Liberty London

 

Wij zijn niet echt winkelaars in London. Maar er zijn een paar winkels waar we toch eigenlijk wel altijd even binnen gaan. Deze keer waren dat er twee. Marks&Spencer en Liberty. Het zat niet eens in de planning om Liberty te bezoeken, maar als je bijna voor de deur uit de metro stapt..

We vielen bijna letterlijk met onze neus in de parfum. Een echt Libertyluchtje, volgens mij nieuw, ik zag het niet eerder. 

Nou is zo'n flesje voor 225 pond niet aan mij besteed en ook een kleiner buisje voor 45 pond heb ik niet aangeschaft.  Maar een van de luchtjes proberen, dat deed ik wel en ik rook de rest van de dag heerlijk. 

We komen dus bijna altijd in deze winkel en ik heb er ook veel foto's gemaakt. Maar dit houtsnijwerk op een hoge verdieping waar je zo mooi naar beneden kunt kijken, dat hadden we echt nog nooit gezien. Wel raar, want het zag er niet naar uit dat het gisteren was geplaatst:

Zo'n parfumflesje als je hierboven ziet, is natuurlijk gebaseerd op de beroemde Liberty-stoffen. Ik betreur het altijd zeer dat ik niet kan naaien als ik daar ben. Ik  hou heel erg van die stoffen. Ze laten het ook altijd  zo mooi zien, met allerlei mogelijke combinaties:

En je ziet echt niet alleen bloemetjesstoffen hoor. Zeker niet. 

Is er bijvoorbeeld iemand van jullie die deze meneer kent? De quilters onder ons misschien?

Er was een flink deel van de etage met stoffen aan hem gewijd. Deze meneer heet Karel Martens. De afdeling stoffen heeft hem gevraagd een aantal monoprints uit te zoeken die zij dan weer hebben gebruikt om draagbare stoffen te creëren. 

Ik werd er heel erg vrolijk van.

Meer Karel Martens? Hier en hier

Russell Square

 Een van de dingen die we ook altijd doen in London is een bezoekje brengen aan ons meest geliefde parkje: Russell Square. Het is makkelijk om daar te komen, want we gaan altijd naar het British Museum en daar is het zo ongeveer naast. De fontein was er helemaal niet. Maar nu zagen we dit:

Het barst in London van de honden en de kleinere hebben bijna altijd jasjes aan. 

Deze ook, ik moet er altijd een beetje om lachen. En een herrie dat deze kleine keffer maakte... ongekend. 

Daar moest wat aan de hand zijn en ja hoor : in de boom zat een opgejaagde eekhoorn. Die keek af en toe geheel relaxt en een tikkeltje hooghartig, een beetje naar beneden en verplaatste zich soms een stukje. De hond ook. 

Het was duidelijk wie er zou gaan winnen, maar dat hebben we niet afgewacht!

British museum

British? 

Nou nee hoor! Vooral heel veel kunst en geschiedenis uit de rest van de wereld. Uit het Britse wereldrijk. 

Zoveel mogelijk laten zien aan zoveel mogelijk mensen, dat was en is altijd het doel. 

Ik ben dol op dat museum. Ik stel me soms vooor dat ik in de straat er tegenover woon, op een kamer voor een paar maanden en dat ik dan iedere morgen op speurtocht ga. Ik begin helemaal bovenin en werk langzaam door naar beneden. 

Zoiets zit er niet in, maar when in London... we gaan altijd. 

'Een zeeroversmagazijn' noemde iemand het museum jaren geleden. Nou ja, iemand, het was de schrijver W. F. Hermans die dat zei. 

Nu wordt er volop geprotesteerd en er wordt volop terug geëist. Dat zal in veel gevallen terecht zijn. En het museum gaat er ook met enige regelmaat op in. 

Maar het lijkt wel of iedereen overal doorslaat. 

Kijk hier bijvoorbeeld eens naar. De Mold Gold Cape. Die is gevonden in Wales. (1600-1900 BC). De vinder heeft het ding verkocht aan het museum. Maar nu wil Wales de cape terug. 'Die hoort bij het collectieve geheugen van Wales', zeggen ze. 

