De laatste keer

 

Nou je ziet het, het was nog donker toen ik aankwam op de vrijmarkt. Ik was er om vijf uur om kwartier te maken. Op de fiets met een groot zeil en alvast wat spullen. 

Mijn man kwam een kwartiertje later. Ik had hem gebeld, gezegd waar ik zat en hij bracht alle grote kratten met de auto én zoals je ziet zijn behangtafel.

De hele week was er in het centrum al zowat geen plekje meer te vinden, alles al ver van tevoren afgezet: Bezet.

(Dat ergert me nogal. Hoezo, sinds wanneer kan je een plek reserveren? Ik heb dan echt de neiging om toch te gaan zitten op zo'n 'bezette' plek, maar dat zou natuurlijk onverstandig zijn). 

Hier,  op deze plek was nog ruimte zat, dat kun je wel zien. Een uurtje later was ook hier alles vol.  Ik zat er vorige keer ook. Het is een soort parkje recht voor het station en mensen die met de trein komen, lopen er ook door. 

Ik had erg veel spullen deze keer. Ik verkocht niet alleen voor mezelf, maar ook voor iemand anders die dat zelf niet meer kan. 

Die spullen stonden in ons huis en dat is nu bijna allemaal weg. Heerlijk. 

Veel mensen vroegen bezorgd of het niet erg koud was. Maar nee, ik had twee truien aan en een jas en daaronder nog een thermo hardloopshirt van mijn man. En toen de zon kwam was het heerlijk. 

En druk dat het was... echt ongekend. 

Ik heb dan ook superveel verkocht. Bijna voor 250 euro. Ik vraag heel lage prijsjes en dat werkt goed hoor. 

De meeste mensen zijn hartstikke tevreden en als ik ze aardig vind doe ik er nog wat af of ik geef iets extra. Maar krenten, van die hebberige types krijgen niet hun zin. 

Zo had ik een shirt, van een goed merk en ongedragen. Gekocht in de coronatijd per post en ik kwam er later achter dat het echt niet stond. Voor dat shirt vroeg ik drie euro. 'Mag het voor een euro',  vroeg een vrouw. Ik zei,  nadat ik had uitgelegd hoe het zat met dat shirt,  dat ik drie euro echt een koopje vond. 'Verkoop het dan maar lekker aan iemand anders', zei ze op een zure toon. 

Ze is nog twee keer terug geweest vroeg weer of het dan nu voor een euro mocht. 

De derde keer was het shirt weg. Ik ben een kreng, maar dan heb ik lol.

En verder was het een mooie dag. Ga maar na, een hele dag op een supergroot terras, kijkend naar alle mensen die langs komen. Praten met bekenden en onbekenden. 

Een heel leuk gesprek had ik met een oud-leerling. Dat was een buitengewoon lastig portret. Ik herkende hem niet, had hem sinds zijn twaalfde nooit meer gezien,  maar hij mij wel.

Hij vertelde dat het eerst heel erg fout was gegaan met hem nadat hij van school was. Maar dat het nu goed gaat, heel goed zelfs. Zijn moeder, die ik vaak sprak in die tijd,  was er ook bij en die bevestigde het. 

Leuke vent geworden, getrouwd en een paar leuke kinderen. 

'Die ene daar', straalde zijn moeder over haar kleinkind, 'dat is precies haar vader, dus dat gaat nog wat worden. Maar het komt goed hoor'. 

Om vier uur haalde mijn man, die er trouwens een groot deel van de dag bij was en die mensen aantrekt door wat te roepen, de overgebleven spullen weer op en plofte ik doodmoe op de bank en daar ben ik niet meer van af gekomen tot ik naar bed ging. Vroeg naar bed ging. 

Het was een mooie dag, ik heb er zeer van genoten. Maar dit was de laatste keer. Ik heb niet veel spullen meer die ik zou willen verkopen, het is mooi geweest. Volgend jaar weer lekker zelf een rondje doen. 

Tompoes

 

De dag voor Koningsdag gingen we weer oppassen.

