land en links het Markermeer. 
Het waaide slechts een heel klein beetje, wat ik een groot voordeel vond. 
Het gekke is dat ik echt niet voor het eerst over die dijk fietste. 
Enkhuizen is een bezoekje meer dan waard. Maar we namen de dijk altijd startend in Hoorn. 
En dan fietsten we binnendoor terug.
Nu dus andersom.
Heel gek, ik vond het veel mooier om terug te fietsen over de dijk, dan heen. Het uitzicht is beter vind ik. 
En toen zagen we ook nog dit torentje. Een lichtopstand, genaamd Het Vuurtje van Leek. 
Met een prachtige tekst daarop van Emily Dickinson. 

Ik werd er tamelijk gelukkig van, want zo mooi dat torentje en dan nog die tekst. Ik ben al jaren fan van Emily Dickinson. 
Beneden aan het water zat een stelletje te zoenen, totaal verdiept in elkaar. Ze merkten niet eens dat ik er stond. Wat een superromantische plek.

De tekst is vertaald door Louise van Santen. Enfin, ik nam me ter plekke voor om hier nog eens een zonsondergang te gaan bewonderen. 
Een sunset bedoel ik. Want we fietsten verder, keken nog even om  en zagen toen dat aan de andere kant van het torentje de originele tekst stond.

En nu me maar weer eens even verdiepen in de gedichten van Emily Dickinson. Dat doe ik niet dagelijks, maar dit was erg inspirerend.