Centraal Museum

 In 'Nu te zien', ging het over het Centraal Museum in Utrecht en over de veranderde manier van opstellen van hun kunst. Ik las er ook nog over bij haar, klik. 

Al met al en nog steeds met een aantal vrije reisdagen, besloten we tot een dagje Utrecht. Omdat Utrecht sowieso leuk is en dus ook vanwege het museum. 

Ideaal zo met de trein, ik had een boek mee, waar ik niet in las, want naar buiten kijken op een van de eerste lentedagen is ook heerlijk en we kunnen vanuit Hoorn gewoon blijven zitten. Zo relaxt.

We gingen dus naar het museum. En inderdaad het is er anders dan vroeger. Je ziet bijvoorbeeld dit:

Een prachtig schilderij van Jan van Scorel, getiteld Madonna met wilde rozen. Ca 1530!. 

En op de achtergond zie je door een glazen ruit, al in de volgende zaal,  een geweldig doek van Marlene Dumas. 

In de zaal zelf nog een andere Madonna van Jan van Scorel en allerlei informatie.  Voor alle duidelijkheid laat ik het doek van Dumas nog even apart zien:

Wat een mooi werk is dit, uit 1988. Ik ben een echte fan van Dumas en kan heel lang naar zo'n werk kijken. Dit is uit 1988. Het heet Snowwhite and the next Generation. Een nieuwe generatie toeschouwers die Sneeuwwitjes lichaam begluurt. Dit kwam ook aan de orde in mijn cursus. Heel veel blote vrouwen in de musea. Veel minder vrouwelijke kunstenaressen. Maar dit terzijde. 

Nog een voorbeeld van hoe in het museum de kunst van toen en die van nu wordt verbonden:

Dit is een werk van Jan van de Pavert uit 2019. Het heet De Nieuwkomers. En dan daaronder een grafmonument voor een ridder, van heel lang geleden. 

Ik kan zoals gewoonlijk niet stoppen en laat nog een ding zien. Omdat het portret links is gemaakt door Iris Kensmil en ik had het laatst al eens iets van haar laten zien bij mijn blogje over Tonia. Tot dan kende ik Kensmil niet. (En Tonia ook niet)

Meestal in vorige eeuwen werden witte, welgestelde mensen afgebeeld. Iris Kensmil maakt schilderijen van belangrijke zwarte mensen. Hier is dat de Amerikaanse Sojourner Truth. Geboren in slavernij en terwijl ze voor Nederlandse eigenaren werkte, ontsnapt en activiste geworden voor vrouwenrechten en tegen slavernij. 

O ja en dit vond ik ook nog interessant:

Ze hebben daar in het museum dat bestaat sinds 1838,  een collectie van 70.000 stukken. Je ziet daar nauwelijks een procent van. De rest is opgeslagen op rekken zoals je er hier eentje ziet. Ze kunnen tamelijk eenvoudig wijzigen, zodat de opstelling zal blijven verrassen. 

Een ding is zeker, ik ben,  bij leven en welzijn,  niet voor het laatst in dit museum geweest!