Noor was jammer genoeg ziek, maar Anna en Jet en hun moeder (die eerst nog even thuis was),  maakten zelf tompoezen. En die waren me toch lekker. Gelukkig was Noor 's middags weer zo beter dat ze er eentje kon eten. Een dag later kóchten we een paar tompoezen, maar die smaakten bij lange na niet zo lekker. 

Hoewel ik tompoezen altijd lekker heb gevonden,  heb ik pas de laatste paar jaar in de gaten dat er oranje tompoezen gegeten dienen te worden op Koningsdag. 

Tja en dan ga ik echt niet dwars liggen, mij hoor je niet. 

Ik las dat die oranje dingen al gemaakt worden sinds 1967, 27 april 1967. De dag dat Willem-Alexander werd geboren. Het koningshuis trakteerde die dag op beschuit met blauwe muisjes en... oranje tompoezen. 

Die dag was voor mij  een geluksdag,  want we kregen een vrije dag vanwege de geboorte en dat is me nog nooit zo goed uitgekomen als toen. Ik had die dag een repetitie die ik niet had geleerd en die best belangrijk was. 

Maar goed, sinds die dag dus! 

Over het ontstaan van de naam tompoes valt ook wel wat te vertellen. Maar dat kan Hema zelf het beste: klik 

Nog een Gouds ding

 

Nou zijn er op het gebied van automaten, automatieken toch al veel dingen bedacht. Kroketten, andere snacks, kunst, condooms, sigaretten, tampons... maar een stroopwafelmuur zag ik nog nooit. 

'Mooi makkelijk',  zei mijn man, 'daar verdient een slimmerik bijna slapend zijn geld'.

Maar ik weet niet of het zo makkelijk is. 

Er zijn veel winkels in Gouda waar je ze ook kunt kopen en dat leek mij toch wel wat aantrekkelijker.

Voor de volgende dag had ik een cadeautje nodig voor iemand en we kregen een superlekkere stroopwafel te proeven, iets anders dan anders. 

Dus ik dacht 'Zo'n pakje neem ik mee en dan doe ik er een paar mooie Goudse kaarsen bij'. 

En wat denk je? Nergens kaarsen te vinden. Alleen in de kerk, met afbeeldingen van die kerk er op en die vond ik niet mooi.  

Nou, haha, daar ga je dan voor naar Gouda!

Gouda

 

Dus zo gingen oudoom en oudtante op bezoek bij hun achterneefje in Gouda. 

En Gouda... ja dat is er zeker een uit het rijtje favorieten. Geen wonder, de stad heeft tijd genoeg gehad om te rijpen en nog mooier te worden. 

We gingen eerst naar het museum Gouda. Ik heb hier nogal doorgezaagd over de tentoonstelling Hoge Luchten. Die was eerst in Harlingen, toen bij ons in het Westfries Museum en nu dus in Gouda. En je gelooft het niet,  maar we gingen toch weer kijken en het was net of we oude vrienden terug zagen. 

Dit schilderij bijvoorbeeld: 

Zo'n leuk schilderij (gemaakt door Cornelis Dusart in  1683) , het is gewoon een verhaal. 

Dit was de markt voor zeevis in Haarlem. De vis werd aangevoerd door vrouwen die van Zandvoort naar Haarlem liepen met rieten manden op hun rug. De schuiten met vis kwamen 's morgens heel vroeg aan op het strand. Opkopers kochten de vis en de vrouwen sjouwden op hun blote voeten door de duinen naar Kraantje Lek. Daar deden ze hun klompen aan en sjouwden verder. 

Verder in Gouda: we zagen het riviertje de Gouwe en dat had ik geloof ik nog nooit gezien. Hoppa, van de lijst. 

En tenslotte zagen we ook nog het stadhuis. Bewónderden we het stadhuis.  Dat is na Veere en Middelburg het mooiste stadhuis dat ik ken. 

Helaas was het niet open en dat is meteen een goede reden om nog eens naar Gouda te gaan. 

En de tekst boven de deur zette me nog even aan het denken. Ik kom met mijn schoolfrans meestal  een aardig eind met Latijnse namen of opschriften. Maar helemaal precies had ik deze toch niet.

