Picknick bij Maanlicht

Met een plof viel er een pakje op de mat. Een brief erbij: 'Gefeliciteerd, jij bent gekozen om Picknick bij Maanlicht van Margaret Kennedy te recenseren'.

Ha, een verrassing, eentje die ik superleuk vind en dus bij dezen mijn recensie. 

Het verhaal:

Het speelt zich af in Cornwall, eind jaren veertig. 

Het begint met een dominee die een preek aan het voorbereiden is. Een preek voor een begrafenis die eigenlijk geen begrafenis is. 

De doden zíjn namelijk alle zeven al begraven. Onder een klif dat instortte en terecht kwam op een hotel aan zee. 

Ze zullen daar voor altijd blijven, kunnen niet weggehaald worden. Ook meneer Siddal, de hoteleigenaar niet. Het hele hotel Pendizack is verdwenen. 

Daarna maak je kennis met alle twintig mensen die in de week voorafgaand aan het ongeluk,  in het hotel waren. 

De eigenaren, de Siddals dus. De gasten, de mensen die in het hotel werken, enkele dorpsbewoners. 

Met al die mensen maak je kennis door middel van gesprekken, dagboeken, brieven en dialogen. 

Er zijn kinderen bij, zeven kinderen en er zijn sympathieke en onsympathieke mensen. Soms zijn ze uitgesproken vervelend. 

Je weet dus dat in ieder geval meneer Siddal is omgekomen en verder kom je er pas op het laatst van de 420 bladzijden achter wie het hebben overleefd. En ondertussen hoop je de hele tijd dat dat de aardige mensen en de kinderen zullen zijn. 

Nancibel bijvoorbeeld, die werkt in het hotel. Een aardig meisje. Of Gerry, een van de drie zoons van de eigenaren, die verliefd is op een hotelgaste die psychisch niet in orde is,  maar opbloeit onder zijn aandacht. Of de drie meisjes Cove, verwaarloosde kinderen met een moeder die echt niet deugt. 

En je zou het helemaal niet erg vinden als de moeder van die drie meisjes of de luie, roddelende huishoudster het niet zouden overleven. Maar ja het gaat nou eenmaal niet altijd zoals jij dat het liefst zou willen. 

Degenen die het overleven,  waren niet in het hotel tijdens de ramp. Zij zijn degenen die een picknick bij maanlicht gingen houden. 

Wat ik er van vond: 

Het boek van Margaret Kennedy dat al in 1950 voor het eerst verscheen en nu opnieuw is uitgegeven door Atlas, heeft me zeer geboeid. 

Ik moet er wel bij zeggen dat ik er niet meteen in kwam. 

Dat duurde even. Af en toe moest ik ook even teruglezen. Misschien door het grote aantal hoofdpersonen.  

Maar al met al zeer boeiend. Goed bedacht en goed 'gecomponeerd'. Op geen enkele manier een ouderwets verhaal. Goed geschreven ook.

Het was anders dan ik had verwacht. Ik had een soort gezellige thriller verwacht en dat was het ook wel een beetje, maar het was meer dan dat. Veel meer. 

Het is een boek dat ik zeer waarschijnlijk nog wel eens ga herlezen.