Lenteuitje

Met onze dochter doe ik met enige regelmaat een dagje Haarlem. Met onze zoons eigenlijk niet. 

Het is leuk om met een kind iets aparts te ondernemen. 

Dus hebben onze jongste zoon en ik een wijn/spijswandeling gedaan, daar heb ik al over geschreven. 

Onze oudste zoon kwam maar niet tot een keuze en vooral niet tot een dag waarop hij zou kunnen. 

Hij deed gedurende de afgelopen twee jaar de opleiding deed tot onderwijzer. 

Dat was werken voor de klas, wat heel heftig kan zijn. Dat was zelf ook leren en presentaties en de hele rataplan. En dan nog een gezin. Het was dus moeilijk om een dag of zelfs maar een avond vrij te hebben. Maar het is gelukt. Bart is nu meester Bart en wij zijn hartstikke trots. 

Hoe dan ook,  zo kwam er eindelijk tijd voor een uitje. Op de eerste mooie lentedag. 

Omdat we allebei per trein naar Amsterdam kwamen,  maar uit verschillende richtingen,  was Grand Cafe Restaurant 1e Klas, op het Centraal Station dus, een voor de hand liggende keus om de avond te beginnen. Daarna liepen we door de stad naar het Concertgebouw. 

Bart had een concert uitgezocht dat hij daar graag wilde horen. Dat had ik nou helemaal niet verwacht. 

We hadden echt geweldige plaatsen. 

Voor wie het concertgebouw niet kent: er is daar van boven naar beneden, een trap. De trap waarop de ster van de avond of de dirigent naar het podium afdaalt. En aan weerskanten van die trap zijn ook plaatsen. Achter het orkest. 

Vlak achter het orkest. Zo dat je de dirigent, Daniel Harding, in zijn gezicht zag en het publiek in de zaal ook. Daar zaten wij, net achter de koperblazers. 

Zo dichtbij dat we de muziek mee konden lezen.  (Als we net zo goed zouden zijn geweest als die koperblazers natuurlijk). 

Zo dichtbij dat we de spanning op sommige gezichten zagen. Ik keek bijna met ingehouden adem toe hoe die musici keihard werken, precies weten,  in die ingewikkelde stukken, wanneer ze hun instrument klaar moeten hebben. 

We zagen de gezichtsuitdrukkingen en de bewegende handen van de dirigent. Zo mooi om te zien. 

We genoten van de slagwerkers die soms niet veel te doen hebben maar wel alert moeten zijn. 

We zagen twee musici die aan een stuk door in beweging waren. Niet alleen hun handen, hun hele lijf en hoofd, alles bewoog. 

En twee anderen uit dezelfde groep die het juist heel rustig deden. We zagen hoe de wisselingen in tempo en vooral in sterkte aangegeven werden en uitgevoerd. 

Hoe zo'n groot orkest heel stil kan zijn. 

We keken... én we luisterden.

Waarnaar dan? 

De avond begon met een muziekstuk dat ik erg mooi vond, maar niet kende. Alfven heette het.

Daarna kwam er een vleugel op het podium en speelde Alexandre Kantorov het 4e pianoconcert van Beethoven. Met het orkest.   Je ziet hem op deze foto staan tussen de dirigent en de eerste violiste.

En na de pauze werd Also sprach Zarathustra uitgevoerd. Dat kende ik alleen omdat de muziek gebruikt is in de film A space Odyssey. Spectaculair vond ik het.

Mocht je het even willen horen, een stukje: 

   

Ik vond het geweldig en heel eerlijk gezegd had ik dat niet verwacht. Het was de keus van Bart en dat vond ik prima natuurlijk, maar dat het mij zo zou boeien... 

Ik moet dus gewoon vertrouwen op de muzikale smaak van mijn zoon. Zoveel is duidelijk. 

Als ik nog eens naar het concertgebouw ga, wil ik alleen nog maar daar zitten. 

Foto's maken vond ik lastig. Het voelde niet goed om daar uitgebreid te gaan zitten fotograferen. Dus het is niet best,  maar je krijgt wel een beeld.