Het komt uit de tijd dat er in het stadhuis nog recht werd gesproken en het betekent Hoort ook de ander of Luister naar de ander. 

Makkelijk uit te breiden tot 'er is ook een andere kant van het verhaal, let daar ook eens op'. 

Een goeie tip voor mij en waarschijnlijk voor meerdere mensen.

De school van Bart

 

Natuurlijk vind ik het leuk om op een school te kijken. Ik heb het grootste deel van mijn leven op school doorgebracht. Het is mijn natuurlijke habitat, hahaha. 

Vorige week was ik nog op de school van Noor en Jet omdat wij toevallig oppasten en zij een presentatie deden. 

Dan geef ik mijn ogen goed de kost en probeer de sfeer een beetje te proeven. 

En dan nu de school waar geen kleinkind zit, maar waar onze oudste zoon werkt. Bart heeft bedacht alsnog schoolmeester te willen worden. En daarom werkt hij een deel van de week al op een school en doet de opleiding op de andere dagen. 

We kregen een rondleiding door de school en ook in de klas van meester Bart (en zijn collegae-juffen). 

Het is een grote school en het zag er kleurrijk en vrolijk uit. Onze meester Bart staat in groep 4. Ik had zelf altijd de oudste kinderen,  maar ooit had ik een half jaar groep 4. En moesten er tafels worden geleerd. 

In de klas van Bart hebben ze een heel groot tafelbord. Met.... sokken voor de tafel van twee. Ik wou dat ik dat toen had bedacht, zo grappig.

Daarna gingen we nog even naar onze kleinzoons. Odin vertelde vol trots dat de tafel van zes was afgevinkt!

Jas

 

 'Zullen we even bij jullie langskomen', vroeg ik onze oudste zoon Bart nadat we een jarige

in hun omgeving hadden bezocht. 

'Ja leuk', zei hij,  om vijf minuten later te bellen: 'Misschien vinden jullie het ook leuk om even op mijn school te kijken, niet zo ver van ons huis vandaan'. 

Ja, dat leek ons zeker leuk, vooral mij natuurlijk. Dus we wijzigden de koers. 

Toen we de school hadden gevonden viel als eerste dit beeld op, op het schoolplein. 

Dat vind ik geweldig, kunst op het plein.  Ik heb dat nog niet vaak gezien. 

Ik vergat te informeren naar de maker,  want vlak daarna gingen we naar binnen om de klas van meester Bart te zien en dacht ik er niet meer aan. 

Maar eenmaal thuis,  met een foto en googelen komt je een heel eind. 

Het beeld is van Paul de Reus. Die maakte het in 2005 en de titel is 'Jas'. 

Wat een mooi idee: zoveel mensenkinderen in één jas. Veel verduidelijking is hier niet bij nodig leek mij: Samen ben je school. Een jas voor allemaal. 

Dat is wat ik er bij dacht. 

Maar ik heb ook ergens gelezen dat het een kritische kanttekening meedraagt. Niet alléén dat warme, dat beschermende, maar zo'n jas kan ook een keurslijf zijn. Omdat kinderen zich vanaf hun vierde aan de regels van de school moeten houden. 

De klas van Bart... dat komt nog. Denk ik. 

Ps: Ik weet bijna zeker dat ik vaker werk van van Paul de Reus heb gezien. In de openbare ruimte. Maar ik herinner me niet waar dat was. Hoe dan ook hier zie je meer van zijn werk: klik 

 

Monday Mural

 En zo heb ik nog maar drie muurschilderingen over van mijn bezoek aan het NDSM-terrein,  maart 2023. Dit is de eerste:

Het is altijd jammer als ik niets weet van de naam van de maker en ook niet wat die maker bedoeld heeft. Het lijkt wel iets oud-Grieks of zo, maar voor hetzelfde geld heeft de kunstenaar een grapje uitgehaald met zijn vrouw. 

Ook van de volgende kunstenaar weet ik niks:

En je raadt het al,  van de laatste foto is mij ook niets bekend. Maar wél leuk vind ik. Ook vanwege de fiets die zo precies past in het geheel. 

Volgende keer neem ik de geïnteresseerde kijker mee naar binnen. Hop, het museum (Straat) in.