Het is een prachtig voorwerp,  gevonden in de grond op de overblijfselen van een mens. In 1833. Er was niet veel meer over van die mens. Te weinig in elk geval om te kunnen onderzoeken wie het was. En er is niet nóg zoiets gevonden. Hoe zo collectief geheugen?

Dit is dan weer een heel ander verhaal, het is een beeld dat afkomstig is van Rapa Nui (misschien moeten we het maar geen Paaseiland meer noemen). Hoa Hakananai'a heet het beeld. 

Meegenomen zonder toestemming, zonder betaling ook en cadeau gegeven aan Koningin Victoria die het op haar beurt aan het museum gaf . Vier ton zwaar en 2,5 meter hoog. 

Maar de mensen van het eiland vinden het geen steen. Ze zien het als de geest van een voorouder en dat verandert de zaak wel. Hun koloniale verhaal is sowieso nogal ingewikkeld. 

Verder:  Egypte wil de steen van Rosetta terug, Nigeria de Benin Bronzes, Griekenland de Elgin Marbles en.... 

De Grieken willen dat al heel lang. Maar die marbles zijn echt gekocht door Lord Elgin en er is heel lang heel goed voor gezorgd. Anders zou het nu gruis zijn...

Die Benin Bronzen, daar zijn we nog even naar op zoek gegaan, maar de zaal was gesloten. Misschien toch terug? 

Tja, het blijft voorlopig een moeilijk probleem.

Wat doen jullie daar altijd?

 Wat we toch altijd doen in London? 

Het wordt ons vaak gevraagd. En er zijn een heleboel dingen die we ook echt altijd doen. De eerste dag gaan we meestal naar Trafalgar Square. Het is niet zo hoor, maar dat voelt als het centrum van de stad. Even kijken of er iets nieuws staat op d 4th plinth. We wandelen wat en eten bij onze Griek. 

Deze keer gingen we eerst naar de Westminster Abbey om een Evensong bij te wonen. Dat hadden we heel lang geleden ook al eens gedaan, maar dat gaf helemaal niks.  

Plek genoeg in die Abbey. Het is gratis en je hoeft niet te reserveren. Je wordt naar binnen geleid. Onderweg scan je een bord dat iemand ophoudt en dan verschijnt de hele dienst woord voor woord op je telefoon.  Je neemt plaats en geeft je ogen goed de kost. 

Foto's maken mag niet en stil blijven staan om iets uitgebreid te bekijken ook niet. De foto hierboven komt van het programma dat op mijn telefoon verscheen. Ik maakte hem niet zelf. Wat dacht je wat... in een kerk! 

Maar toch krijg je een goed beeld van de Abbey en de dienst was mooi, indrukwekkend zelfs en met ook nog een goeie preek over vergeving. Maar daar gingen we niet voor.

Wel voor de Abbey, het koor en de rituelen. 

Het was een prima begin. 

Deze foto maakte ik wel zelf, maar toen waren we al bij de uitgang en daar mocht het. 

London

 London dus.  Dat was eigenlijk gepland en geregeld voor november vorig jaar. Maar toen kwamen de oproepen voor de staar-operaties en ging het niet. Die operaties afzeggen was geen optie. Ik vond dat ik blij moest zijn dat het ging gebeuren en wie weet wanneer het anders pas mogelijk zou zijn. 

Gelukkig konden we wel het hotel afzeggen en de reis verplaatsen naar begin maart. Maar dan wel kort. Zondag heen en woensdagavond laat terug. 

Onze lieve schoonzoon kwam ons thuis ophalen om zes uur in de morgen. Samen met Anna. 

Zij leverden ons af op het Centraal Station in Amsterdam. Dat was superfijn en makkelijk, wat een luxe. 

Dan langs  de douane. Mijn man ging eerst. Daarna ik. De douaneman keek me diep in mijn  bebrilde ogen en zei dat wij een kopie-koppel  waren. 

En toen ik hem vragend aankeek zei hij dat we dezelfde brillen hadden. Ja hoor, als ik iets stom vind, dan is het een kopie-koppel. Zeg zelf, onze brillen lijken helemaal niet op elkaar:

Omdat de trein niet vol zat, konden we gelukkig van plaats wisselen, van achteruit rijden met slechts een heel klein stukje raam plus uitzicht op een hoge rugleuning,  naar een vierpersoonscoupé. 

