London

 London dus.  Dat was eigenlijk gepland en geregeld voor november vorig jaar. Maar toen kwamen de oproepen voor de staar-operaties en ging het niet. Die operaties afzeggen was geen optie. Ik vond dat ik blij moest zijn dat het ging gebeuren en wie weet wanneer het anders pas mogelijk zou zijn. 

Gelukkig konden we wel het hotel afzeggen en de reis verplaatsen naar begin maart. Maar dan wel kort. Zondag heen en woensdagavond laat terug. 

Onze lieve schoonzoon kwam ons thuis ophalen om zes uur in de morgen. Samen met Anna. 

Zij leverden ons af op het Centraal Station in Amsterdam. Dat was superfijn en makkelijk, wat een luxe. 

Dan langs  de douane. Mijn man ging eerst. Daarna ik. De douaneman keek me diep in mijn  bebrilde ogen en zei dat wij een kopie-koppel  waren. 

En toen ik hem vragend aankeek zei hij dat we dezelfde brillen hadden. Ja hoor, als ik iets stom vind, dan is het een kopie-koppel. Zeg zelf, onze brillen lijken helemaal niet op elkaar:

Omdat de trein niet vol zat, konden we gelukkig van plaats wisselen, van achteruit rijden met slechts een heel klein stukje raam plus uitzicht op een hoge rugleuning,  naar een vierpersoonscoupé. 

Aan de andere kant van het gangpad,  dus ook in een vierpersoonscoupé,  zaten vier vrouwen. 

En nou weet ik heus wel dat vier vrouwen op (denk ik) een werkreis een hoop te vertellen hebben. En het leek me eerst wel gezellig. 

Ik hou er bovendien wel van om gesprekken te beluisteren, maar dit was zo keihard en werkelijk: ze hielden geen minuut hun mond. Geen seconde. Ik had mijn koptelefoon en een luisterboek, maar daar kon ik niet eens naar luisteren. 

Ze begonnen met een verhaal over een liefde van een van de vier:

 'Hij kwam toch weer even terug'. 'Wat heb je gedaan?'. 'Ja hem er uit gezet natuurlijk'. 'Goed zo!' 

'Eh... nou ja eh, de volgende morgen'. 'Oh sufferd'.

Een ander was net op een single reis geweest, een duffe groep: 'maar ja ik was ook een beetje aangeschoten toen ik het boekte en toen was het niet het goede land'. 

En koffietjes en capu's en erg laid-back. En nog meer koffietjes. 

Het ging over nagellak (wel op de vingers, niet op de tenen). Het ging over überknappe mannen. En over kleren. De naaste collegae werden uitgebreid doorgenomen en de depressies.

En dat vier uur lang. Want dat is de reisduur. 

Ik ben altijd blij als ik op St Pancras sta en nu helemaal. Pffff. 

Maar we waren er. We laadden onze metrokaart op en gingen op weg naar het hotel. 

Ha, in de pouring rain. 

Het was nog geen vijf minuten lopen vanaf de metro naar het hotel, maar we waren echt kledder. 

Pouring rain is pouring rain nietwaar. 

Kregen we wel meteen een warme en overheerlijke chocoladekoek aangeboden en een paraplu. En daar hebben we dankbaar gebruik van gemaakt de rest van de week. Van die paraplu dan hè. 

London is trouwens ook prachtig in de regen.