Linking to Sami's Colourful World

Effect

 

Ik liep enigszins te chagrijnen op een paadje langs de dichtstbijzijnde sloot. 

In de regen wandelen is mijn hobby nou niet bepaald, maar ik deed het toch. In beweging blijven was de boodschap van de traumachirurg en dat doe ik dus. Deze week was ik trouwens voor het eerst tevreden over de afgelegde afstanden, gewoon weer de tienduizend stappen in één keer. En al zeven dagen achter elkaar. Niet zonder pijn, maar ik merk dat het goed doet. 

Deze moedereend was zo wantrouwend als ik weet niet wat. Ze draaide meteen om, gevolgd door haar kinderen,  als ik met haar opliep. Dus draaide ik  ook even en liep weer gelijk, maar dan keek ze en draaide weer. De kinderen ook

 

Niet een kind protesteerde. Dat was wel schattig. 

Toen ik thuis kwam en de foto's bekeek vond ik ze best bijzonder. Een raar effect in het water.  Al heb ik geen idee wat ik heb gedaan. Ik zei het al, ik liep te chagrijnen daar. 

Boeketje

 Oppassen wordt hoe langer hoe minder oppassen. In die zin dat de kinderen hun gang gaan en bijvoorbeeld buiten gaan spelen. Zonder ons! 

Laatst ook: Anna moest hockeyen, Noor speelde bij een vriendje en Jet was een poosje thuis en we deden een spelletje. Maar toen er een vriendinnetje kwam,  was zij ook verdwenen.  Skeeleren

Ik zat dus,  niks te doen hebbend,  lekker in het zonnetje op de bank in een Plintboek te kijken, getiteld: Eén gedicht is nooit genoeg. En ik las het gedicht dat je hierboven ziet.  Van K. Schippers . Bloemen geuren.

Het skeeleren was kennelijk even onderbroken. Want heel toepasselijk:  daar kwam Jet binnen met een boeketje. Een schattig boeketje. Zelf geplukt. Touwtje erom gebonden.

 'Voor jou, oma!' En wat later trouwhartig: 'En ook voor opa!'. 

Ik gok zomaar dat wij voorlopig geen mooier boeketje zullen ontvangen.

Serie

 

Van die langlopende tv-series.  Peyton Place, daar ging ik echt voor zitten.  Toen zat ik nog op school, op de middelbare. 

Maar ik heb bijvoorbeeld niet Dallas gezien of Medisch Centrum West. Ik wist wel ongeveer hoe het ging, want men sprak er over en ik zag weleens een stukje van een aflevering, maar dat was het.  

Vroeger had ik geen tijd voor series en ik maakte er ook geen tijd voor. 

Tegenwoordig doe ik 's avonds helemaal niks. Meestal lig ik tamelijk uitgeteld op de bank. 

Dus nu wilde ik lekker gaan kijken. Naar Dag & Nacht, een serie geschreven door Kim van Kooten en met allerlei bekende spelers.  Een ziekenhuisserie. 

Natuurlijk vergat ik het, maar je kunt zowat alles terugkijken en dat is wat ik deed.

Ik was meteen verslaafd. Zo zelfs dat ik een paar dagen na de eerste aflevering, de hele serie (acht afleveringen) in een avond heb uitgekeken. 

'U kunt ook alle afleveringen streamen', wordt er dan gezegd.  Maar dat had ik nog nooit gedaan. Tot nu toe dan.  

Heerlijk!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Humor, ontroerend bij vlagen, spannend soms en goed gespeeld, vooral door Kim van Kooten zelf. En nadruk op de druk in de zorg. Ik hoop dat er meer afleveringen gemaakt gaan worden.   

Meer zeg ik er niet over. Dat is genoeg!

Sofonisba

 

De vrouw die je hier ziet heet Sofonisba Anguissola. Zij was een Italiaanse, geboren in Cremona en zij leefde van ca 1532 tot 1625. 

Dit prachtige zelfportret schilderde ze ca 1556. Ze was toen dus rond de vijfentwintig. Ik vind het zo'n mooi portret. Hoe ze die stok vasthoudt terwijl haar andere hand nog bezig is met het het schilderen van Maria en Jezus. Dat kraagje. De kleuren op haar palet.