Aan de andere kant van het gangpad,  dus ook in een vierpersoonscoupé,  zaten vier vrouwen. 

En nou weet ik heus wel dat vier vrouwen op (denk ik) een werkreis een hoop te vertellen hebben. En het leek me eerst wel gezellig. 

Ik hou er bovendien wel van om gesprekken te beluisteren, maar dit was zo keihard en werkelijk: ze hielden geen minuut hun mond. Geen seconde. Ik had mijn koptelefoon en een luisterboek, maar daar kon ik niet eens naar luisteren. 

Ze begonnen met een verhaal over een liefde van een van de vier:

 'Hij kwam toch weer even terug'. 'Wat heb je gedaan?'. 'Ja hem er uit gezet natuurlijk'. 'Goed zo!' 

'Eh... nou ja eh, de volgende morgen'. 'Oh sufferd'.

Een ander was net op een single reis geweest, een duffe groep: 'maar ja ik was ook een beetje aangeschoten toen ik het boekte en toen was het niet het goede land'. 

En koffietjes en capu's en erg laid-back. En nog meer koffietjes. 

Het ging over nagellak (wel op de vingers, niet op de tenen). Het ging over überknappe mannen. En over kleren. De naaste collegae werden uitgebreid doorgenomen en de depressies.

En dat vier uur lang. Want dat is de reisduur. 

Ik ben altijd blij als ik op St Pancras sta en nu helemaal. Pffff. 

Maar we waren er. We laadden onze metrokaart op en gingen op weg naar het hotel. 

Ha, in de pouring rain. 

Het was nog geen vijf minuten lopen vanaf de metro naar het hotel, maar we waren echt kledder. 

Pouring rain is pouring rain nietwaar. 

Kregen we wel meteen een warme en overheerlijke chocoladekoek aangeboden en een paraplu. En daar hebben we dankbaar gebruik van gemaakt de rest van de week. Van die paraplu dan hè. 

London is trouwens ook prachtig in de regen. 

ATC-ruil

 Mieke organiseerde weer een ATC ruil. Dat is al best een hoop werk zonder dat je er zelf voor iedere deelnemer een kaart maakt én een ATC. Maar dat deed Mieke dus wel. En ze maakte ook nog zelf de enveloppen. Dat moet een hele drukte zijn geweest. Dankjewel, Mieke, super gedaan. 

En dan de kaartjes die ik van de andere deelnemers onving. 

Dit kaartje is dus echt geborduurd hè. Door Anneke en voor zover ik weet heeft zij geen blog. Wat ontzettend mooi is dat gedaan. Je ziet er geen draadje door heen schemeren. Echt geweldig. 

Dan dit zeer fraaie kaartje, van Conny. Conny heeft ook geen blog voor zover ik kan ontdekken. Ze woont in Oostvoorne en grappig genoeg heb ik daar ook eens een jaar gewoond en gewerkt. Het zou zo maar kunnen dat wij elkaar kennen. Het zou ook zomaar kunnen van niet. Maar wat een mooi kaartje. De titel is 'Lente'.  

Het laatste kaartje is van Josephine en getiteld 'Fantasie'. Ook weer zo creatief. In het echt is het kaartje nog mooier omdat er over de lichte stukjes een glansje zit en dat zie je niet hier in de weergave. Bij Josephine kun je wel gaan kijken. Hier. Zij laat op haar blog altijd geweldige maaksels zien. Zo supercreatief is zij. 

Iedereen weer ontzettend bedankt. Dit zijn echt pareltjes!

Monday

 

Als je deze mural ziet, denk je waarschijnlijk aan London. Een paar trouwe lezers hadden al bedacht dat ik daar was en ze hadden gelijk. We waren er,  een paar dagen maar.  In die korte tijd hebben we wel weer veel kleurrijks en fraais gezien. Dus de komende weken hier: London Murals. 

Hier was een prachtige nieuwe mural in de maak. Het regende die dag de hele tijd, maar de jongen die hier bezig was, had een droog plekje gevonden onder een tunneltje. Ik maakte een praatje met hem. Hij was zeer toegankelijk (en dat is lang niet altijd het geval). 

