De Rode Prinses

 

Weet je wat? Ik doe nog eens even een kinderboek. En niet zo maar een kinderboek, maar een dat ik zelf voor mijn eigen plezier heb herlezen. 

Een boek van Paul Biegel, getiteld De Rode Prinses. 

Nu zijn alle boeken van Paul Biegel geweldig. Misschien ken je de boeken over De Kleine Kapitein.  In mijn ogen zijn het echt klassiekers. Paul Biegel won Gouden en Zilveren Griffels,  maar dit is wel een heel fijn boek. Hij schreef het in 1987! 

Ik heb het onze eigen kinderen voorgelezen en ik weet dat onze dochter het ook heeft voorgelezen aan háár kinderen. 

Helaas is het boek hier thuis op onverklaarbare wijze verdwenen. 

Dus toen het boek op een Sinterklaasverlanglijstje verscheen van een kleinzoon, toen was ik heel snel klaar. 

Helemaal omdat ik had gelezen dat Charlotte Dermatons de nieuwe uitgave had geïllustreerd.  Vandaar dat ik het herlas. En genoot.

Charlotte Dermatons is ook wel een steengoede illustrator hoor. Ik heb echt heel goed gekeken naar haar tekeningen in het boek en voor zover ik dat kan zien, klopt alles. Je denkt dat dat normaal is misschien, maar nee hoor. Heel vaak worden er grote fouten gemaakt. Zo niet bij Charlotte. 

En dan ook nog grapjes er in. Zoals het portret van de schrijver, Biegel dus, in de troonzaal. 

Enfin. Het verhaal: De rode prinses wordt twaalf en zal voor het eerst voor het volk te zien zijn, tijdens een rijtoer. Ze heeft er zin in, de prinses. Maar nog voordat iemand haar heeft gezien wordt ze door drie rovers ontvoerd. Het volk moet bijdragen aan het geëiste losgeld. Iedereen wanhopig, maar de prinses ontsnapt en moet de weg terug vinden naar het paleis. Spannend en geestig. 

Een klein stukje uit het boek. De prinses heeft een gesprek (haar is geleerd de pluralis majestatis te gebruiken),  met de koningin-grootmoeder als ze terug is. Dat gaat zo: 

'Wat heb ik een omweg gemaakt',  zei de Rode Prinses.

'We', zei de oude grootmoeder. 

'We', herhaalde de Rode Prinses. 'We willen hier niet blijven'.

'We moeten',  antwoordde de oude grootmoeder. 

'Waarom?'

'Omdat We zijn wie We zijn'.

'We willen niet zijn wie We zijn'.

'We kunnen Ons niet veranderen'.

'Wel!'

'Niet!'

'Wel!'

Ze stonden allebei te stampvoeten. 

En nog een stukje.

De prinses die vrienden is geworden met een van de rovers vlucht naar de kerker en maakt de boeien los.

'Gaan Wij', sprak ze. 'Wij wensen rover te worden.  Met u. Neem Ons mee'. 

'Hoogheid, Hoogheid, dat kan niet'. 

Ze wilde zich losrukken en waarom niet schreeuwen, maar hij hield haar vast en fluisterde: 'Rovers zeggen geen WIJ, Hoogheid. Dat zeggen alleen koninginnen. Echte'. 

Toen kuste hij haar verschrikkelijk teder op haar wang, duwde haar zachtjes terug en verdween in de nacht. 

De Rode prinses heeft hem lang nagestaard, veel langer dan haar ogen bij het flakkerende kaarslicht konden zien. Toen sloot ze de deur, draaide de drie sleutels om en werd koningin.