Ik kende haar werk al jaren, omdat ik ooit,  uit pure nieuwsgierigheid, op zoek was naar vrouwelijke schilders in de 16e en 17e eeuw. Ik hou heel erg van die periode in de kunst, maar vrouwelijke schilders waren er niet zo veel. En paar namen slechts. 

Het eerste schilderij dat ik toen van Sofonisba zag, was het werk hieronder. En ik vond het meteen prachtig. 

Sofonisba's werk zag ik nog nooit in het echt. Maar nu dus wel op die tentoonstelling in Enschede. In het Rijksmuseum Twenthe. 

En oh wat vond ik het mooi. 'Het schaakspel' is de titel en het werd gemaakt in 1555. Ik vind dat meisje zo leuk. Hoe ze lacht. 

Het is een familieportret,  want dat leuke meisje is een zusje van Sofonisba. 

De vrouw rechts is een bediende,  die wrschlk een belangrijke rol vervulde in de familie. Zij is ook op andere schilderijen te zien. 

Sofonisba leidde een bijzonder leven. Zij was van goede komaf. Voldeed aan alles waar meisjes en vrouwen van goede komaf aan moesten voldoen. En ze had de tijd mee: kunst en cultuur waren belangrijk toen. 

Toch mocht ze niet alles wat mannen wel mochten. Niet de mannelijke anatomie bestuderen, ook niet de landschappen buiten Cremona en dus richtte ze zich vooral op portretten. Die dan altijd gemaakt werden onder toezicht van een chaperonne.   Ze ging wel op reis, ze werd gevraagd te komen schilderen aan het hof van Filips II.  Ze trouwde twee keer en stierf op 95-jarige leeftijd. 

Wat een interessant leven. Er zijn vast boeken over. Daar moet ik nog maar eens naar op zoek. Kijk nog maar even naar nog een familieportret en let ook even op het hondje!j

De tentoonstelling is nog tm 11 juni te zien. 

Nomen

 

Deze vond ik tijdens het uitzoeken van oude foto's. Het zou kunnen dat ik hem al eerder plaatste, in het begin hield ik nog niet alles bij in mapjes. 

Deze is me kort geleden gestuurd door bloglezer Esther. 'Mevrouw de Koning mag de rol van de koning gaan onderzoeken', schreef ze. 

Esther heeft oog voor de zaak hoor, ze stuurde tegelijkertijd een neo'tje en een gezichtje. Dank Esther.

Bloglezer Marij (ze noemt zichzelf een dagelijkse lurker),  vond deze Neo in het plaatselijke dagblad en vond hem de moeite waard  om op te sturen. Voor- en plaatsnaam haalde ze weg. Nou het is nog goed te volgen hoor Marij. Van den Biggelaar met een varkensbedrijf. En dankjewel 

Deze vond ik zelf, ook bij mijn oude foto's. De foto plaatste ik eerder, in een heel ander verband. Nu viel me de naam van de schilder van deze lezende man ineens op: Gerrit van Blaaderen.

Ook de twee Neo's hierboven werden me door Esther gestuurd. Ze schrijft: 'Ik vond alweer 2 neo’tjes. Al weet ik niet of de tweede daadwerkelijk een neo is? 

Mevrouw Merel die bioloog is en een boek over de natuur schreef. En mevrouw de Wolf- de Wolff die oog in oog stond met een wolf'. 

Dank allen. superleuk dat jullie meedoen!

En op de valreep, gisteravond in Tussen Kunst en Kitsch  ging het over een schilderij, gemaakt door de schilder Barend Kunst.

Rollen

 

Kijk dan, dit superschattige kleine baby'tje. 

Het is een jongetje, negen weken oud  en het ligt hier op de arm van zijn vader. 

Dat was al lang geleden dat ik zo'n jong kindje zag en zelfs mocht vasthouden. Heerlijk is dat.

De vader in kwestie is onze neef, de zoon van de broer van mijn man. En dat betekent dat mijn man oud-oom is geworden en ik oud-tante. 

