We bereiden ons nooit zo goed voor op London, dwz niet op wat we er gaan doen. Een beetje maar.
Dat is makkelijk hoor, omdat we al zo vaak zijn geweest en nog vaak hopen te gaan, maakt het niet uit. We vinden het leuk om te zien wat er op ons afkomt.
Dat was deze keer (op één) een overzichtstentoonstelling van het werk van Lucian Freud. Een overzicht van zijn zelfportretten.
Hij maakte ook ander portretten, bijv. dat van de Queen. Zo mooi.
Een schilder dus die mijn favoriete genre beoefende: portretten
In mijn ogen een eigentijdse schilder. (1922- 2011)
Ik ben heel erg fan van zijn werk, ook al heel lang. Maar ik zag zijn werk nog niet eerder in het echt.
Dus toen ik een aankondiging zag van de tentoonstelling in de Royal Academy of Arts, toen renden we er zo ongeveer op af.
Nou ja, overdreven hoor, maar ik maakte een flinke smak. Ben nog steeds een beetje blauw.
Het was te druk voor woorden, echt heel erg.
Dus we zijn eerst maar eens even gaan informeren naar minder drukke tijden. 'Maandagmorgen', werd ons gezegd en we reserveerden meteen.
Er was ook nog een tentoonstelling van Anthony Gormley in de Royal Academy en van hem had ik nog nooit gehoord. Meestal is dat juist een reden om te gaan kijken, maar ik wist van tevoren al dat ik vol zou zijn na Freud.
En Gormley zagen we toch, op het voorplein. Eén werk(je), maar zo schattig dat ik het hier laat zien.
Het heet Iron Baby en de kunstenaar maakte het in 1999. Het stelt zijn zes-dagen-oude dochtertje voor.
Ik denk dat het een metafoor is:
Een baby'tje: kwetsbaar en tegelijk sterk. Als de mensheid.
Wij waren niet de enigen die stil bleven staan bij het beeldje alvorens naar binnen te gaan.
Er waren voortdurend staande en of knielende mensen. Als het lekker weer was geweest zou ik erbij zijn gaan zitten om te kijken naar al die kijkers en fotografen.
(Inmiddels heb ik een beetje spijt dat we Gormley niet bezochten, maar ja, dat had dan op een andere dag gemoeten, want Freud was inderdaad genoeg. Een mens kan nou eenmaal niet alles en alles en alles)
En waar blijft die Lucian Freud dan nou? Ja dat wordt morgen. Dat baby'tje ging even voor.
22 opmerkingen:
Niks gebroken toch? Freud maakte mooie dingen, ben dus benieuwd. En dat kleine babietje is zo lief, ontroerend op die kouwe straat.
Och, blauw maar toch nog wel heel, hoop ik.
Wat ontzettend mooi, dat baby'tje. (Ik wil altijd schrijven babietje, maar dat is verengelst).
Ben benieuwd naar je volgende post.
Aandoenlijk, dat kleine baby'tje zo buiten in de ruimte. Begrijpelijk dat mensen erbij blijven kijken en dat is natuurlijk voer voor fotografen. Leuk.
Lief dat kindje op de stoep, maar wel een beetje gevaarlijk. Je zou er, als je even niet oplet, over kunnen struikelen.
Arme jij valt toch wel. Maar gelukkig niets gebroken.
Freud! wow!
Hoi Bertiebo,
ja... ik snap dat het baby'tje even voor gaat.
Wat is dat aandoenlijk... prachtig gemaakt.
Lucien Freud heb ik destijds mogen bewonderen in het Gemeentemuseum in Den Haag.
Ik was er helemaal weg van...
Heb in Londen helaas geen tijd gehad...
Ben benieuwd naar jouw foto's morgen...
Groetjes van Marlou
.
Wauw, wat een prachtig beeldje is dat... En de plek ervoor is ook bijzonder. Kwetsbaar en sterk tegelijk.
Zo'n kunstwerkje daar lijkt me erg kwetsbaar, maar wel een statement.
Wat ontroerend mooi.
Zo'n kwetsbaar kindje, bloot op straat. Snap goed de aantrekkingskracht van dit beeld. Zou er een dekentje over heen willen leggen. Mooie symboliek.
Kan niet wachten op je blog morgen. Je maakt mooie cliffhangers!
Anthony Gormley heeft een heel groot kunstwerk op de dijk bij Lelystad gemaakt "de Poepende man" in de volksmond genoemd. Het kindje is schattig maar zo zielig op die koude tegels buiten. Brrr.
Lief baby’tje!
Weer bekomen van je valpartij?
Alles goed afgelopen?
Het beeldje deed me denken aan de sprookjesbeelden op de boulevard in Scheveningen.
Ach wat een aandoenlijk beeldje. Hopelijk heeft die val je verblijf in Londen niet al te erg in de weg gezeten.
Maar niet over vallen!
Hopelijk was de val niet al te erg, want vallen ( zeker in het buitenland ) is niet fijn. Het beeld is prachtig.
Wat een lief kunstwerk.
Wat klein zeg, daar had ik bij de eerste foto nog geen erg in. Ik vind het schitterend.
Prachtig, dat babietje.
Hopelijk struikelt er niemand over.
Wij zijn in Lelystad trots op onze Anthony Gormley, Exposure. Deze enorme hurkende man laat ik vol trots aan bezoek zien!
Het baby'tje is ook zo mooi!
Ja dat is wel bijzonder, Ageeth. Biebkriebels vertelde het ook al. Dan moet ik misschien maar eens gaan kijken. Van de zomer, fietstocht over de dijk
Wat bijzonder dat het daar zo lag! Kan me voorstellen dat het indruk maakt !
Een reactie posten