Ik vertelde hem dat we er maar heel kort waren, maar in mei terug zouden komen om het resultaat te bewonderen. 

'Dan bent u te laat',  zei hij. 'Volgende week is al te laat. Dan is het al over geschilderd. Want wat denkt u? Dit is het enige droge plekje hier in de buurt, volgende week is het weg'. Hij haalde zijn schouders op. 'Dat hoort er nou eenmaal bij!' 

Ik hoop dat hij ongelijk heeft, want het wordt echt een hele mooie.

Enfin, jullie gaan het allemaal ZIEN!

Linking to Sami's Colourful World

'C' is van cadeautjes

Ze noemde zich aanvankelijk 'C.' en zij stuurde mij Roodkapjekaarten, waar ik natuurlijk hartstikke blij mee was.  

Er werd wat heen en weer gemaild en toen bleek haar adres, haar échte adres in G. te zijn. Dus

toen twee jaar geleden mijn schoonzus verhuisde naar die plaats, waar wij haar regelmatig een bezoek brengen... ja toen was een echte afspraak met C. gauw gemaakt. 

Vorig jaar voor het eerst en dat was hartstikke gezellig. 

En nu gisteren weer. We dronken koffie en lunchten. 

'Het was echt weer leuk, zo bij te praten!

Heel bijzonder blijf ik het vinden, dat ik op internet jouw blog zag en dat we nu in het echt contact hebben!', mailde C. 

Ik was het roerend met haar eens. Zo'n dag is een cadeautje, zonder enige twijfel

Trouwens,  C. is sowieso van de cadeautjes. 

Deze prachtige serie Duitse Roodkapje postzegels kreeg ik . Uit 1962 en wat zijn ze mooi! 

En dan nog een Roodkapjekaart die voor mij nieuw was. Allebei gevonden door de dochter van C. 

Dat is dus ook een lieverd, kan niet missen. 

De kaart is nummer 321 in de verzameling. 

En dat was nog niet alles. Er kwam nóg een superleuke verrassing. Dat was een boek, gevonden op een boekenmarkt in Culemborg. Dit boek:

En dan nog veelal in dialect. Ik heb het boek gisteravond al helemaal doorgelezen en ik kom er nog op terug. 

Want ik mag dan geen echte Zeeuw zijn, het voelt wel een beetje zo. Ik hou van Zeeland, van Zeeuws én van liedjes! 

En ik heb ook nog iets bijzonders ontdekt in dat boek. Wordt vervolgd, maar wanneer weet ik nog niet. 

Wicked Little Letters

 

Wat een heerlijke film was dit. Vooral vanwege de twee hoofdrolspeelsters. Van Olivia Colman had ik echt niks anders verwacht, die is gewoon heel erg goed. Maar Jessie Buckley is minstens net zo goed. Ik kende haar niet, maar ik zeg het met nadruk. Kijk naar die gezichtsuitdrukking op de flyer, dan weet je het al. 

Het verhaal: 

Edith krijgt geheimzinnige handgeschreven brieven met de meest verschrikkelijke teksten erin, obsceen en grof. 

Edith woont nog bij haar ouders, haar moeder is enigszins oké, maar die vader zeker niet. 

Edith is niet de enige die zulke rare brieven krijgt, meerdere dorpsbewoners ontvangen ze. 

Ja en dan wordt een buitenbeentje in het dorp verdacht. Rose is dat.  Zij is sowieso nogal grof gebekt, is alleenstaand met een dochtertje en tja... De politie weet dan eigenlijk wel zeker dat zij de boosdoener is, maar er is een jonge vrouwelijke agent die het daar niet mee eens is en zij heeft een plan...

De film is gebaseerd op ware gebeurtenissen en dat laatste maakt dat het eigenlijk een naar verhaal is. Maar het is ook heel grappig. Ik heb er van genoten!

Keuken vernieuwen

 Toen wij vijfenveertig jaar geleden ons (nieuwe) huis kochten, zat de keuken er al in en hadden we niks te kiezen. De keuken had groene tegeltjes (evenals trouwens de badkamer). Niets was ingebouwd, de koelkast niet, het fornuis niet en van een magnetron en een afwasmachine was helemaal nog geen sprake. 