We gingen het kindje bezoeken in Gouda en knoopten er natuurlijk ook een Goudabezoekje aan vast. Daar kom ik nog op terug denk ik. 

Maar ik mijmerde een beetje over dat oud-oom en oud-tante. Mijn man en dit kind hebben natuurlijk wat gedeelde genen. Ik uiteraard niet, maar toch ben ik zijn oud-tante. Dat is een rol die ik nog niet had. 

Wat een rollen heeft een mens in zijn leven. Je begint met iemands kind te zijn. Nou ja, het kind van twee iemanden.  Dan ben je baby, peuter, kleuter, schoolkind, puber, adolescent, volwassene en bejaarde. Je bent ook kennis, vriendin, echtgenote, moeder en oma. Ik was en ben dochter, kleindochter en nicht en achternicht.  Schoonmoeder en schoondochter. Helaas in mijn geval geen zus, maar wel schoonzus en tante en oudtante. Ik was leerling, leerkracht en vrijwilliger. En verder was ik bijvoorbeeld getuige (bij een huwelijk). Ik was even ambtenaar van de burgerlijke stand. Ik was gevolmachtigde. Nou ja ik vergeet vast een en ander, dit schoot me zo te binnen. 

En ik denk dat veel mensen nog veel meer rollen hebben. 't Is me wat!

Fraaie mural

Ik was lekker aan het rondkijken op het NDSM-terrein en zag van alles. Ook aan de kant waar je langs rijdt voor je het terrein op gaat is meestal van alles te zien. Maar deze keer viel het aan die kant een beetje tegen.

Dácht ik.

.

Ik liep te dicht langs de muur en zag het niet. Beetje rommelig, dacht ik.

Maar ik liep nog een rondje, nu vanaf de andere kant en toen zag ik pas wat een fraaie schildering dit is. 

Het is net het leven zelf: je moet soms wat afstand nemen om het allemaal een beetje te overzien. 

Linking to Sami's Colourful World

The Whale

 

Na de teleurstelling van de vorige film die we zagen in de cinema, had ik niet meteen zin om weer een film te gaan zien. En al helemaal niet een film die (o.a.) weer over een vader-dochter relatie gaat. 

Maar we gingen toch, naar The Whale.

Ik vond het een mooie film, voor een groot deel dankzij de man die de vader speelde: Brendan Fraser. 

Wat een rol speelde die man. Hij won niet voor niets een Oscar voor de beste mannelijke hoofdrol. 

Ik denk dat hij er veel voor heeft moeten doen. Want hij droeg natuurlijk voor zijn rol als iemand met morbide obesitas een fat suit.  En ze zullen best iets aan zijn gezicht hebben moeten doen, want hij leek echt heel verschrikkelijk dik en ik las dat hij er ook heel wat kilo's had bijgegeten. Het mooie vond ik dat het totaal geloofwaardig was. 

Ik leefde zo mee dat ik op bepaalde momenten helemaal in een kramp zat.

Het verhaal: 

Charlie heeft bepaalde verdrietige gebeurtenissen niet kunnen verwerken en is gaan eten en eten en eten. Daarbij kwam een scheiding en liet hij zijn vrouw en toen acht-jarige dochter alleen. 

Hij heeft nu hulp van een vriendin, maar hij kan eigenlijk al niks meer zelf. Niet eens meer lopen. Hij werkt als schrijfcoach en doet dat online. Zodat zijn studenten hem niet kunnen zien. Hij is niet verzekerd, maar heeft geld genoeg om een ziekenhuis/afkickopname te kunnen betalen. Maar hij wil dat geld nalaten aan zijn dochter en gebruikt het niet.  Hij weigert verdere hulp. Hij is eenzaam en wanhopig op zoek naar de liefde van zijn dochter (puberleeftijd). 

Ja hoor, ik vond het een mooie film. Ik snapte het en geloofde het. 

Gezichtjes

Twee prachtige gezichtjes van bloglezer Nicolet.

Nicolet schrijft: 'Kijk, ik zag weer twee gezichtjes: één in de tas die een vriendin neerzette en het andere gezichtje knipoogde naar me toen ik een ui doorsneed!

