De laatste keer

 

Nou je ziet het, het was nog donker toen ik aankwam op de vrijmarkt. Ik was er om vijf uur om kwartier te maken. Op de fiets met een groot zeil en alvast wat spullen. 

Mijn man kwam een kwartiertje later. Ik had hem gebeld, gezegd waar ik zat en hij bracht alle grote kratten met de auto én zoals je ziet zijn behangtafel.

De hele week was er in het centrum al zowat geen plekje meer te vinden, alles al ver van tevoren afgezet: Bezet.

(Dat ergert me nogal. Hoezo, sinds wanneer kan je een plek reserveren? Ik heb dan echt de neiging om toch te gaan zitten op zo'n 'bezette' plek, maar dat zou natuurlijk onverstandig zijn). 

Hier,  op deze plek was nog ruimte zat, dat kun je wel zien. Een uurtje later was ook hier alles vol.  Ik zat er vorige keer ook. Het is een soort parkje recht voor het station en mensen die met de trein komen, lopen er ook door. 

Ik had erg veel spullen deze keer. Ik verkocht niet alleen voor mezelf, maar ook voor iemand anders die dat zelf niet meer kan. 

Die spullen stonden in ons huis en dat is nu bijna allemaal weg. Heerlijk. 

Veel mensen vroegen bezorgd of het niet erg koud was. Maar nee, ik had twee truien aan en een jas en daaronder nog een thermo hardloopshirt van mijn man. En toen de zon kwam was het heerlijk. 

En druk dat het was... echt ongekend. 

Ik heb dan ook superveel verkocht. Bijna voor 250 euro. Ik vraag heel lage prijsjes en dat werkt goed hoor. 

De meeste mensen zijn hartstikke tevreden en als ik ze aardig vind doe ik er nog wat af of ik geef iets extra. Maar krenten, van die hebberige types krijgen niet hun zin. 

Zo had ik een shirt, van een goed merk en ongedragen. Gekocht in de coronatijd per post en ik kwam er later achter dat het echt niet stond. Voor dat shirt vroeg ik drie euro. 'Mag het voor een euro',  vroeg een vrouw. Ik zei,  nadat ik had uitgelegd hoe het zat met dat shirt,  dat ik drie euro echt een koopje vond. 'Verkoop het dan maar lekker aan iemand anders', zei ze op een zure toon. 

Ze is nog twee keer terug geweest vroeg weer of het dan nu voor een euro mocht. 

De derde keer was het shirt weg. Ik ben een kreng, maar dan heb ik lol.

En verder was het een mooie dag. Ga maar na, een hele dag op een supergroot terras, kijkend naar alle mensen die langs komen. Praten met bekenden en onbekenden. 

Een heel leuk gesprek had ik met een oud-leerling. Dat was een buitengewoon lastig portret. Ik herkende hem niet, had hem sinds zijn twaalfde nooit meer gezien,  maar hij mij wel.

Hij vertelde dat het eerst heel erg fout was gegaan met hem nadat hij van school was. Maar dat het nu goed gaat, heel goed zelfs. Zijn moeder, die ik vaak sprak in die tijd,  was er ook bij en die bevestigde het. 

Leuke vent geworden, getrouwd en een paar leuke kinderen. 

'Die ene daar', straalde zijn moeder over haar kleinkind, 'dat is precies haar vader, dus dat gaat nog wat worden. Maar het komt goed hoor'. 

Om vier uur haalde mijn man, die er trouwens een groot deel van de dag bij was en die mensen aantrekt door wat te roepen, de overgebleven spullen weer op en plofte ik doodmoe op de bank en daar ben ik niet meer van af gekomen tot ik naar bed ging. Vroeg naar bed ging. 

Het was een mooie dag, ik heb er zeer van genoten. Maar dit was de laatste keer. Ik heb niet veel spullen meer die ik zou willen verkopen, het is mooi geweest. Volgend jaar weer lekker zelf een rondje doen.