Ik vond de kleur en de opstelling toen niet mooi en ook niet handig. 

Kijk, hier zie je de groene tegeltjes. (Die ik nu trouwens best leuk vind). 

Ze hebben  er vijftien jaar in gezeten. 

Pas toen hebben we de keuken vernieuwd. 

En met die nieuwe keuken van toen die dus nu dertig jaar oud is, zijn we tot op de dag van vandaag blij. 

We hebben er toen heel lang over nagedacht en we hebben uitstekende keuzes gemaakt bij en met hulp van een uitstekend bedrijf. 

Iedereen in onze omgeving ging in die tijd de keuken vernieuwen en dat was bij sommigen een verschrikking. Een paar vriendinnen zouden er boek over kunnen schrijven. 

Wij niet, we hebben geen enkel probleem gehad. Magnetron kwam, afwasmachine ook en dat was het. 

De afwasmachine is in de loop der tijd een keer vervangen, er is een Quooker bijgekomen,  maar verder helemaal niks. 

Een ding hebben we toen verkeerd ingeschat. We hadden een koelkast zonder vriesvak. Dat was prima want in de kast onder de trap stond toen een grote vrieskist. Dat bleek uiteindelijk lastig te zijn, want ik was toen nog een stuk soepeler, maar ik kon er toch niet bij. Daarna kwam een kleine vriezer in diezelfde kast en die nu ging een paar weken geleden stuk. Niet meer te repareren. Wij kunnen niet zonder vriezer dus er moest iets gebeuren, maar wat. Een vriezer in de schuur? Nee niet handig. Weer zo'n kleintje terug? Nee want ik kon er nu nog net bij, maar dat gaat gezien onze leeftijd veranderen. 

Alles dan maar veranderen? Ik moest er niet aan denken. En het bedrijf van de eerste nieuwe keuken bestaat niet meer en die frontjes dus ook niet. 

En toen schoten mij De Keukenvernieuwers te binnen. 

Dat is een bedrijf dat jaren geleden bij mijn vriendin in Zeeland een en ander heeft veranderd. 

Bij haar ging het om de buitenkant van de keuken. Haar apparatuur was nog prima. 

Ik vond het mooi toen zij er over vertelde: niet wegdoen, vernieuwen. 

Ik zocht het bedrijf op, het is een landelijke organisatie.

Mijn man maakte een afspraak en een paar weken geleden was André Keukenvernieuwer hier. Een superaardige man. 

Hij ging zitten, dronk een kopje koffie, keek en keek. En toen zei hij, eigenlijk vooral tegen mij: 'Zou je drie keukenlades kunnen missen?'. 

En ik keek en keek en dacht: 'Ja natuurlijk kan dat. Vroeger woonden we hier met zijn vijven'. 

En ik begon meteen na te denken over hoe ik de boel uit die drie laden zo praktisch mogelijk zou kunnen verdelen. 

Nou je raadt het al. Onze keukenvernieuwer had een briljant idee. 

Die drie keukenladen ging hij aan de binnenkant verbinden en dáár achter een vriezer inbouwen. Dan líjkt het of er drie laden zitten, maar het is een deur.

Naast de koelkast ( die meteen ook is vervangen) en op de plek waar dat in onze ogen het handigst is. I 

In een ochtend en een klein stukje middag was het klaar. En mensen wat ben ik blij. Vandaag heb ik de vriezer een paar keer open gedaan en de koelkast ook. Gewoon om er van te genieten! 

Dit is een deel van onze keuken. De koelkast zit helemaal rechts en daarnaast dus nu de vriezer. Deze foto had vorig jaar gemaakt kunnen worden, of tien of dertig jaar geleden. Maar ik maakte hem gisteren! 

Hoera, klaar voor de toekomst!

(En nee, ik heb geen aandelen bij de Keukenvernieuwers en André zei dat hij niet echt op klanten zit te wachten want hij heeft het druk genoeg. Maar ik maak toch een beetje reclame: bij dezen. Klik

Gezichtjes

 

 

 

'In een auto van de Dakar rally zag ik de kop van een insect aan de voorkant', schrijft bloglezer Esther.