Het blijft een leuke rubriek: ‘Gezichtjes!’

Daar ben ik het helemaal mee eens.

Het volgende gezichtje werd me gestuurd door Aleida Martens. Aleida schrijft: 'Onlangs was ik in Maastricht, Tefaf. Er was enorm veel te zien natuurlijk en opeens zag ik dit snaarinstrument. De eigenaar is een Fransman, heeft een klein museum met snaarinstrumenten, naar ik begreep'.

Ook weer een leuke vind ik. Ik wist niet meteen wat voor instrument dit was. Maar inmiddels is dat wel duidelijk, het is een liergitaar. 

En de laatste twee voor deze ronde zijn van Iris Flavia. Ik moet zeggen dat ik het tweede gezichtje niet meteen zag. Maar jullie wel misschien? 

Dank allen en als altijd: Blijf speuren, mensen! bettievdgriend@hotmail.com

April doet wat hij wil

Deze foto is gemaakt in 2018. 

En ware het niet dat Noor en Jet inmiddels bijna vijf jaar ouder zijn, qua weersomstandigheden had die net zo goed gisteren gemaakt kunnen zijn. 

Je weet het niet hè. Je weet niet wat je aan moet. 

Ik was gisteren om vijf uur wakker en lag te luisteren naar het geluid van de regen. Het geluid van harde regen mag ik wel zeggen. 

Ik moest om half negen ergens zijn en aangezien mijn man me niet zou kunnen brengen moest ik fietsen. Dus ik haalde mijn regenpak tevoorschijn en mijn helm en ging als een soort dorpsgek uitgedost fietsen. 

De eerste 100 meter vielen er wat spetters en daarna was het droog. In de middag ging ik lunchen met een vriendin en zaten sommige helden op een terras. (Wij nog niet). 

Je weet het niet. Je kunt het ook maar moeilijk voorspellen. Ik weet natuurlijk wel dat het meestal het geval is in deze tijd van het jaar, maar  het lijkt dit jaar wel erger. 

Hoe dan ook, Noor en Jet waren op alles voorbereid en  hadden er blijkbaar geen last van, dus ik ook maar niet. 

Een bijzondere dag

Afgelopen (paas)maandag had ik een bijzondere dag. Die ging zo:

We reden 's morgens al vroeg weg om onze (schoon)zus, die sinds kort  in G. woont,  te bezoeken. 

Nou wil het toeval dat C. ook in G. woont. C. is een bloglezer. Een lieve bloglezer die mij af en toe een Roodkapjekaart stuurt. Zomaar, we kennen elkaar helemaal niet. 

Dus nu ik met enige regelmaat in G. kom, leek het me leuk om elkaar eens te ontmoeten. Het leek C. ook leuk en nadat er al een paar keer iets tussen was gekomen, was het maandag eindelijk zo ver.

We spraken rond lunchtijd af in een café.

Ik vond dat van tevoren best spannend. Wat nou als C. en ik elkaar niets te vertellen zouden hebben, wat nou als ik haar stom vond en zij mij ook. Wat nou als...

Maar ik was op tijd en toen ik naar binnen liep kwam C. met een grote lach op haar gezicht op me afgelopen. Heel bijzonder, we begonnen meteen te praten. 

We dronken eerst een cappuccino, decaf (nog dank voor die tip) en daarna lunchten we. 

We praatten en praatten en hielden niet meer op tot het tijd voor mij was om te gaan, omdat mijn man (die met zijn zus was gaan speuren naar bloesem), me weer ophaalde. 

Ik kreeg nog een leuk cadeautje van C. De tas gaat over een paar maanden mee naar London natuurlijk.

Ik vond de hele bijeenkomst erg speciaal en superleuk. En C. ook. 

Zo kan het gaan dus.

C. liep nog met me mee naar het parkeerterrein waar mijn man wachtte en we namen afscheid. 

Ik legde mijn jas en tas achterin de auto en ging voorin zitten. 

Toen wilde ik mijn telefoon pakken, voor onderweg, maar ik vond hem niet. Tas leeggekieperd, jaszakken doorzocht, geen telefoon.

'Dan heb ik hem vast in dat café laten liggen'. 'Ja', dacht mijn man ook en startte de auto om zo snel mogelijk te gaan kijken in de Beurs. 

Al mijn pasjes zaten in het mapje van de telefoon: rijbewijs, bankpas, alles. 

Parkeerterrein af, rondje rotonde, nog een stuk verder. Toen we stilstonden net voor de afslag naar het café, stopte er een auto naast ons. 

Een raampje werd opengedraaid en twee jonge jongens wezen naar onze auto. Ik dacht nog 'wat is er nou, schiet op, ik moet mijn telefoon gaan vinden'. 

Wat bleek, ze wezen niet naar de auto, maar naar het dak van de auto. En toen ik keek, zag ik dat daar, op het uiterste randje, mijn telefoon lag! 

Die was dus de hele tijd blijven liggen. Vanaf het moment dat ik mijn jas uitdeed. En als die jongens dat niet hadden gezien en mij er op hadden gewezen was ik hem zeker kwijt geweest. Hij zou gevallen zijn en ik had niet geweten waar ik had moeten zoeken. 

Is dat niet ongelooflijk?  Ik kan het eigenlijk nog steeds niet geloven!

Ik heb de jongens niet eens behoorlijk kunnen bedanken, want zij waren al doorgereden toen ze zagen dat ik het zag. 

Enfin, daarna reden we nog naar onze kleindochters in Amsterdam . Ons kind kan heel goed koken en  Anna, ons kleinkind,  ook. 

Anna  had als toetje Eton Mess gemaakt. Oh... zo lekker. 

Maar het hoogtepunt was de advocaat die onze dochter voor het eerst had gemaakt. Zelf was ze niet zo heel enthousiast, maar ik wel... ik vond het echt heerlijk. 

Zo lekker dat ik het misschien zelf wel eens ga proberen. Misschien hè, misschien.

Toen ik thuis kwam, was ik gesloopt. Maar mensen,  wat een dag!

In z'n paarse potje

 

Eerst was het alleen dat bolletje met die naar beneden hangende sprietjes. Toen vond ik hem al leuk. In z'n paarse potje. 

Ik noem hem de Ton. Want gekregen van medeblogger Ton tijdens de bloggersbijeenkomst half maart.

En kijk eens hoe de Ton zijn best staat te doen. 

Dan heb ik nog de B&M, gekregen toen ik nog grotendeels in bed lag. Die staat dus in onze slaapkamer en ik durf hem niet te verplaatsen.

b

Ik weet niet zeker of ik het  over de Jeanne heb gehad. Maar als dat wel zo is, is het minstens een jaar geleden. Toen kreeg ik een stukje van een plant van Jeanne L. en dat nam ik in een waterflesje mee uit Zeeland. Inmiddels is de Jeanne zo groot geworden dat onze aap zich er helemaal thuis voelt. 

Tenslotte nog de San. Ook gekregen toen ik nog in bed lag. Er zitten allemaal zaadjes in gedrukt. 'Bee-friendly seeds' staat op de achterkant. 

Het is natuurlijk nu nog de San, maar binnenkort plant ik ze en dan heet het de Sannen. 

Zwolse balletjes

'Ballegies', zei de mevrouw in de winkel. 'Wij zeggen ballegies'. 

Dat vertederde me,  want dat zouden mijn vader en mijn tantes ook gezegd hebben. 

Een andere omgeving, maar ook ballegie voor balletje. 

Afgezien daarvan hou ik erg van dat soort snoepjes en deze winkel stond er vol mee. 

Zwolse balletjes, gemaakt in de kelder van het Zwolse Balletjeshuis. 

Volgens een oud en geheim recept uit 1845. Bruine suiker wordt in koperen potten gekookt tot het een deeg is geworden. Die massa wordt op een met water gekoelde tafel gegoten. Het moet gekneed worden en uit elkaar getrokken tot repen. Die repen gaan in en wals en vallen in kussentjes uiteen. 

Je snapt natuurlijk wel dat ik niet zonder een zakje ballegies het pand verliet!