'En in het houtsnijwerk zag ik een man met een grote neus en baard en met een tulband op z’n hoofd'.

En Esther zag er nóg twee zo schrijft ze: 'waaronder een tweeling'.

 Miriam schrijft: 'Opeens zag ik een gezichtje terwijl ik naar het extra kussentje-in-de-rug keeek op de eetkamerstoel. Zie jij het ook? Het heeft zelfs een soort oren links- en rechtsboven'.

De laatste voor deze ronde zag ik zelf, in Laren (NH). 

Dank weer allen en blijf speuren en sturen: bettievdgriend@hotmail.com 

Drama in Leeuwarden

 

Al een paar keer vertelde ik hier iets over Leeuwarden. Dat ik het zo'n gezellige stad vind, dat er veel te zien is, dat er heel veel murals zijn en leuke winkels en terrassen. 

Dat wist ik allemaal al sinds jaar en dag. 

De reden dat we nu gingen was niet een van de genoemde zaken. De reden was een tentoonstelling in het Fries Museum. 

Een tentoonstelling over het schildersechtpaar Christoffel en Kate Bisschop. 

En over hun werk. 

We hebben het dan over de 19e eeuw. 

Ik vond het werk van Christoffel erg mooi. Romantiek natuurlijk, maar met prachtige kleuren en mooi licht. 

Ja en heel veel gevoel voor drama! Dat ook, maar niet alleen dat. 

 En  die Kate, dat is weer zo'n power-vrouw. Ze hoort een beetje thuis in het rijtje van Sientje Mesdag, waar ik het laatst over had. Ze heeft ook samen geschilderd met Sientje. 

Van die types die tegen de tijdgeest in deden wat ze belangrijk vonden en dat ook uitdroegen. 

Kate was een Britse (uit London),  die hier haar leven met Christoffel opbouwde, niet thuis bleef zitten, maar schilderde en werkte. 

Daarbij waren zij en haar man verzamelaars en hoe ze hun huis inrichtten in Scheveningen,  is ook mooi te zien in de tentoonstelling. 

Maar het mooist vond ik toch het werk van Christoffel 

Drama, dat zei ik al en veel Hindeloper schilderwerk,  fraai afgebeeld.

Ik laat een paar werken zien: 

Dit werk is getiteld: Alleen thuis. Het is geschilderd in 1864. Een vrouw die op haar man wacht? Hoe dan ook, bij dit schilderij zou je een roman kunnen schrijven. 

'Een ledige wieg', uit 1880. Weer een roman en wat een verdriet. Zo'n doek lag goed in de markt las ik. Kindersterfte was natuurlijk ook nog aan de orde van de dag. 

Deze drama's waren echt. Mijn eigen oma had het op haar sterfbed niet over haar vier levende dochters en drie levende zonen. Zij had het over haar gestorven kindjes. Mijn oma was ook van 1880.  

Het schilderij wordt ook wel 'De Heer heeft gegeven, de Heer heeft genomen' genoemd.

Nóg een ledige wieg. Deze vind ik het mooist. Uit 1904. (Toen was mijn oma vierentwintig. )

Eindigen met iets vrolijkers dan maar: De gelukkige familie uit 1892. Een kleine baby, een jong gezin.

Ik vond de tentoonstelling echt heel mooi en zorgvuldig gemaakt. Ik begin zelf deze periode steeds beter te kennen en dat bevalt me heel goed.  

Een aanrader vind ik en dan zeker een dagje Leeuwarden er aan vast knopen, zou ik zeggen. Te zien tm 7 juli. 

(En er is nóg een leuke tentoonstelling in het Princessehof, het keramiekmuseum in Leeuwarden. Over porselein.  Die was nog net niet geopend toen wij er waren. Maar nu wel en ik denk dat het misschien wel op een dag had gekund, als je op tijd op staat natuurlijk hè). 

DE Tijd

 

Behalve dat ik dit een heel goede reclame vind, voor DE, voor Douwe Egberts, is het ook een gedicht waar je misschien af en toe eens aan moet denken. 

'Trek je haast uit'  en die wereld, daar kom je later wel aan toe.   Zo is het, toch? 

(Ook gezien in Leeuwarden)